Young Adult (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1625346/

Komedie is een breed begrip. Maar is komedie wel een begrip? En wat is een begrip eigenlijk? In dit geval trouwens geheel niet relevant, met de openingszin wilde ik alleen laten weten dat er veel variatie is in het komediegenre. Maar dat is zo omslachtig om te zeggen. Vandaar: komedie is een breed begrip. Er is vrij veel komedie in omloop die niet om te lachen is. Verwar omloop hier niet met Omloop, de straat waar ik tot januari 2012 woonde. Als je je toch had vergist, geeft niets, de zin klopt met beide betekenissen van het woord.

Blijkbaar hoeft komedie niet per sé om te lachen te zijn. Eventueel kan het ook iets met smaak te maken hebben, maar dat durf ik te betwijfelen. Ik heb zeer goede smaak wat betreft humor. Daarnaast ben ik zelf ook zeer grappig. Young Adult vond ik niet zo grappig. Er zat weinig humor in die om te lachen was. Toch moest ik op een paar momenten wel hardop lachen en/of gniffelen. Ik denk dat Young Adult in het genre zwarte komedie valt, maar daar is geen vakje voor op IMDb. En zwarte humor is wat mij betreft het voorbeeld van humor die niet om te lachen is. Alhoewel, ik moet nu aan een vriend denken die kan schateren om zwarte humor. Maar die is ook een beetje raar.

Young Adult gaat over Mavis (Charlize Theron). Nu spookschrijver van pulpboekjes voor jongeren, toen hèt populaire meisje van de middelbare school. Alhoewel velen haar aanbaden en aanbidden, is haar leven blijkbaar niet over rozen gegaan. Ze heeft een enorme plaat voor haar kop en zuipt als een tempelier. Mavis is een treurig geval, het is overduidelijk dat ze veel verdriet met haar meedraagt. Als ze op een dag een geboortekaartje krijgt van haar vroegere schoolliefde, besluit ze, in een ultieme poging haar verdriet van haar lege leven weg te maken, terug te gaan naar haar geboortedorp om haar jeugdvlam terug te winnen. Met de te verwachten pijnlijke gevolgen en situaties.

Een film met Charlize Theron is natuurlijk altijd goed omdat ze gewoon lekker is. Maar niet echt in deze film. In Young Adult laat ze (opnieuw) zien dat ze ook echt kan acteren. Prettig dat ze soms van het Hollywoodpad afwijkt om in een echte film te spelen. In dat kader is vooral haar hoofdrol in Monster (2003) memorabel. Als iemand me er niet op had gewezen, had ik me niet gerealiseerd dat het hier gaat om dezelfde actrice. Young Adult is verder noemenswaardig omdat het van de regisseur is van Juno (2007) en Thank You For Smoking (2005) en de schrijver van Juno. Als ik dit zo opschrijf, realiseer ik me dat ik Juno eigenlijk niet zo geweldig vond. Thank You For Smoking vond ik dan wel weer goed.

Over het geheel genomen vond ik Young Adult redelijk. Het verhaal is wat voorspelbaar, positief is dat grote clichés worden vermeden. Verder waren er een aantal momenten waar ik om moest lachen en een paar scènes die me raakten. Het verhaal is wat standaard maar de film vermijdt clichés en extremiteiten. Ik volg IMDb voor de beoordeling en kom op een 6,6(6). Verder merk ik op dat deze film een aanrader is voor de liefhebbers van het genre gevoelige zwarte komedie waar wat mij betreft ook Juno onder valt. Young Adult is echter een stuk minder luchtig en vrolijk dan haar voorganger, Juno is volwassen geworden.

The Revenant (2009)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1336006/

Iets schrijven als je er eigenlijk niet zoveel zin in hebt, werkt volgens mij niet. Ik heb het een paar keer geprobeerd maar ben dan steeds niet tevreden over het resultaat. Ik kan natuurlijk ook besluiten helemaal niets te schrijven maar dan blijft het weer zo stil op mijn blog. En ergens heb ik ook het idee dat door het steeds te doen, het ook vlotter gaat. Zo’n beetje het basisprincipe van gedragstherapie. En dat werkt bij mij niet. Ik ben geen konijn.

