The Tenth Victim (1965)

IMDb: https://www.imdb.com/title/tt0059095/

De Nederlandse term voor writer’s block is schrijversblok maar dat klinkt hetzelfde als cablejaw voor kabeljauw dus ik houd het op writer’s block. Ik ben een taalpurist maar gun ik mezelf een aantal vrijheden; ik ben hier niet om mijn magnum opus te schrijven. Ook zo’n term waar Wikipedia een halfbakken term voor heeft: hoofdwerk. Bij hoofdwerk denk ik eerder aan een staartdeling of een sudoku. Zo gezegd, of eigenlijk geschreven, is dit misschien wel een magnum opus met mijn writer’s block.

Alhoewel het heel leuk is positieve reacties te krijgen, krijg ik er ook hoofdkramp van. Op zoek naar scherpe vindingen, maatschappelijk kritische gedachten, lollige taalgrapjes, diepgaande analyses en andere hyperbolen kom ik tot de conclusie dat ik niet meer zo op het puntje van mijn stoel zit om mijn mening te geven. Ik vervloek daarbij mijn volwassen worden en gevolgde therapieën: een goed schrijver heeft frustratie nodig. En ik hoor je al denken: Maar Aernout, die heb jij toch zat? Ja, dat is waar. Maar ik vind ze steeds minder interessant. Desondanks doe ik een schot met losse hagel richting de roos en hoop dat ik ergens wat raak.

Vandaag herinnerde ik me waarom ik snuffel in afvalbakken (van de film). Kringlopen, verzamelen, gekke films kijken: het is allemaal schatgraven. Meestal leidt het tot een teleurstelling of je hand in de poep, maar soms vind je een juweeltje. Nu zou ik graag willen beweren dat deze film briljant is (pun intended) maar dat is hij niet. Het is wel een vondst. Zo’n ding bij de kringloop waar je heel blij mee bent maar wat ook troep is.

The Tenth Victim is een futuristische film uit de jaren zestig waarin deelnemers aan het spel elkaar legaal mogen vermoorden. Ze worden gekoppeld als jager en prooi waarbij de prooi niet weet wie zijn jager is. En dat concept vind ik nogal vernieuwend voor die tijd. Daarnaast: grondleggers! (Zie “Until The Light Takes Us” voor mijn mening over grondleggers.) Ik moest meteen denken aan Battle Royale, Death Race 2000, The Running Man, The Hunger Games en The Tournament. Ik vind het altijd leuk een film te zien die eerder met een idee kwam dan een latere versie waarvan iedereen zegt: wat origineel! Niet dus. (Een origineel idee dan, ik vind het wel leuk zoiets te zien. Mogelijk was dat een verwarrende zin, vandaar deze extra zinnen om het duidelijker te maken.) Het korte verhaal waarop de film gebaseerd is, komt daarbij al uit 1952. En toen had je in Nederland eigenlijk alleen De Avonden, dat veel minder spannend was.

Wat me, vooral in het begin, blij maakte, was de supervette futuristische stijl uit de jaren zestig en de eerste moord. Nog voor de film “Deadly Weapons” schiet Ursula Andress (Dr. No) hier haar jager al dood met een machinegeweer met haar borsten. Na twintig minuten verliest de film helaas aan tempo en richt het zich op één jager en haar prooi. Ik gebruik hier één met accent aigu terwijl ik niet zeker weet of dat correct is. Alhoewel ik de regel meerdere keren heb opgezocht, blijft het niet goed plakken. Ik zie trouwens op internet dat drukkers het een kuut noemen: kut met een lange u.

Na een uur heb ik de film op pauze gezet want ik viel in slaap: leve de middagdutjes! Aan het eind komt er meer snelheid in het verhaal als de moordenaars elkaar proberen in de val te lokken zodat ze de moord kunnen opnemen als onderdeel van een reclame voor thee…

De film, en ik vermoed deze recensie, was een hit and miss. Concept en futurisme vielen in de smaak maar de uiteindelijke uitwerking van het verhaal draalde rondom de romance tussen de twee. De beoordeling hangt uiteindelijk sterk af van de categorie: voor weird stuff toch een dikke acht!

The Meg (2018)

IMDb: www.imdb.com/title/tt4779682/

Ik ben mijn fietssleutel kwijt. Dat overkomt me eigenlijk nooit. Ik ga er prat op dat ik niets kwijtraak. Wat is prat? Google leert dat prat voor het eerst in 1546 op schrift werd aangetroffen. Nu betekent het fier, trots en hovaardig. Eigenaardig, ik dacht dat het iets zou betekenen als ‘zeker zijn van je zaak’. Toch ben ik ook trots en mijn trots is gekrenkt. Bij het starten van de reclame besluit ik dan toch maar te checken of ik mijn fiets wel op slot heb gezet. Ja, toch wel. Een geruststelling dat hij niet gestolen is. Want wat moet ik zonder fiets? Ik voel me dan (geestelijk) gehandicapt. Terug in de bioscoop kan ik mijn fietssleutel alsnog niet vinden. Ik probeer het van me af te zetten want ik heb een reservesleutel. Ik ben minder in paniek dan ik verwacht had. Zou ik dan toch nog een normaal persoon worden?

