Foute Vrienden (2010)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2339457/

Ondanks mijn writer’s block wil ik hier toch even twee documentaires noemen. Vorige week was "Vrijheid, Gelijkheid En Broederschap" op televisie. Wetenschappers vertellen aan de hand van deze klassieke begrippen over nieuwe, verfrissende en vooral sociale inzichten in het kapitalisme en andere hedendaagse maatschappelijke onderwerpen. Ze beschrijven de bouwstenen van de betere wereld en bewijzen aan de hand van wetenschappelijk onderzoek dat een vredige en gelukkige samenleving wel degelijk mogelijk is. Vooral inspirerend vond ik het gedeelte waarin werd uitgelegd hoe sociaal gedrag het enige is dat meer wordt als je het uitdeelt. Ik moest meteen denken aan de symboliek van Jezus die het brood en de vissen brak. Typisch dat de Westerse maatschappij in dit verhaal de nadruk legt op het materiële van het verhaal (brood en vissen) in plaats van het immateriële (elkaar helpen).

Voordat we die perfecte samenleving hebben, moeten we het nog even met de onze doen. In dat kader past de documentaire Foute Vrienden beter. Er werd kort aan gerefereerd in Vrijheid, Gelijkheid En Broederschap om te illustreren dat mensen alles zullen doen om zich niet de minste te voelen. In het geval van Foute Vrienden werd dit geïllustreerd door Verbrande Herman, een aan lager wal geraakte crimineel die een pedofiel in elkaar slaat. Ik had niet de indruk dat Herman in die scène probeerde te bewijzen dat hij niet onderaan de ladder stond; ik kreeg eerder het gevoel dat hij wellicht zelf misbruikt was en in deze crisisachtige situatie (onbewust) probeerde af te rekenen met zijn verleden.

De film Foute Vrienden gaat over vier Amsterdammers aan de onderkant van de samenleving. Mijn kort door de bocht analyse: typische klanten van een forensische polikliniek. De een is wat meer antisociaal dan de ander en de een drinkt meer dan de ander. Wat ze gemeenschappelijk hebben, is hun treurige levensverhaal. De filmmaker volgt het groepje gedurende tien jaar waarin ik ze zie veranderen van vrolijke, betrekkelijk jonge asocialen in oude, treurige, psychiatrisch patiënten. Zonder daarmee denigrerend te willen zijn. Want ik vond de film vooral erg treurig. Ik zag de onmacht om hun leven op orde te krijgen, iets op te zetten voor zichzelf, relaties aan te gaan en de vernietigende gevolgen van alcohol.

De documentaire kun je gewoon op internet zien, check de website documentairenet.nl. Eigenlijk is deze film voor iedereen interessant die interesse heeft in mensen. Daarnaast voer voor (forensich) psychologen en alle domme politici die denken dat deze mensen een financiële prikkel nodig hebben om weer normaal mee te doen aan de samenleving. Eigenlijk heb ik er niks op aan te merken: tien uit tien.

Sherlock Holmes (2009)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0988045/

De inspiratie om iets op papier te krijgen, laat de laatste dagen, en misschien wel weken, niets van zich horen. Ik klop aan en vraag: ben je thuis? Maar er komt geen antwoord. Ook na flink aan de deurknop rammelen, door het raam turen, met de brievenbus klapperen en hard roepen komt er geen antwoord. Waar meneertje (of mevrouwtje) inspiratie naar toe is gegaan, Joost mag het weten. En omdat ik nu al voor de derde keer, en zoals je weet: drie keer is scheepsrecht, aangeef dat Joost het mag weten, lijkt het me goed uit te leggen hoe het nu precies zit met die Joost.

Volgens het de alleswetende website Onze Taal slaat Joost hier niet op een persoon Joost maar op de duivel! Verdomd als het niet waar is, ik wist het wel. De naam Joost zou terug te voeren zijn op het woord Joos dat op Java veel werd gebruikt om een bepaalde godheid mee aan te duiden. En dan volgt er een heel ingewikkeld verhaal wat ik niet helemaal wil citeren c.q. aangepast overnemen. Waar is c.q. eigenlijk een afkorting van? Casu Quo. Wat betekent: in welk geval. Hier dus totaal verkeerd gebruikt. Weer wat geleerd, c.q. betekent dus niet “of”.