Eigenlijk is The Revenant een moderne vampierfilm. Maar omdat de desbetreffende vampier uiterlijk ook veel weg heeft van een zombie en ik dacht dat dit een zombiefilm was, spreek ik hier van een kruising: zompies. Met komedie erin. En omdat er ook veel slechteriken voor straf worden afgeknald, heeft het ook wat weg van een superheldenfilm of iets wat past in het genre van The Punisher. Wat een vreemde mengelmoes. Met eten houd ik daar trouwens niet zo van, dan houd ik graag mijn aardappelen, groenten en vlees dwangmatig van elkaar gescheiden. Op het gebied van voedsel hanteer ik een strikt apartheidsbeleid. Maar niet bij stamppot, dat zou niet te doen zijn.

Revenant slaat trouwens niet op iemand van de kerk maar is blijkbaar een soort vampier, het wordt in de film wel uitgelegd maar toen zat ik niet op te letten. Deze bijzin kan ik nergens kwijt maar ik wilde het toch zeggen.

Verhaal. Soldaat wordt neergeknald in Irak door zombies (huh?), in Amerika begraven en staat vervolgens weer op uit het graf. Hij heeft geen idee wat er aan de hand is en gaat naar zijn beste vriend. Na wat omzwervingen komen ze tot de conclusie dat hij een vampier is. Geen klassieke want hij heeft geen hoektanden. Wel heeft hij bloed nodig en slaapt hij overdag. Om aan bloed te komen gaan ze samen, nadat de vriend ook is bekeerd tot het zompieïsme, op een grote moordpartij door de stad waarbij ze alle slechteriken afknallen. Het gaat mis als een van de slechteriken ook terugkomt uit de dood en wraak neemt op een van de twee. Ach, wat doet het er ook toe. Grappige zompies is de conclusie.

Begrijp me niet verkeerd, dit is geen beste film. Maar wel erg origineel. Het geeft een hele nieuwe draai aan het klassieke vampierverhaal waarbij ik vooral de no-nonsense aanpak erg goed vind. Geen gedoe met superkrachten, vleermuizen, zilver of kruisbeelden. Wesley Snipes blijft ook gewoon thuis. Wat wel? Een dude die wakker wordt uit de dood en de gebeurtenissen die erop volgen als je betrekkelijk normaal omgaat met de gevolgen van het vampier zijn. Je moet wel bloed drinken, anders bederf je. En uiteindelijk loopt het natuurlijk uit de hand en loopt het niet zo best af voor deze en gene.

De film heeft soms hilarische momenten, bijvoorbeeld als een vibrator gebruikt wordt op het afgezaagde hoofd als stemversterker à la Stephen Hawking. Verder een paar flinke splattermomenten, bijvoorbeeld als er een enorme hoeveelheid zwart bloed opkotst wordt. Altijd wel goed wat mij betreft. Opkotsen is trouwens geen woord volgens mij maar Word rekent het wel goed.

Geen origineel einde aan mijn review, ik doe gewoon een score. Originele vampierfilm die op momenten erg grappig is maar soms ook een beetje saai, traag en stom. Het geheel rammelt een beetje. Vooral geschikt voor mensen die het leuk vinden om iets raars te zien en houden van originaliteit. Een zeven dus. En deze review bewijst maar weer dat ik geen konijn ben.

God Bless America (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1912398/

In de tijd dat ik nog flink dronk kwam het geregeld voor dat ik met een enorme kater in combinatie met enige ontremming op zaterdagmiddag in een veel te drukke Albert Heijn boodschappen moest doen. De Albert Heijn op de Voorstraat in Utrecht is een veel te kleine supermarkt die op zaterdagmiddagen vooral studenten aantrekt die aangesloten zijn bij een studentenvereniging. Het concept van een studentenvereniging is afstotelijk en de studenten in de bewuste Albert Heijn zijn daar een prima voorbeeld van: kakkerige Ufjes in hun gore joggingbroeken zonder enig vermogen andere mensen waar te nemen. Of hun mannelijke tegenhangers: lullo’s. Beide exacte voorbeelden van wat er mis is met deze wereld.