Op 19 oktober 2015 keek ik mijn 2500^e film; ik heb natuurlijk een Excel-lijst. Er bleken korte films en andere onreinheden in mijn lijst te staan dus uiteindelijk keek ik pas in december 2015 mijn 2500^e film. Afgelopen maand (juli 2018) had ik nummer 3000 te pakken. Ik was van plan het op Faceboek te posten maar ik was onvoldoende gemotiveerd. De film kreeg de volgende tagline in mijn lijst: “The Rock is de gorillafluisteraar. Het computerspel zit erin maar daar is het dan ook mee gezegd. Zo plat als een dubbeltje.” Film nummer 3006 is vergelijkbaar. Precies wat ik verwachtte maar toch was ik teleurgesteld. Dus misschien was het toch niet wat ik verwachtte. Of hoopte ik op iets anders. Hoop en verwachting liggen dicht bij elkaar.

Ik was niet direct van plan wat te schrijven maar na het kijken van verschillende teleurstellende reviews op Youtube, dacht ik toch even een duit in het zakje te doen. Een spreekwoord dat geen Google behoeft.

Zoals eerder geschreven, heb ik iets met haaien en op The Meg zit ik al jaren te wachten. Gebaseerd op een boek uit 1997 waarvan de rechten al in 1996 verkocht werden aan een filmmaatschappij. Meerdere keren is begonnen aan een script maar het kwam nooit tot een film. Maar nu wel. Met Jason Statham! En Dwight van The Office US (Rainn Wilson). Ook bijzonder dat deze film in de bioscoop draait; van de ruim vijftig haaienfilms die ik gezien heb, gebeurde dat zelden. Ben ik nou nog niet aan de review begonnen? Dit wordt een lang verhaal.

The Meg gaat over de jacht op een Megalodon (antieke haai van vijfentwintig meter) die ontsnapt uit de diepste kloof van de oceaan nadat onderzoekers van een onderwaterstation een of ander koudefront doorbreken. Schiet toch opeens lekker op met de review want dat was het verhaal van de film.

Dan mijn messcherpe analyse. Het gaat mis bij de basis: een high budget B-film. Dat is vloeken in de kerk. Ook zo’n spreekwoord waarvan je meteen weet wat het betekent. Maar niet helemaal passend, eigenlijk, zoals men gewoon is spreekwoorden te gebruiken. Wat ik bedoel te zeggen, is dat deze twee aspecten vaak niet goed samengaan. Want een groot budget betekent serious business maar een B-film betekent silly business. Soms werkt het wel, bijvoorbeeld bij Piranha 3D. Wat is het verschil? Humor, bloed en borsten. Eigenlijk de basis voor elke goede B-film. The Meg heeft geen van deze eigenschappen (rated PG-13). Er zijn een paar grapjes waardoor ik moest gniffelen (Statham: “Just keep swimming.”, Wilson: “Don’t you watch Shark Week?”) maar de film was onvoldoende zelfbewust. Prima bij een serieuze poging, maar dat is The Meg niet. Het valt dus tussen wal en schip. Of beter: het raakt kant noch wal.

Wat blijft er dan over? Een standaard haaienfilm zoals alle anderen die grotendeels een combinatie is van Jaws, Jaws 3D, Deep Blue Sea en DeepStar Six. Alhoewel ik het leuk vind om alle overeenkomsten te zien, vind ik het wel erg mager om deze films in de mixer te gooien en dat een nieuwe film te noemen. Zeker als het al vijftig keer gedaan is. Enige overeenkomsten:

- Jaws: De scènes met de haaienkooi, de tracker in de vin, het gif om de haai te doden, de kraan die afbreekt, de boot die meegesleept wordt. “the bitemarks don’t match”, de haai die op de boot springt en natuurlijk het hondje Pippin wat verrekte veel lijkt op Tippet.

- Jaws 3D: Het onderwaterstation, de frontale aanval van de haai, de rijke en eigenzinnige eigenaar (ook Deep Blue Sea) en de teleurstelling van de kleine haai en dat er dan nog een grotere blijkt te zijn.

- DeepStar Six: een onderwaterstation dat onderzoek doet op grote diepte en reddingsacties.

Ik kan nog wel even doorgaan maar ik wil niet de twee kantjes overschrijden.

Er zijn niet veel films over Megalodon terwijl het concept angstaanjagend kan zijn. Het probleem is dat het standaard haaienscript niet voldoet. Waarom niet? Waar de haai in Jaws nog 7½ meter was, is The Meg 25 meter (in het echt beide kleiner). Een witte haai zoals in Jaws eet voornamelijk zeehonden die zo groot zijn als een klein mens. Voor een Megalodon zou een mens niet erg interessant zijn, je kan rechtop staan als hij zijn bek open heeft. Vergelijk met jezelf: als je honger hebt, ga je toch ook geen goudvissen eten? Je moet dus wat anders verzinnen. Anders blijf je hongerig.

Een beetje onsamenhangend verhaal zonder een echte conclusie. Mijn beoordelingssysteem is ook veranderd (bad+-, medium+- en good+-). Deze krijgt een bad. Dat is ongeveer een vier geloof ik.

Als bonus nog wat taglines die ik schreef voor een paar echte B-films:

- 3-Headed Shark Attack: AKA vervuilingshaai die zichzelf opeet op het eind. Goede CGI en splatter maar geen humor en geen blote borsten!

