Man On A Ledge (2012)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1568338/

Wat voor weer zal het zaterdag worden? De voorspellingen zijn niet al te gunstig maar eerlijk gezegd ben ik niet altijd even onder de indruk van predicties over het weer. Zeker niet als een onderdeel van de verwachting is dat het wisselvallig weer wordt. Dan zitten ze er altijd naast. Want meestal is het dan prima weer. Of regent het de hele dag. Of is dat nou juist wisselvallig? In de film is het trouwens best goed weer. De hoofdrolspeler draagt wel een lange regenjas maar het ziet er naar uit dat het zonnig is. Misschien niet al te warm. Alhoewel een van de vrouwelijke acteurs op een gegeven moment in haar string en bh staat. Niet buiten hoor, want daar is het niet warm genoeg voor. De reden dat ze in haar ondergoed staat, is dat de film dan beter verkoopt bij de doelgroep. Ik denk jonge mannen ergens in de range van 16 tot en met 36. Ik vind het in ieder geval prima om naar te kijken. Het duurde wel wat kort en het had na verloop van tijd wel meer bloot mogen worden.

Iets anders waar deze film zich door kenmerkt, is het gebruik van gebouwen. Er zijn er meerdere te zien. De twee belangrijkste zijn hoge gebouwen. Ook wel flats genoemd. Heten hoge kantoorgebouwen ook flats? Bij een flat denk ik eerder aan een hoog gebouw waar mensen in wonen. Als het alleen is om in te werken zou ik het eerder een kantoorflat noemen. Dat is toch echt wat anders. De grootste flat van Nederland staat in Zeist. De L-flat in de wijk Vollenhoven. Dan zou je denken: dat moet wel een hoge flat zijn. Maar nee hoor. Het is een hele brede flat. In een L vorm. Van bovenaf gezien hè. De film speelt zich trouwens niet af in Zeist. Wel in een flat. Ik heb nog nooit een speelfilm gezien die zich afspeelt in Zeist. Zombie Honeymoon is trouwens wel gedeeltelijk opgenomen in Zeist. Maar die gaat dan weer niet over flatgebouwen. Man On A Ledge ook niet.

Het belangrijkste van Man On A Ledge is het gebruik van telefoons en walkie-talkies. Als je het laatste letterlijk vertaalt, is het loopie-praatie. Wat een debiele naam voor een apparaat. Het zou zo uit het Zuid-Afrikaans kunnen komen. Maar dat zou onwaarschijnlijk zijn. Dan zouden de Engelsen het debiele woord loopie-praatie letterlijk hebben overgenomen en vertaald. En ondanks het feit dat Nederlands eigenlijk de moedertaal is van alle talen, gaat dit scenario mij zelfs een beetje te ver.

Er zit een mug op mijn muur. Als ik hem dood zou drukken of slaan, komt er allemaal prut en bloed op mijn stucwerk. Dus doe ik het niet, want ik wil geen vlek op mijn muur. Bij mijn fornuis zitten wel allemaal vlekken op de muur. Dat is gekomen doordat ik een keer met mijn hoofd de met een magneet bevestigde kookwekker van mijn afzuigkap kopte en in de rode pastasaus belandde. Gevolg: overal rode pastasaus. En de wekker deed het niet meer. Er was trouwens niets van te proeven, dat er een wekker in de saus had gezeten. Stond ook niet in het recept.

Nog even de film. Crime/actie, kruising tussen The Negotiator (1998) en Inside Man (2006). Een man wil zijn onschuld bewijzen en een bankoverval. In het begin redelijk interessant, naar verloop van tijd iets voorspelbaar. Toch wel redelijk vermakelijk en het tempo was hoog genoeg om mijn aandacht te behouden. Ik doe deze keer een zeven. Kortste review ever!