Hoe dan ook, op zaterdag met een kater en dronken in een te drukke Albert Heijn terwijl het zweet me uitbreekt en ik het trillen en mijn angsten van de drank probeer buiten mijn beleving te houden. Eigenlijk ben ik al kwaad voordat ik een voet in de winkel heb gezet, misschien door een of andere mongool die op straat niet uitkijkt, misschien gewoon omdat ik een kater heb. Omdat het zaterdag is, moeten we redelijk wat boodschappen doen dus hebben we een winkelwagentje nodig. Eigenlijk is de winkel daar te klein voor. Ik voel woede in me opkomen als ik het “stemgeluid” van een schorre kaktrut hoor die een of ander kutverhaal staat op te hangen. De irritatie wordt moeilijk om onder controle te houden als ik mijn winkelwagentje tussen een groepje blonde Ufjes en de courgettes probeer te duwen. Natuurlijk gaan ze niet aan de kant, de wereld draait toch geheel om hen? Ik mopper net iets te hard waardoor ik nog wat chagrijnige blikken naar me toegeworpen krijg. Ik worstel me verder door de winkel tot er een of andere langzame trut het hele gangpad in beslag neemt omdat ze niet doorheeft dat het fucking druk is en er verschillende mensen zijn (ik!!!!) die er zo snel mogelijk weer uit willen. Ik mopper hardop maar het heeft geen zin. De trut neemt gewoon haar tijd. Het is trouwens geen Ufje, maar gewoon een vrouw van een jaar of vijftig. Nog erger. Grappend zeg ik tegen mijn huisgenoot dat ik het haar het liefst een harde beuk wil geven met mijn winkelwagentje. Blijkbaar onvoldoende in staat om mijn impulsen onder controle te houden, rijd ik vrij hard met mijn wagentje tegen haar enkels. Auw! Zegt de mevrouw geïrriteerd. Bedoelt ongemeend zeg ik sorry en werk ik me in hoog tempo door de rest van de winkel. Thuis kruip ik weer in bed en vervloek ik alle mensen die geen aandacht voor hun omgeving hebben en neem ik mij voor nooit meer te drinken.

Behalve de Ufjes in de Albert Heijn op zaterdag zijn er nog verschillende andere categorieën kutmensen. Bejaarden die op het drukste moment van de week boodschappen gaan doen bijvoorbeeld. Kan dat niet op enig ander moment van de week?! Mensen met kinderen (in het algemeen) en specifiek ouders die hun kinderen in de kinderwagen op zaterdag mee naar de markt moeten nemen. Why?! Zaterdag was er een moeder die een fucking dubbele kinderwagen over de Oudegracht aan het duwen was aan de kant waar ook de bloemenstalletjes staan. Zo van: omdat ik kinderen heb, ben ik het centrum van het universum en hoef ik totaal geen rekening meer te houden met de rest van de wereld. Nog erger zijn ouders die niet kunnen opvoeden en wier kinderen de hele dag op straat lopen te gillen totdat het natuurlijk een keer uit de hand loopt. Verder: mensen in rolstoelen op drukke momenten, mensen die een fiets lopend aan de hand meenemen tijdens de Koninginnemarkt, mensen die niet opletten in het verkeer en eigenlijk: mensen in het algemeen!

Zo, dat lucht wel een beetje op. Ik ben geen misantroop maar kan me ontzettend ergeren aan mensen die geen oog hebben voor anderen en er stilzwijgend van uitgaan dat anderen dat wel doen. Daar gaat deze film een beetje over. Maar misschien nog wel meer over mensen die gemeen zijn, mensen die angst zaaien, mensen die oppervlakkig zijn, mensen die bijdehand zijn en mensen die onbeschoft zijn. De MTV-generatie, Amerikanen dus.