- Sharkansas Women's Prison Massacre: Met prehistorische zandhaaien. Soms is bagger met grote tieten gewoon bagger. Cool einde: “Shit on a cracker”.

- Ice Sharks: Naar pis stinkende Groenland-haaien zagen zich door het ijs met hun vinnen. Paar vermakelijke momenten.

- Atomic Shark: Nucleaire haai is zo heet dat hij de hele tijd in brand staat. Af en toe leuke onzin maar onvoldoende.

- Dam Sharks: Haaien bouwen een dam met lijken en ledematen. Geen idee waarom. Wel slecht, niet dom genoeg.

- Creature: Benchley kopieert eigen werk en creëert een auto-evoluerende haai-mens-monster.

- Empire Of The Sharks: Waterworld door The Asylum met telepathische haaienbezweerders. Geen grapjes.

- Toxic Shark: Gif-spuitende haai verandert mensen in een soort vleesetende zombies.

- 5 Headed Shark Attack: Eerst vier hoofden maar er groeit er nog een uit zijn staart. Voornamelijk gebaseerd op Jaws 3. Saai.

Winter Passing (2005)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0380817/

Will Ferrell is een van mijn helden. In de eerste instantie vond ik hem vooral grappig door films als A Night at the Roxbury (1998), Old School (2003) en natuurlijk Anchorman: The Legend of Ron Burgundy (2004). Alhoewel ik de laatste echt briljant vind (mede door de kwaliteiten op een ander gebied van Christina Applegate), zijn het allemaal flauwe/debiele humorfilms. Niks mis mee, maar een filmhuis zou er nog niet dood mee gevonden willen worden. Voor mij is dat over het algemeen trouwens een prima argument om een film wel te kijken. Maar dat terzijde.

Mijn interesse voor Will Ferrell was gewekt en ik kwam vervolgens “Will Ferrell: You're Welcome America - A Final Night with George W Bush” tegen. Een theatershow waarin Will Ferrell laat zien dat hij niet alleen domme grappen kan maken maar ook kritisch kan zijn. Een grote plus voor een Amerikaans acteur. Later zag ik Stranger Than Fiction (2006) die ook op deze blog voorbij kwam. Die film was voor mij het bewijs dat Ferrell echt kan acteren. Dit werd verder bekrachtigd toen ik vervolgens Everything Must Go (2010) zag. Een komedie/drama over een alcoholist die zijn huis wordt uitgezet en noodgedwongen in zijn voortuin woont en daar al zijn spullen verkoopt. Grappig maar ook zeker tragisch zonder overduidelijk Amerikaans of Hollywood te worden.

In mijn poging om alles te kijken waar deze acteur in voorkomt, kwam ik vervolgens uit bij Winter Passing (2005). Ferrell heeft eigenlijk maar een kleine rol, de hoofdrol is weggelegd voor quirky Zooey Deschanel, vooral bekend van de serie New Girl, maar ook van Almost Famous (2000) en 500 Days of Summer. (En voor de insiders wil ik hier nog even vermelden dat ze ook in Flakes zat.)

Winter Passing gaat over Reese, een verslaafde en vooral gekwelde toneelactrice. Haar ouders zijn briljante schrijvers maar hebben door hun intense lijden te weinig oog gehad voor hun dochter. Wanneer Reese een aanbod krijgt om brieven van haar vader te verkopen aan een publicist, besluit ze haar vader na vele jaren weer te bezoeken. Deze woont inmiddels in zijn schuur waar hij lijkt te bezwijken onder zijn lijden en alcoholverslaving. In het huis wonen een onbekende vrouw en man (Ferrell). Moeder is overleden.

Zoals bij een goede drama/komedie is het verhaal klein en eigenlijk ondergeschikt. Wat raakt is het in stilte lijden van de verschillende personages zonder dat er overdreven veel uitgelegd moet worden of opgelost. Ik vond het geloofwaardig ondanks de absurde kanten van het verhaal. Het mooie van een dergelijke film is dat het letterlijke verhaal buiten de realiteit mag plaatsvinden terwijl het onderliggende verhaal wel gaat over de realiteit van alledag. In de standaard Hollywood film is dat vaak omgedraaid: alhoewel het verhaal ongeloofwaardig is, worden allerlei pogingen gedaan om de kijker wijs te maken dat het hier gaat om de realiteit. Dat onderliggende motieven en gevoelens totaal ongeloofwaardig zijn, doet er dan niet meer toe. Verfrissend om het weer eens andersom te zien.

Volgens mij sluit ik altijd af met een beoordeling dus dat doe ik nu ook. Een mooi verhaal, goede acteurs, geloofwaardig en niet bombastisch. Er had iets meer humor in gemogen. In totaal kom ik toch op een 8½, voldoende reden om er weer eens een blog aan te wijden, toch? En daarnaast een goede reden om nogmaals de loftrompet over Will Ferrell te doen schallen: pèèèèèp!