Een hele verhandeling over taal maar nog niks over de en/of een film. Terwijl ik de afgelopen dagen niet stil heb gezeten. Of eigenlijk wel, anders komt er van dat film kijken helemaal niets terecht. En zo zie je maar weer: het gebruik van spreekwoorden of gezegden hoeft je leven helemaal niet makkelijker te maken. Integendeel! Het gebruik van spreekwoorden of gezegden maakt je leven wel makkelijker. Een Theo Maassen grapje. Die terecht impliciet opmerkte hoe het woord “integendeel” meestal verkeerd wordt gebruikt. Of in ieder geval, niet letterlijk. Volgens Onze Taal mag je integendeel ook gebruiken als “sterker nog” als er in de voorgaande zin sprake is van een ontkenning. Geloof ik, maar pin me er niet op vast.

Ik laat even snel de revue passeren wat er in de afgelopen dagen allemaal voorbij is gekomen op mijn kijkkassie: Bad Ass (2012, Danny Trejo, poepfilm); Contraband (2012, Mark Wahlberg, tegenvaller); Sherlock Holmes: A Game Of Shadows (2011, niet wat ik er van verwacht had). En volgens mij nog een paar, maar die kan ik me even niet zo snel herinneren. Ik ben ook nog aan Star Wars: The Return Of The Jedi begonnen. Maar toen die irritante koalabeertjes in beeld kwamen, had ik er geen zin meer in. Misschien dat ik die vandaag nog ga afkijken.

Conclusie: Sherlock Holmes is erg vermakelijk! Ik had hem natuurlijk al drie keer gezien dus het kon (bijna) niet meer tegenvallen. Eigenlijk Mission Impossible in de negentiende eeuw. Niet al te serieus, Sherlock Holmes is een beetje als Jack Sparrow en leuke knok-gevechten. Deel 2 viel me dus erg tegen, er zat minder in dan in de eerste. Raar! Wel handig om deel 1 eerst te kijken, dan sluit het verhaal meer aan. Score voor deel 1: acht uit tien.

Titanic II (2010)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1640571/

Op verzoek! Dus voorlopig geen verzoekjes meer. Titanic II krijg een 1,8 op IMDb, en een één krijg je al voor je naam op het blaadje schrijven. Geen goed begin dus. Het volgende slechte nieuws is dat Titanic II geproduceerd is door The Asylum. En die staan bekend om hoogvliegers als 2010: Moby Dick en Mega Shark vs Giant Octopus. Alles van The Asylum gaat Straight To Video, wat altijd garant staat voor de betere bagger. En ze maken films die volgens eigen zeggen altijd ruim onder het budget van een miljoen dollar blijven. In dit geval zeer ruim, de film kostte vijfhonderdduizend dollar. Daarvan had James Cameron in Titanic 1 Leonardo DiCaprio nog niet eens kunnen betalen.

Verder kenmerkend voor The Asylum is dat ze zogenaamde Mockbusters maken: Goedkope films die meeliften op het succes van hun dure broertjes en zusjes. Zo maakten ze ten tijde van Piranha 3D "Mega Piranha". Natuurlijk heb ik deze ook gezien, het hoogtepunt waren de enorme piranha’s die uit zee sprongen om zo hele happen uit flatgebouwen te nemen. Echt mega dus. Toen Death Race uitkwam, bracht The Asylum "Death Racers" uit. Heb ik ook gezien. Kutfilm. Ook hebben ze The 18 Year Old Virgin uitgebracht. Die heb ik volgens mij geskipt. Een laatste voorbeeld: in plaats van Transformers bracht The Asylum Transmorphers uit. Volgens Wiki inclusief een subplot dat met lesbo's te maken heeft. Die ga ik dus nog kijken.

Titanic II kent vele hoogtepunten, maar mijn persoonlijke favoriet is als een vrouw gewond raakt in de ziekenboeg. Haar vriendin is verpleegkundige en roept: Give me your creditcard! Ik denk, hè, wat moet je daar nou mee? Maar natuurlijk, met behulp van de creditcard en hansaplast tape wordt de wond verbonden. Een nieuwe functie van de creditcard! En weer een debiele scène voor mijn verzameling, uniek. Niet zo uniek is de rest van de film. Namelijk gewoon een ramp met de Titanic II. Wel een stuk korter dan het origineel, en daar scoor je normaliter bij mij wel punten mee. Maar in dit geval was hij niet kort genoeg.

