The Woman In Black (2012)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1596365/

Mijn eerste openingszin was: Tjongejonge, wat ze tegenwoordig allemaal niet kunnen met de hedendaagse technologie, ongelooflijk! Je kunt helemaal niet meer zien dat de hoofdrolspeler eigenlijk een hobbit is. Maar toen ging ik even op IMDb kijken en bleek dat ik me vergiste. De hoofdrolspeler is helemaal geen hobbit, het is Harry Potter. Goed, een begrijpelijke vergissing en persoonsverwarring, maar toch niet helemaal dezelfde pot natte lakens. Hij (Harry Potter) is in ieder geval aanzienlijk ouder geworden. En zonder dat brilletje is het eigenlijk gewoon een volwassen kerel. Dus dit commentaar over de hoofdrolspeler kan gewoon geschrapt worden.

Even een stukje geschiedenis. Zoals een ware Hollywoodfilm betaamt, is ook hier geen sprake van een origineel verhaal van de schrijvers. The Woman In Black is van origine een boek uit 1983 van Susan Hill. In 1987 werd het voor het eerst opgevoerd als toneelstuk. Een goed verhaal kun je in alle vormen uitbrengen, dus een film volgde in 1989. Het computerspel laat nog even op zich wachten. Ik moet trouwens wel een beetje op blijven letten bij de film. Schrijven en kijken gaat eigenlijk niet samen. De reden dat ik maar half zit op te letten, is dat ik de film uit 1989 al enkele jaren geleden heb gezien. En zover ik kan zien is het verhaal identiek. Op IMDb zie ik trouwens dat er een vervolg gepland staat voor 2014: The Woman In Black: Angels Of Death. Naar het nummer van Slayer, die ook de soundtrack zal verzorgen. Maar nu ga ik weer even verder kijken want ik mis alle spannende stukjes.

Ik vind de griezelstukjes behoorlijk effectief. Ook de schrikmomenten zijn goed getimed. Voor degenen die niet bekend zijn met de film, het gaat hier om een klassieke griezelfilm. Een spookachtig huis in een dito omgeving waar een vrouw in zwart gewaad ronddoolt. Ze zou verantwoordelijk zijn voor de dood van vele kinderen in het nabijgelegen dorp. Na het overlijden van de bewoonster van het huis moet een jurist de financiële zaken en verkoop van het huis regelen en verlijft hij noodgedwongen in het oude huis. En dan weet je wel hoe laat het is! Twee minuten voor negen.

De versie uit 1989 vond ik spannend maar een beetje saai. Ik kan me herinneren dat ik vond dat er net iets te weinig schrik- en griezelmomenten in zaten. In deze versie maken ze dat helemaal goed. Natuurlijk is het heel persoonlijk wat je spannend vindt maar volgens mij zijn vage schimmen en steeds denken "zie ik daar nu iemand staan?" universeel eng. Iets met Jung is dat.

Voor de liefhebbers van het genre raad ik aan om met de lichten uit en het geluid hard met je partner of een goede vriend of vriendin op de bank te kruipen en je lekker mee te laten voeren met deze enge film. De echte durfal kijkt hem gewoon alleen en laat 's avonds zijn nachtlampje aan. Ik dus. Na een uur werd alles iets concreter wat afdoet aan de spanning. Daardoor geen negen maar 8½ uit 10. Aanrader!