Man On A Ledge (2012)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1568338/

Wat voor weer zal het zaterdag worden? De voorspellingen zijn niet al te gunstig maar eerlijk gezegd ben ik niet altijd even onder de indruk van predicties over het weer. Zeker niet als een onderdeel van de verwachting is dat het wisselvallig weer wordt. Dan zitten ze er altijd naast. Want meestal is het dan prima weer. Of regent het de hele dag. Of is dat nou juist wisselvallig? In de film is het trouwens best goed weer. De hoofdrolspeler draagt wel een lange regenjas maar het ziet er naar uit dat het zonnig is. Misschien niet al te warm. Alhoewel een van de vrouwelijke acteurs op een gegeven moment in haar string en bh staat. Niet buiten hoor, want daar is het niet warm genoeg voor. De reden dat ze in haar ondergoed staat, is dat de film dan beter verkoopt bij de doelgroep. Ik denk jonge mannen ergens in de range van 16 tot en met 36. Ik vind het in ieder geval prima om naar te kijken. Het duurde wel wat kort en het had na verloop van tijd wel meer bloot mogen worden.

Iets anders waar deze film zich door kenmerkt, is het gebruik van gebouwen. Er zijn er meerdere te zien. De twee belangrijkste zijn hoge gebouwen. Ook wel flats genoemd. Heten hoge kantoorgebouwen ook flats? Bij een flat denk ik eerder aan een hoog gebouw waar mensen in wonen. Als het alleen is om in te werken zou ik het eerder een kantoorflat noemen. Dat is toch echt wat anders. De grootste flat van Nederland staat in Zeist. De L-flat in de wijk Vollenhoven. Dan zou je denken: dat moet wel een hoge flat zijn. Maar nee hoor. Het is een hele brede flat. In een L vorm. Van bovenaf gezien hè. De film speelt zich trouwens niet af in Zeist. Wel in een flat. Ik heb nog nooit een speelfilm gezien die zich afspeelt in Zeist. Zombie Honeymoon is trouwens wel gedeeltelijk opgenomen in Zeist. Maar die gaat dan weer niet over flatgebouwen. Man On A Ledge ook niet.

Het belangrijkste van Man On A Ledge is het gebruik van telefoons en walkie-talkies. Als je het laatste letterlijk vertaalt, is het loopie-praatie. Wat een debiele naam voor een apparaat. Het zou zo uit het Zuid-Afrikaans kunnen komen. Maar dat zou onwaarschijnlijk zijn. Dan zouden de Engelsen het debiele woord loopie-praatie letterlijk hebben overgenomen en vertaald. En ondanks het feit dat Nederlands eigenlijk de moedertaal is van alle talen, gaat dit scenario mij zelfs een beetje te ver.

Er zit een mug op mijn muur. Als ik hem dood zou drukken of slaan, komt er allemaal prut en bloed op mijn stucwerk. Dus doe ik het niet, want ik wil geen vlek op mijn muur. Bij mijn fornuis zitten wel allemaal vlekken op de muur. Dat is gekomen doordat ik een keer met mijn hoofd de met een magneet bevestigde kookwekker van mijn afzuigkap kopte en in de rode pastasaus belandde. Gevolg: overal rode pastasaus. En de wekker deed het niet meer. Er was trouwens niets van te proeven, dat er een wekker in de saus had gezeten. Stond ook niet in het recept.

Nog even de film. Crime/actie, kruising tussen The Negotiator (1998) en Inside Man (2006). Een man wil zijn onschuld bewijzen en een bankoverval. In het begin redelijk interessant, naar verloop van tijd iets voorspelbaar. Toch wel redelijk vermakelijk en het tempo was hoog genoeg om mijn aandacht te behouden. Ik doe deze keer een zeven. Kortste review ever!

The Raven (2012)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1486192/

Deze film is net te langzaam om mijn aandacht volledig te kunnen houden en net te snel om geconcentreerd aan mijn review te kunnen schrijven tijdens het kijken. Dat schiet dus niet op. Het gevolg zal waarschijnlijk zijn dat ik het allebei half doe. Niet goed opletten en slecht schrijven. Zo gaat ie lekker. Wel meteen het belangrijkste kenmerk van de film wat mij betreft, het is het steeds net niet. Lees die zin nog maar een keer. Dat kon ik van tevoren wel verwachten trouwens van een film van het Fantastische Film Festival met een 6,2 op IMDb. Geen gelukkige combinatie.

Voeg John Cusack toe en de verwarring is compleet. De laatste speelde trouwens wel verdienstelijk in 1408 (2007). Een film die enigszins vergelijkbaar is wat betreft genre: thriller/horror/mystery. De vergelijking is verder te trekken daar 1408 een kort verhaal betrof van Stephen King en The Raven elementen gebruikt uit de korte verhalen van Edgar Allan Poe. De schrijvers hebben wel wat van elkaar weg, beide vooral bekend door hun horror/thrillers. Poe is echter bedenker van het genre en volgens mij zelfs de grootvader van de detective.

Toen ik een jaar of vijftien was, las ik in de zomervakantie meestal een boek. Of twee. Ik weet niet meer precies wat de volgorde was, maar ergens kwam ik in aanraking met een dikke verhalenbundel van Lovecraft. Macabere verhalen, niet erg detective maar wel erg horror. Mijn vader raadde me Psycho aan. Wat meer detective maar toch ook erg griezelig. Wat minder horror. Het boek is beter dan de film trouwens. Niet dat de film slecht is. Vervolgens kwam ik uit op Edgar Allan Poe. Maar dat was me toch wat te gedateerd en te weinig horror. Misery van Stephen King ging er vervolgens wel weer in.