The Raven (2012)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1486192/

Deze film is net te langzaam om mijn aandacht volledig te kunnen houden en net te snel om geconcentreerd aan mijn review te kunnen schrijven tijdens het kijken. Dat schiet dus niet op. Het gevolg zal waarschijnlijk zijn dat ik het allebei half doe. Niet goed opletten en slecht schrijven. Zo gaat ie lekker. Wel meteen het belangrijkste kenmerk van de film wat mij betreft, het is het steeds net niet. Lees die zin nog maar een keer. Dat kon ik van tevoren wel verwachten trouwens van een film van het Fantastische Film Festival met een 6,2 op IMDb. Geen gelukkige combinatie.

Voeg John Cusack toe en de verwarring is compleet. De laatste speelde trouwens wel verdienstelijk in 1408 (2007). Een film die enigszins vergelijkbaar is wat betreft genre: thriller/horror/mystery. De vergelijking is verder te trekken daar 1408 een kort verhaal betrof van Stephen King en The Raven elementen gebruikt uit de korte verhalen van Edgar Allan Poe. De schrijvers hebben wel wat van elkaar weg, beide vooral bekend door hun horror/thrillers. Poe is echter bedenker van het genre en volgens mij zelfs de grootvader van de detective.

Toen ik een jaar of vijftien was, las ik in de zomervakantie meestal een boek. Of twee. Ik weet niet meer precies wat de volgorde was, maar ergens kwam ik in aanraking met een dikke verhalenbundel van Lovecraft. Macabere verhalen, niet erg detective maar wel erg horror. Mijn vader raadde me Psycho aan. Wat meer detective maar toch ook erg griezelig. Wat minder horror. Het boek is beter dan de film trouwens. Niet dat de film slecht is. Vervolgens kwam ik uit op Edgar Allan Poe. Maar dat was me toch wat te gedateerd en te weinig horror. Misery van Stephen King ging er vervolgens wel weer in.

Als ik het zo beschrijf, is The Raven eigenlijk een prima film voor de stijl van Poe. Het verhaal gaat over het oplossen van een serie enigszins gruwelijke en duistere moorden. Het uiterlijk van de film doet een beetje denken aan Sherlock Holmes (2009). Ergens meen ik ook wat Saw (2004) achtige elementen te herkennen, alhoewel ik dat lastig uit te leggen vind. Misschien komt het door de scène uit The Pit And The Pendulum waarin iemand langzaam doormidden gehakt wordt. Een aan te raden film trouwens, de versie uit 1991.

Het verhaal is fictief. Poe moet in de laatste dagen van zijn leven een mysterieuze moordenaar opsporen die de moorden uit zijn verhalen kopieert. Niet bijster origineel volgens mij. Ik weet niet waar, maar ik heb dit verhaal eerder gehoord. Door het ontbreken van iets metafysisch of echt gruwelijks kan het mijn aandacht uiteindelijk onvoldoende behouden. Ik heb het idee dat ik daar de laatste tijd vaker last van heb. Deze keer begon ik echter wel met volle interesse aan de film, aan mijn aanvankelijke aandacht heeft het dus niet gelegen.

Whodunnit? Ik ga het niet verklappen want dat is flauw. Het was in ieder geval niet een duister monster uit prehistorische tijden, met tentakels gruwelijker dan wat een zinnig mens zou kunnen bevatten. En dat vind ik wel jammer want ik vind dat wel fijne monsters. Ik vind het kabbelende van deze review trouwens wel mooi passen bij het enigszins gezapige karakter van de film. Dat doet me denken aan Henny Vrienten bij Zomergasten. Een aanrader voor mensen met een slaapprobleem. En hop! Daar is de 6,7 weer.

p.s. Ik zie op de poster dat V For Vendetta van dezelfde regisseur is. Passend, want dat vond ik ook net niks. Voor wie dat wel een leuke film vond is The Raven natuurlijk automatisch een aanrader.

