Winter Passing (2005)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0380817/

Will Ferrell is een van mijn helden. In de eerste instantie vond ik hem vooral grappig door films als A Night at the Roxbury (1998), Old School (2003) en natuurlijk Anchorman: The Legend of Ron Burgundy (2004). Alhoewel ik de laatste echt briljant vind (mede door de kwaliteiten op een ander gebied van Christina Applegate), zijn het allemaal flauwe/debiele humorfilms. Niks mis mee, maar een filmhuis zou er nog niet dood mee gevonden willen worden. Voor mij is dat over het algemeen trouwens een prima argument om een film wel te kijken. Maar dat terzijde.

Mijn interesse voor Will Ferrell was gewekt en ik kwam vervolgens “Will Ferrell: You're Welcome America - A Final Night with George W Bush” tegen. Een theatershow waarin Will Ferrell laat zien dat hij niet alleen domme grappen kan maken maar ook kritisch kan zijn. Een grote plus voor een Amerikaans acteur. Later zag ik Stranger Than Fiction (2006) die ook op deze blog voorbij kwam. Die film was voor mij het bewijs dat Ferrell echt kan acteren. Dit werd verder bekrachtigd toen ik vervolgens Everything Must Go (2010) zag. Een komedie/drama over een alcoholist die zijn huis wordt uitgezet en noodgedwongen in zijn voortuin woont en daar al zijn spullen verkoopt. Grappig maar ook zeker tragisch zonder overduidelijk Amerikaans of Hollywood te worden.

In mijn poging om alles te kijken waar deze acteur in voorkomt, kwam ik vervolgens uit bij Winter Passing (2005). Ferrell heeft eigenlijk maar een kleine rol, de hoofdrol is weggelegd voor quirky Zooey Deschanel, vooral bekend van de serie New Girl, maar ook van Almost Famous (2000) en 500 Days of Summer. (En voor de insiders wil ik hier nog even vermelden dat ze ook in Flakes zat.)

Winter Passing gaat over Reese, een verslaafde en vooral gekwelde toneelactrice. Haar ouders zijn briljante schrijvers maar hebben door hun intense lijden te weinig oog gehad voor hun dochter. Wanneer Reese een aanbod krijgt om brieven van haar vader te verkopen aan een publicist, besluit ze haar vader na vele jaren weer te bezoeken. Deze woont inmiddels in zijn schuur waar hij lijkt te bezwijken onder zijn lijden en alcoholverslaving. In het huis wonen een onbekende vrouw en man (Ferrell). Moeder is overleden.

Zoals bij een goede drama/komedie is het verhaal klein en eigenlijk ondergeschikt. Wat raakt is het in stilte lijden van de verschillende personages zonder dat er overdreven veel uitgelegd moet worden of opgelost. Ik vond het geloofwaardig ondanks de absurde kanten van het verhaal. Het mooie van een dergelijke film is dat het letterlijke verhaal buiten de realiteit mag plaatsvinden terwijl het onderliggende verhaal wel gaat over de realiteit van alledag. In de standaard Hollywood film is dat vaak omgedraaid: alhoewel het verhaal ongeloofwaardig is, worden allerlei pogingen gedaan om de kijker wijs te maken dat het hier gaat om de realiteit. Dat onderliggende motieven en gevoelens totaal ongeloofwaardig zijn, doet er dan niet meer toe. Verfrissend om het weer eens andersom te zien.

Volgens mij sluit ik altijd af met een beoordeling dus dat doe ik nu ook. Een mooi verhaal, goede acteurs, geloofwaardig en niet bombastisch. Er had iets meer humor in gemogen. In totaal kom ik toch op een 8½, voldoende reden om er weer eens een blog aan te wijden, toch? En daarnaast een goede reden om nogmaals de loftrompet over Will Ferrell te doen schallen: pèèèèèp!