Als ik het zo beschrijf, is The Raven eigenlijk een prima film voor de stijl van Poe. Het verhaal gaat over het oplossen van een serie enigszins gruwelijke en duistere moorden. Het uiterlijk van de film doet een beetje denken aan Sherlock Holmes (2009). Ergens meen ik ook wat Saw (2004) achtige elementen te herkennen, alhoewel ik dat lastig uit te leggen vind. Misschien komt het door de scène uit The Pit And The Pendulum waarin iemand langzaam doormidden gehakt wordt. Een aan te raden film trouwens, de versie uit 1991.

Het verhaal is fictief. Poe moet in de laatste dagen van zijn leven een mysterieuze moordenaar opsporen die de moorden uit zijn verhalen kopieert. Niet bijster origineel volgens mij. Ik weet niet waar, maar ik heb dit verhaal eerder gehoord. Door het ontbreken van iets metafysisch of echt gruwelijks kan het mijn aandacht uiteindelijk onvoldoende behouden. Ik heb het idee dat ik daar de laatste tijd vaker last van heb. Deze keer begon ik echter wel met volle interesse aan de film, aan mijn aanvankelijke aandacht heeft het dus niet gelegen.

Whodunnit? Ik ga het niet verklappen want dat is flauw. Het was in ieder geval niet een duister monster uit prehistorische tijden, met tentakels gruwelijker dan wat een zinnig mens zou kunnen bevatten. En dat vind ik wel jammer want ik vind dat wel fijne monsters. Ik vind het kabbelende van deze review trouwens wel mooi passen bij het enigszins gezapige karakter van de film. Dat doet me denken aan Henny Vrienten bij Zomergasten. Een aanrader voor mensen met een slaapprobleem. En hop! Daar is de 6,7 weer.

p.s. Ik zie op de poster dat V For Vendetta van dezelfde regisseur is. Passend, want dat vond ik ook net niks. Voor wie dat wel een leuke film vond is The Raven natuurlijk automatisch een aanrader.

The Deliberate Stranger (1986)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0090925/

Driemaal is scheepsrecht. Three strikes you're out. Alle goede dingen bestaan in drieën (maar niet alle dingen die uit drie bestaan, zijn goed). Drie ei is een paasei. Allemaal spreekwoorden met drie erin. Slechts de tweede slaat op de drie slechte films op rij. De derde ook na mijn toevoeging. Drie ei is een paasei slaat in deze context nergens op. Mede doordat films geen paaseieren zijn. Ik weet eigenlijk helemaal geen context waarin je dat spreekwoord zou kunnen gebruiken. Behalve met Pasen als ik drie eieren heb gegeten. Ik vermoed dat ik dat misschien ook wel heb gedaan dit jaar. Zeker als het gaat om de eieren in de gerechten die werden geserveerd bij de Paasbrunch. Maar misschien ook wel drie eieren zo uit 't vuistje. Dat is ook een eigenaardig spreekwoord, niet? Kaas uit 't vuistje. Het betekent dat je geen mes en vork gebruikt. In principe kun je het dus altijd gebruiken als je bijvoorbeeld een Mars eet. Niet als je in Seinfeld speelt, bedenk ik me nu, daar was een aflevering waarin ze een Mars en ander snoepgoed met mes en vork aten. Niet uit het vuistje dus.

Ted Bundy heeft bekend 30 vrouwen te hebben vermoord. Waarschijnlijk waren het er veel meer, misschien wel 100. Of nog meer. Volgens Wiki was hij ook een necrofiel, hij verkrachtte zijn slachtoffers in ieder geval ook voor de dood. Probleem bij Ted Bundy is dat hij een pathologische leugenaar, gladde prater en een charmeur was. Hij veranderde zijn verhaal steeds en omdat er bijna geen direct bewijs is gevonden, kan eigenlijk niets met zekerheid over hem gezegd worden. Het is wel een interessant verhaal, maar het staat heel gedetailleerd op Wiki en omdat de film verder niks toevoegt en ik amper geïnspireerd ben, heb ik geen zin om daar heel uitgebreid over op te schrijven.

De film richt zich op het volwassen leven van Bundy, vanaf dat hij pas begonnen is met moorden tot zijn uiteindelijke executie. Tussendoor ontsnapt hij tweemaal. Tijdens zijn laatste ontsnapping valt hij vier vrouwen aan waarvan hij één aanrandt, twee ernstig mishandelt en twee vermoordt. En dat allemaal in 15 minuten. Deze gruwelijke kant van Bundy komt niet tot amper in beeld waardoor je dus helemaal geen goed beeld van deze man krijgt. Ja, hij komt over als een aardige vent. Op zich is dat wel goed gedaan en kenmerkend voor Bundy maar zonder zijn andere kant te zien, blijft het geheel erg oppervlakkig. Ook passend bij Bundy trouwens. Het is echter vooral de tegenstelling van de twee kanten die het karakter van Bundy uiteindelijk interessant maken.

Mijn advies voor filmmakers die een film willen gaan maken over een seriemoordenaar: vraag een forensisch psycholoog om te vertellen over de complexiteit van het te verfilmen karakter. Voor de geïnteresseerden: lees het verhaal op Wiki, dat scheelt je twee uur. De film duurt er drie. En dat is een mooie verwijzing naar het begin waarmee ik ook bewijs dat niet alle dingen in drie goed zijn. Pluspunt van de film is de feitelijkheid en dat voorkomt een extreem laag cijfer: een vijf.