The Deliberate Stranger (1986)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0090925/

Driemaal is scheepsrecht. Three strikes you're out. Alle goede dingen bestaan in drieën (maar niet alle dingen die uit drie bestaan, zijn goed). Drie ei is een paasei. Allemaal spreekwoorden met drie erin. Slechts de tweede slaat op de drie slechte films op rij. De derde ook na mijn toevoeging. Drie ei is een paasei slaat in deze context nergens op. Mede doordat films geen paaseieren zijn. Ik weet eigenlijk helemaal geen context waarin je dat spreekwoord zou kunnen gebruiken. Behalve met Pasen als ik drie eieren heb gegeten. Ik vermoed dat ik dat misschien ook wel heb gedaan dit jaar. Zeker als het gaat om de eieren in de gerechten die werden geserveerd bij de Paasbrunch. Maar misschien ook wel drie eieren zo uit 't vuistje. Dat is ook een eigenaardig spreekwoord, niet? Kaas uit 't vuistje. Het betekent dat je geen mes en vork gebruikt. In principe kun je het dus altijd gebruiken als je bijvoorbeeld een Mars eet. Niet als je in Seinfeld speelt, bedenk ik me nu, daar was een aflevering waarin ze een Mars en ander snoepgoed met mes en vork aten. Niet uit het vuistje dus.

Ted Bundy heeft bekend 30 vrouwen te hebben vermoord. Waarschijnlijk waren het er veel meer, misschien wel 100. Of nog meer. Volgens Wiki was hij ook een necrofiel, hij verkrachtte zijn slachtoffers in ieder geval ook voor de dood. Probleem bij Ted Bundy is dat hij een pathologische leugenaar, gladde prater en een charmeur was. Hij veranderde zijn verhaal steeds en omdat er bijna geen direct bewijs is gevonden, kan eigenlijk niets met zekerheid over hem gezegd worden. Het is wel een interessant verhaal, maar het staat heel gedetailleerd op Wiki en omdat de film verder niks toevoegt en ik amper geïnspireerd ben, heb ik geen zin om daar heel uitgebreid over op te schrijven.

De film richt zich op het volwassen leven van Bundy, vanaf dat hij pas begonnen is met moorden tot zijn uiteindelijke executie. Tussendoor ontsnapt hij tweemaal. Tijdens zijn laatste ontsnapping valt hij vier vrouwen aan waarvan hij één aanrandt, twee ernstig mishandelt en twee vermoordt. En dat allemaal in 15 minuten. Deze gruwelijke kant van Bundy komt niet tot amper in beeld waardoor je dus helemaal geen goed beeld van deze man krijgt. Ja, hij komt over als een aardige vent. Op zich is dat wel goed gedaan en kenmerkend voor Bundy maar zonder zijn andere kant te zien, blijft het geheel erg oppervlakkig. Ook passend bij Bundy trouwens. Het is echter vooral de tegenstelling van de twee kanten die het karakter van Bundy uiteindelijk interessant maken.

Mijn advies voor filmmakers die een film willen gaan maken over een seriemoordenaar: vraag een forensisch psycholoog om te vertellen over de complexiteit van het te verfilmen karakter. Voor de geïnteresseerden: lees het verhaal op Wiki, dat scheelt je twee uur. De film duurt er drie. En dat is een mooie verwijzing naar het begin waarmee ik ook bewijs dat niet alle dingen in drie goed zijn. Pluspunt van de film is de feitelijkheid en dat voorkomt een extreem laag cijfer: een vijf.

In The Light Of The Moon (2000)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0230169/

Het vermogen van filmmakers om een prima verhaal te verpesten tot een uitermate matige film blijft me verbazen. Ik doel hiermee op waargebeurde verhalen waar inhoudelijk eigenlijk niets meer aan hoeft te gebeuren. Het enige wat nodig is, is een goed script en een handjevol goede acteurs. In Amerika is vooral aan het laatste een groot gebrek. Gevolg: wederom een teleurstellende verfilming van het levensverhaal van Ed Gein. Gisteren wilde ik al een review schrijven naar aanleiding van Deranged (1974) maar die film week zoveel af van de gebeurtenissen dat ik het exemplaar van vandaag wilde afwachten. En ik ben alweer teleurgesteld! Maar niet boos. Alhoewel mijn therapeut daar heel anders over denkt.