Op een dag wordt Frank wakker en heeft hij er genoeg van. Op MTV ziet hij een zestienjarig meisje die een hysterische aanval krijgt als ze de verkeerde auto krijgt voor haar verjaardag. Hij rijdt naar haar school en schiet haar dood. Gebeurde dat nu echt? Jawel! Vervolgens pikt hij zijn partner in crime op in de vorm van een zeventienjarig meisje en samen trekken ze door Amerika als Natural Born Killers die bijdehante mensen afknallen. Heerlijk!

Een compromisloze film, op momenten “brutal”. Verder goede teksten van de hoofdrolspeler die wat mij betreft precies aankaart wat er mis is met de wereld van vandaag. Verder grappig, geen standaard verhaal en gewoon goed. En aan het einde? Dan is de film gewoon afgelopen, geen gezeik aan de dijk. 8½ uit 10.

p.s. De regisseur is Bobcat Goldthwait, Zed uit Police Academy met die hoge, piepende stem.

The Woman In Black (2012)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1596365/

Mijn eerste openingszin was: Tjongejonge, wat ze tegenwoordig allemaal niet kunnen met de hedendaagse technologie, ongelooflijk! Je kunt helemaal niet meer zien dat de hoofdrolspeler eigenlijk een hobbit is. Maar toen ging ik even op IMDb kijken en bleek dat ik me vergiste. De hoofdrolspeler is helemaal geen hobbit, het is Harry Potter. Goed, een begrijpelijke vergissing en persoonsverwarring, maar toch niet helemaal dezelfde pot natte lakens. Hij (Harry Potter) is in ieder geval aanzienlijk ouder geworden. En zonder dat brilletje is het eigenlijk gewoon een volwassen kerel. Dus dit commentaar over de hoofdrolspeler kan gewoon geschrapt worden.

Even een stukje geschiedenis. Zoals een ware Hollywoodfilm betaamt, is ook hier geen sprake van een origineel verhaal van de schrijvers. The Woman In Black is van origine een boek uit 1983 van Susan Hill. In 1987 werd het voor het eerst opgevoerd als toneelstuk. Een goed verhaal kun je in alle vormen uitbrengen, dus een film volgde in 1989. Het computerspel laat nog even op zich wachten. Ik moet trouwens wel een beetje op blijven letten bij de film. Schrijven en kijken gaat eigenlijk niet samen. De reden dat ik maar half zit op te letten, is dat ik de film uit 1989 al enkele jaren geleden heb gezien. En zover ik kan zien is het verhaal identiek. Op IMDb zie ik trouwens dat er een vervolg gepland staat voor 2014: The Woman In Black: Angels Of Death. Naar het nummer van Slayer, die ook de soundtrack zal verzorgen. Maar nu ga ik weer even verder kijken want ik mis alle spannende stukjes.

Ik vind de griezelstukjes behoorlijk effectief. Ook de schrikmomenten zijn goed getimed. Voor degenen die niet bekend zijn met de film, het gaat hier om een klassieke griezelfilm. Een spookachtig huis in een dito omgeving waar een vrouw in zwart gewaad ronddoolt. Ze zou verantwoordelijk zijn voor de dood van vele kinderen in het nabijgelegen dorp. Na het overlijden van de bewoonster van het huis moet een jurist de financiële zaken en verkoop van het huis regelen en verlijft hij noodgedwongen in het oude huis. En dan weet je wel hoe laat het is! Twee minuten voor negen.

De versie uit 1989 vond ik spannend maar een beetje saai. Ik kan me herinneren dat ik vond dat er net iets te weinig schrik- en griezelmomenten in zaten. In deze versie maken ze dat helemaal goed. Natuurlijk is het heel persoonlijk wat je spannend vindt maar volgens mij zijn vage schimmen en steeds denken "zie ik daar nu iemand staan?" universeel eng. Iets met Jung is dat.

Voor de liefhebbers van het genre raad ik aan om met de lichten uit en het geluid hard met je partner of een goede vriend of vriendin op de bank te kruipen en je lekker mee te laten voeren met deze enge film. De echte durfal kijkt hem gewoon alleen en laat 's avonds zijn nachtlampje aan. Ik dus. Na een uur werd alles iets concreter wat afdoet aan de spanning. Daardoor geen negen maar 8½ uit 10. Aanrader!