In The Light Of The Moon (2000)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0230169/

Het vermogen van filmmakers om een prima verhaal te verpesten tot een uitermate matige film blijft me verbazen. Ik doel hiermee op waargebeurde verhalen waar inhoudelijk eigenlijk niets meer aan hoeft te gebeuren. Het enige wat nodig is, is een goed script en een handjevol goede acteurs. In Amerika is vooral aan het laatste een groot gebrek. Gevolg: wederom een teleurstellende verfilming van het levensverhaal van Ed Gein. Gisteren wilde ik al een review schrijven naar aanleiding van Deranged (1974) maar die film week zoveel af van de gebeurtenissen dat ik het exemplaar van vandaag wilde afwachten. En ik ben alweer teleurgesteld! Maar niet boos. Alhoewel mijn therapeut daar heel anders over denkt.

Ed Gein wordt vaak genoemd in het rijtje van beruchte Amerikaanse seriemoordenaars terwijl hij officieel geen seriemoordenaar is. Ondanks zijn gruwelijke daden bekende hij slechts twee moorden. Vermoed werd wel dat hij voor meer moorden verantwoordelijk was. Dit naar aanleiding van de gevonden lichaamsdelen in zijn huis... Ed Gein stond model voor een aantal beroemde fictieve seriemoordenaars. De meest bekende is Norman Bates uit Psycho (1960). Twee andere grootheden zijn Buffalo Bill uit The Silence Of The Lambs (1991) en Leather Face uit The Texas Chain Saw Massacre (1974).

Gein wordt geboren in 1906 in een piepklein dorp in Wisconsin, Plainfield. Zijn vader is een mishandelende alcoholist en moeder is geobsedeerd met het geloof en de onreinheid van vrouwen. Even kort door de bocht: Gein vormt uiteindelijk een symbiotische eenheid met moeder die waarschijnlijk alleen maar sterker wordt na het overlijden van vader. Gein blijft zijn hele leven thuis wonen en verzorgt zijn moeder nadat ze een aantal beroertes krijgt. Als Gein 39 is, overlijdt moeder. En dan wordt het hommeles!

Overeenkomstig met het verhaal van Psycho spijkerde Gein in de loop der jaren alle kamers van zijn huis dicht en woonde hij slechts in de woonkamer en keuken. Hij zette zijn moeder niet op (zoals Norman Bates) alhoewel hij wel probeerde haar op te graven, wat niet lukte. Gein groef wel een aantal andere vrouwen op. Alhoewel het opgraven van lijken al een eigenaardige zaak is, was wat hij met de lichamen deed nog wel wat raarder. Bij zijn arrestatie werden verschillende zeer vreemde voorwerpen gevonden. Bijvoorbeeld: stoelen bekleed met menselijke huid, vier neuzen, kommetjes gemaakt van schedels, negen maskers van menselijke huid (Dead Skin Mask), tien hoofden van vrouwen waar de bovenkant van afgezaagd was, een riem van tepels en een doos met negen vulva’s... Ed Gein wordt gearresteerd kort nadat hij een vrouw van een kruidenier heeft vermoord. Als de politie zijn huis binnenvalt, vinden ze de vrouw ondersteboven aan de enkels opgeknoopt met de benen wijd, onthoofd en geheel "gutted". Voor de liefhebbers: zoek op Google naar Ed Gein bij afbeeldingen.

Ik kan gemakkelijk nog een paar kantjes volschrijven over deze man maar het moet een beetje behapbaar blijven voor deze blog. Gein werd uiteindelijk levenslang opgenomen in een gesticht, hij bleek schizofreen. En het laatste is waar de film totaal de mist in gaat: Gein was waarschijnlijk vooral een hele vreemde, teruggetrokken man die op de meest extreme manier poogde de symbiose met moeder te herstellen. Daar is in de film niets van terug te zien. Wel lijkt het een redelijke weergave van de feiten, maar daarvoor kun je ook Wiki lezen.

Voor de mensen die denken dat dit soort dingen alleen in Amerika gebeuren wil ik even vermelden dat er in Nederland in 2005 een man tijdens carnaval zijn moeder vilde, daar een jasje van maakte en er vervolgens mee over straat ging. Mogelijk dat er een onbewust psychodynamisch principe schuilgaat achter een dergelijke daad. Niet dat dat de film beter maakt: een vijf. Next up: Bundy!

To Catch A Killer (1992)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0105604/

Ik begin maar vast te schrijven want deze film duurt nog anderhalf uur en het schiet niet heel erg op. Dat betekent trouwens niet automatisch dat het een slechte film is. Het is meer dat als ik vast begin met schrijven ik toch nog productief ben tijdens het televisiekijken. Zo sla ik twee vliegen in één klap. Of, zoals de Amerikanen zeggen, kill two birds with one stone. Maar dat vind ik eigenlijk nogal bloederig. Wel toepasselijk voor het onderwerp van de film. Toch gaat het me te ver om een vogel dood te maken met een steen. Laat staan twee. Ik vraag me trouwens af hoe dat in zijn werk gaat. Dan zou je heel goed moeten kunnen gooien of de vogel eerst moeten vangen. Twee vliegen in één klap vind ik een stuk minder vergezocht. Desalniettemin is dat ook niet erg waarschijnlijk.