Ed Gein wordt vaak genoemd in het rijtje van beruchte Amerikaanse seriemoordenaars terwijl hij officieel geen seriemoordenaar is. Ondanks zijn gruwelijke daden bekende hij slechts twee moorden. Vermoed werd wel dat hij voor meer moorden verantwoordelijk was. Dit naar aanleiding van de gevonden lichaamsdelen in zijn huis... Ed Gein stond model voor een aantal beroemde fictieve seriemoordenaars. De meest bekende is Norman Bates uit Psycho (1960). Twee andere grootheden zijn Buffalo Bill uit The Silence Of The Lambs (1991) en Leather Face uit The Texas Chain Saw Massacre (1974).

Gein wordt geboren in 1906 in een piepklein dorp in Wisconsin, Plainfield. Zijn vader is een mishandelende alcoholist en moeder is geobsedeerd met het geloof en de onreinheid van vrouwen. Even kort door de bocht: Gein vormt uiteindelijk een symbiotische eenheid met moeder die waarschijnlijk alleen maar sterker wordt na het overlijden van vader. Gein blijft zijn hele leven thuis wonen en verzorgt zijn moeder nadat ze een aantal beroertes krijgt. Als Gein 39 is, overlijdt moeder. En dan wordt het hommeles!

Overeenkomstig met het verhaal van Psycho spijkerde Gein in de loop der jaren alle kamers van zijn huis dicht en woonde hij slechts in de woonkamer en keuken. Hij zette zijn moeder niet op (zoals Norman Bates) alhoewel hij wel probeerde haar op te graven, wat niet lukte. Gein groef wel een aantal andere vrouwen op. Alhoewel het opgraven van lijken al een eigenaardige zaak is, was wat hij met de lichamen deed nog wel wat raarder. Bij zijn arrestatie werden verschillende zeer vreemde voorwerpen gevonden. Bijvoorbeeld: stoelen bekleed met menselijke huid, vier neuzen, kommetjes gemaakt van schedels, negen maskers van menselijke huid (Dead Skin Mask), tien hoofden van vrouwen waar de bovenkant van afgezaagd was, een riem van tepels en een doos met negen vulva’s... Ed Gein wordt gearresteerd kort nadat hij een vrouw van een kruidenier heeft vermoord. Als de politie zijn huis binnenvalt, vinden ze de vrouw ondersteboven aan de enkels opgeknoopt met de benen wijd, onthoofd en geheel "gutted". Voor de liefhebbers: zoek op Google naar Ed Gein bij afbeeldingen.

Ik kan gemakkelijk nog een paar kantjes volschrijven over deze man maar het moet een beetje behapbaar blijven voor deze blog. Gein werd uiteindelijk levenslang opgenomen in een gesticht, hij bleek schizofreen. En het laatste is waar de film totaal de mist in gaat: Gein was waarschijnlijk vooral een hele vreemde, teruggetrokken man die op de meest extreme manier poogde de symbiose met moeder te herstellen. Daar is in de film niets van terug te zien. Wel lijkt het een redelijke weergave van de feiten, maar daarvoor kun je ook Wiki lezen.

Voor de mensen die denken dat dit soort dingen alleen in Amerika gebeuren wil ik even vermelden dat er in Nederland in 2005 een man tijdens carnaval zijn moeder vilde, daar een jasje van maakte en er vervolgens mee over straat ging. Mogelijk dat er een onbewust psychodynamisch principe schuilgaat achter een dergelijke daad. Niet dat dat de film beter maakt: een vijf. Next up: Bundy!