To Catch A Killer is een tv-film. Dat betekent een laag budget, niet spectaculair, vrij langzaam en meestal moeilijk te vinden op internet. En als je 'm dan vindt, word je geconfronteerd met de kwaliteit van VHS en ben je blij met de hedendaagse technologie van dvd en blu-ray. To Catch A Killer doet nog een schepje bovenop het hele tv-film concept door de gebeurtenissen van tien dagen over drie uur film uit te smeren. En ondanks dat de onderhavige politiezaak zeer interessant is, is het resultaat toch erg traag en na dik anderhalf uur ronduit saai.

De genoemde politiezaak is het onderzoek naar seriemoordenaar John Wayne Gacy. Waargebeurd en als Wiki enigszins betrouwbaar is, een waarheidsgetrouwe film. Gacy misbruikte en mishandelde/martelde tussen 1972 en 1978 minstens 33 jonge jongens die hij vervolgens vermoordde. Zesentwintig slachtoffers begroef hij in de kruipruimte onder zijn huis. Gacy werd gerespecteerd in zijn gemeenschap, hij had een succesvol bouwbedrijfje, deed veel vrijwilligerswerk voor de Democratische Partij en trad op als Pogo de clown voor kinderen. Van het laatste raad ik aan om op Google even zijn foto op te zoeken. Clowns zijn sowieso eng maar dit is wel een zeer naar exemplaar. Zeker als je in gedachten houdt  hoe ziek Gacy was.

Psychopaten heb je in allerlei soorten en maten, Gacy is een mooi voorbeeld van The Mask Of Sanity. Een prototypische gladde prater en in zijn jeugd ernstig mishandeld en gekleineerd door zijn vader. Waarschijnlijk homoseksueel, alhoewel hij zelf beweerde biseksueel te zijn. Illustratief de gevangenzetting van Gacy in 1969. Hij werd veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf wegens verkrachting van een jongeman. Hij gedroeg zich echter zo voorbeeldig dat hij na anderhalf jaar met voorwaardelijk ontslag ging. Diagnostisch zou ik een mooi ingewikkeld verhaal over Gacy kunnen ophangen, maar dat doe ik niet. Ik denk in ieder geval dat hij na zijn eerste veroordeling gedacht heeft dat hij de mannen die hij verkrachtte of aanrandde beter kon vermoorden, dan had hij geen last meer van ze. Ik denk verder dat de delicten op psychodynamisch vlak (ook) het doel hadden de nare relatie met zijn geïnternaliseerde vader te herstellen.

Het verhaal van John Wayne Gacy is fascinerend maar To Catch A Killer gaat eigenlijk niet over Gacy maar over de politie die de moorden onderzoekt. De film is een mooi feitenrelaas maar wel erg traag en ook nog langdurend. Om iets meer te voelen van wat Gacy mogelijk deed in het contact met anderen, raad ik Dear Mr. Gacy (2010) aan. To Catch A Killer komt niet hoog op mijn lijstje, ik maak er een 6½ van omdat ik het geheel wel goed vind als neutrale beschouwing van het onderzoek naar Gacy. Next up: Gein!

Young Adult (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1625346/

Komedie is een breed begrip. Maar is komedie wel een begrip? En wat is een begrip eigenlijk? In dit geval trouwens geheel niet relevant, met de openingszin wilde ik alleen laten weten dat er veel variatie is in het komediegenre. Maar dat is zo omslachtig om te zeggen. Vandaar: komedie is een breed begrip. Er is vrij veel komedie in omloop die niet om te lachen is. Verwar omloop hier niet met Omloop, de straat waar ik tot januari 2012 woonde. Als je je toch had vergist, geeft niets, de zin klopt met beide betekenissen van het woord.

Blijkbaar hoeft komedie niet per sé om te lachen te zijn. Eventueel kan het ook iets met smaak te maken hebben, maar dat durf ik te betwijfelen. Ik heb zeer goede smaak wat betreft humor. Daarnaast ben ik zelf ook zeer grappig. Young Adult vond ik niet zo grappig. Er zat weinig humor in die om te lachen was. Toch moest ik op een paar momenten wel hardop lachen en/of gniffelen. Ik denk dat Young Adult in het genre zwarte komedie valt, maar daar is geen vakje voor op IMDb. En zwarte humor is wat mij betreft het voorbeeld van humor die niet om te lachen is. Alhoewel, ik moet nu aan een vriend denken die kan schateren om zwarte humor. Maar die is ook een beetje raar.

Young Adult gaat over Mavis (Charlize Theron). Nu spookschrijver van pulpboekjes voor jongeren, toen hèt populaire meisje van de middelbare school. Alhoewel velen haar aanbaden en aanbidden, is haar leven blijkbaar niet over rozen gegaan. Ze heeft een enorme plaat voor haar kop en zuipt als een tempelier. Mavis is een treurig geval, het is overduidelijk dat ze veel verdriet met haar meedraagt. Als ze op een dag een geboortekaartje krijgt van haar vroegere schoolliefde, besluit ze, in een ultieme poging haar verdriet van haar lege leven weg te maken, terug te gaan naar haar geboortedorp om haar jeugdvlam terug te winnen. Met de te verwachten pijnlijke gevolgen en situaties.

Een film met Charlize Theron is natuurlijk altijd goed omdat ze gewoon lekker is. Maar niet echt in deze film. In Young Adult laat ze (opnieuw) zien dat ze ook echt kan acteren. Prettig dat ze soms van het Hollywoodpad afwijkt om in een echte film te spelen. In dat kader is vooral haar hoofdrol in Monster (2003) memorabel. Als iemand me er niet op had gewezen, had ik me niet gerealiseerd dat het hier gaat om dezelfde actrice. Young Adult is verder noemenswaardig omdat het van de regisseur is van Juno (2007) en Thank You For Smoking (2005) en de schrijver van Juno. Als ik dit zo opschrijf, realiseer ik me dat ik Juno eigenlijk niet zo geweldig vond. Thank You For Smoking vond ik dan wel weer goed.

Over het geheel genomen vond ik Young Adult redelijk. Het verhaal is wat voorspelbaar, positief is dat grote clichés worden vermeden. Verder waren er een aantal momenten waar ik om moest lachen en een paar scènes die me raakten. Het verhaal is wat standaard maar de film vermijdt clichés en extremiteiten. Ik volg IMDb voor de beoordeling en kom op een 6,6(6). Verder merk ik op dat deze film een aanrader is voor de liefhebbers van het genre gevoelige zwarte komedie waar wat mij betreft ook Juno onder valt. Young Adult is echter een stuk minder luchtig en vrolijk dan haar voorganger, Juno is volwassen geworden.

The Revenant (2009)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1336006/

Iets schrijven als je er eigenlijk niet zoveel zin in hebt, werkt volgens mij niet. Ik heb het een paar keer geprobeerd maar ben dan steeds niet tevreden over het resultaat. Ik kan natuurlijk ook besluiten helemaal niets te schrijven maar dan blijft het weer zo stil op mijn blog. En ergens heb ik ook het idee dat door het steeds te doen, het ook vlotter gaat. Zo’n beetje het basisprincipe van gedragstherapie. En dat werkt bij mij niet. Ik ben geen konijn.

Eigenlijk is The Revenant een moderne vampierfilm. Maar omdat de desbetreffende vampier uiterlijk ook veel weg heeft van een zombie en ik dacht dat dit een zombiefilm was, spreek ik hier van een kruising: zompies. Met komedie erin. En omdat er ook veel slechteriken voor straf worden afgeknald, heeft het ook wat weg van een superheldenfilm of iets wat past in het genre van The Punisher. Wat een vreemde mengelmoes. Met eten houd ik daar trouwens niet zo van, dan houd ik graag mijn aardappelen, groenten en vlees dwangmatig van elkaar gescheiden. Op het gebied van voedsel hanteer ik een strikt apartheidsbeleid. Maar niet bij stamppot, dat zou niet te doen zijn.

Revenant slaat trouwens niet op iemand van de kerk maar is blijkbaar een soort vampier, het wordt in de film wel uitgelegd maar toen zat ik niet op te letten. Deze bijzin kan ik nergens kwijt maar ik wilde het toch zeggen.

Verhaal. Soldaat wordt neergeknald in Irak door zombies (huh?), in Amerika begraven en staat vervolgens weer op uit het graf. Hij heeft geen idee wat er aan de hand is en gaat naar zijn beste vriend. Na wat omzwervingen komen ze tot de conclusie dat hij een vampier is. Geen klassieke want hij heeft geen hoektanden. Wel heeft hij bloed nodig en slaapt hij overdag. Om aan bloed te komen gaan ze samen, nadat de vriend ook is bekeerd tot het zompieïsme, op een grote moordpartij door de stad waarbij ze alle slechteriken afknallen. Het gaat mis als een van de slechteriken ook terugkomt uit de dood en wraak neemt op een van de twee. Ach, wat doet het er ook toe. Grappige zompies is de conclusie.

Begrijp me niet verkeerd, dit is geen beste film. Maar wel erg origineel. Het geeft een hele nieuwe draai aan het klassieke vampierverhaal waarbij ik vooral de no-nonsense aanpak erg goed vind. Geen gedoe met superkrachten, vleermuizen, zilver of kruisbeelden. Wesley Snipes blijft ook gewoon thuis. Wat wel? Een dude die wakker wordt uit de dood en de gebeurtenissen die erop volgen als je betrekkelijk normaal omgaat met de gevolgen van het vampier zijn. Je moet wel bloed drinken, anders bederf je. En uiteindelijk loopt het natuurlijk uit de hand en loopt het niet zo best af voor deze en gene.

De film heeft soms hilarische momenten, bijvoorbeeld als een vibrator gebruikt wordt op het afgezaagde hoofd als stemversterker à la Stephen Hawking. Verder een paar flinke splattermomenten, bijvoorbeeld als er een enorme hoeveelheid zwart bloed opkotst wordt. Altijd wel goed wat mij betreft. Opkotsen is trouwens geen woord volgens mij maar Word rekent het wel goed.

Geen origineel einde aan mijn review, ik doe gewoon een score. Originele vampierfilm die op momenten erg grappig is maar soms ook een beetje saai, traag en stom. Het geheel rammelt een beetje. Vooral geschikt voor mensen die het leuk vinden om iets raars te zien en houden van originaliteit. Een zeven dus. En deze review bewijst maar weer dat ik geen konijn ben.