To Catch A Killer (1992)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0105604/

Ik begin maar vast te schrijven want deze film duurt nog anderhalf uur en het schiet niet heel erg op. Dat betekent trouwens niet automatisch dat het een slechte film is. Het is meer dat als ik vast begin met schrijven ik toch nog productief ben tijdens het televisiekijken. Zo sla ik twee vliegen in één klap. Of, zoals de Amerikanen zeggen, kill two birds with one stone. Maar dat vind ik eigenlijk nogal bloederig. Wel toepasselijk voor het onderwerp van de film. Toch gaat het me te ver om een vogel dood te maken met een steen. Laat staan twee. Ik vraag me trouwens af hoe dat in zijn werk gaat. Dan zou je heel goed moeten kunnen gooien of de vogel eerst moeten vangen. Twee vliegen in één klap vind ik een stuk minder vergezocht. Desalniettemin is dat ook niet erg waarschijnlijk.

To Catch A Killer is een tv-film. Dat betekent een laag budget, niet spectaculair, vrij langzaam en meestal moeilijk te vinden op internet. En als je 'm dan vindt, word je geconfronteerd met de kwaliteit van VHS en ben je blij met de hedendaagse technologie van dvd en blu-ray. To Catch A Killer doet nog een schepje bovenop het hele tv-film concept door de gebeurtenissen van tien dagen over drie uur film uit te smeren. En ondanks dat de onderhavige politiezaak zeer interessant is, is het resultaat toch erg traag en na dik anderhalf uur ronduit saai.

De genoemde politiezaak is het onderzoek naar seriemoordenaar John Wayne Gacy. Waargebeurd en als Wiki enigszins betrouwbaar is, een waarheidsgetrouwe film. Gacy misbruikte en mishandelde/martelde tussen 1972 en 1978 minstens 33 jonge jongens die hij vervolgens vermoordde. Zesentwintig slachtoffers begroef hij in de kruipruimte onder zijn huis. Gacy werd gerespecteerd in zijn gemeenschap, hij had een succesvol bouwbedrijfje, deed veel vrijwilligerswerk voor de Democratische Partij en trad op als Pogo de clown voor kinderen. Van het laatste raad ik aan om op Google even zijn foto op te zoeken. Clowns zijn sowieso eng maar dit is wel een zeer naar exemplaar. Zeker als je in gedachten houdt  hoe ziek Gacy was.

Psychopaten heb je in allerlei soorten en maten, Gacy is een mooi voorbeeld van The Mask Of Sanity. Een prototypische gladde prater en in zijn jeugd ernstig mishandeld en gekleineerd door zijn vader. Waarschijnlijk homoseksueel, alhoewel hij zelf beweerde biseksueel te zijn. Illustratief de gevangenzetting van Gacy in 1969. Hij werd veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf wegens verkrachting van een jongeman. Hij gedroeg zich echter zo voorbeeldig dat hij na anderhalf jaar met voorwaardelijk ontslag ging. Diagnostisch zou ik een mooi ingewikkeld verhaal over Gacy kunnen ophangen, maar dat doe ik niet. Ik denk in ieder geval dat hij na zijn eerste veroordeling gedacht heeft dat hij de mannen die hij verkrachtte of aanrandde beter kon vermoorden, dan had hij geen last meer van ze. Ik denk verder dat de delicten op psychodynamisch vlak (ook) het doel hadden de nare relatie met zijn geïnternaliseerde vader te herstellen.

Het verhaal van John Wayne Gacy is fascinerend maar To Catch A Killer gaat eigenlijk niet over Gacy maar over de politie die de moorden onderzoekt. De film is een mooi feitenrelaas maar wel erg traag en ook nog langdurend. Om iets meer te voelen van wat Gacy mogelijk deed in het contact met anderen, raad ik Dear Mr. Gacy (2010) aan. To Catch A Killer komt niet hoog op mijn lijstje, ik maak er een 6½ van omdat ik het geheel wel goed vind als neutrale beschouwing van het onderzoek naar Gacy. Next up: Gein!