Eigenlijk heeft deze film niets wat het leuk zou kunnen maken. Slechte acteurs, saai plot, geen budget en geen haaien. Wel spelen ze in op de actualiteit, want het schip zinkt door een enorme tsunami, veroorzaakt door een stuk ijs dat van een gletsjer afbreekt (global warming, gevaarlijk!). No budget kan heel leuk zijn maar meestal is het gewoon slecht. Helaas kun je dat pas weten als je de film hebt gekeken. De titel kan wel informatie verschaffen trouwens. Als Titanic II het beste is wat ze kunnen verzinnen, geeft dat natuurlijk te denken. Vergelijk met SharkTopus, met zo'n titel kun je al niet meer mislukken!

Resumerend kan ik stellen dat je deze film met een gerust hart kunt overslaan. Ik volg IMDb, 1,8 uit tien punten. En dan knijp ik een oogje toe over het feit dat ze hun naam verkeerd op het blaadje hebben geschreven. Ik ben trouwens wel erg benieuwd naar de volgende productie van The Asylum: Nazis At The Center Of The Earth.

Titanic (1997)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0120338/

Vanavond op tv, maar gelukkig heb ik hem ook nog ergens. Want op tv duurt Titanic een Titanische 230 minuten en op mijn computer 194. En daar zit dan nog de aftiteling bij die ze er op tv vanaf knippen zodat ze meer reclame kunnen toevoegen. In totaal zo’n veertig minuten. En dan wordt het wel een hele lange zit. Want ik vind 194 al veels te veel. Vooral omdat ik tijdens het kijken tot de ontdekking kwam dat ik eigenlijk alleen de tweede helft leuk vind, als het schip zinkt. En dan eigenlijk vooral de tweede helft van de tweede helft. De hele eerste helft (van de hele film) kan me gestolen worden. Het maakt de film onnodig lang! Maar daar zal mening vrouwenhart het niet mee eens zijn. Prima hoor, ergens snap ik de aantrekkingskracht van het romantische verhaal wel. Ietsje sneller mag het wel, want mijn god, wat wordt dat uitgesponnen. Hulde voor de mensen die dit geheel op tv kunnen aanschouwen inclusief reclame.

Ik heb geen flauw idee wat ik verder over Titanic zou moeten schrijven. Iedereen heeft ‘m al gezien of het staat vast dat je hem sowieso niet meer gaat kijken. Er valt weinig slims over te zeggen. Zo'n slimme film is het namelijk niet. Niet intellectueel slim of filmisch slim. Wel commercieel slim. DiCaprio en Winslet plus een enorm budget, James Cameron, stereotype karakters en het meest cheesy romantische verhaal ever. Maar dat vind ik eigenlijk niet zo interessant om over te schrijven. En om alleen maar cynische opmerkingen te gaan zitten maken, vind ik ook een beetje flauw. Want ik wilde hem zelf nog een keertje kijken. Ik herinner me dat er ooit iets in de VPRO gids stond over deze film in de trant van: een film vol special effects; heel duur en emotionele effects; heel goedkoop. Dat lijkt me een prima samenvatting.

Nou, dit wordt helemaal niks. Of het komt door de vijf baggerslechte haaienfilms die ik dit weekend heb gekeken, of ik ben moe of Titanic is te Hollywood voor mij om iets leuks over te schrijven. Ik laat jullie achter met dit slappe verhaaltje zonder peper of zout. Een zeven voor de film omdat hij zo monumentaal is. Er zaten geen haaien in, wat prima had gekund. Een gemiste kans.

Into The Abyss (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1972663/

Into The Abyss gaat helemaal niet over een Abyss. In ieder geval niet over een enorme kloof, diep, diep in de zee. Waar allemaal enge monsters wonen. Zoals haaien, krokodillen, gigantische walvissen en snoekbaarzen. Abyss is volgens een vertaalmachine op internet hetzelfde als afgrond. Zo zie je maar weer dat niet alles wat op internet staat, klopt. Dat verbaast je, niet? Nog even doorzoeken en zelf creatief vertalen en ik kom op iets van bodemloze put. Nog meer zoeken levert peilloze diepte op. Die vind ik wel mooi. Maar nergens staat dat het per se in zee hoeft te staan / liggen / zitten / aanwezig te zijn. Of dat er enorme monsters of snoekbaarzen in leven. Dat heb ik er dan weer zelf bij gefantaseerd. Niet dat ik verwachtte dat Into The Abyss over zeemonsters in een onderwatergrot zou gaan hoor. Daar vergis je je dan weer in.

Al deze tekst is vermijding om iets inhoudelijk over deze documentaire te zeggen. Want een documentaire is het wel. Niet over zeemonsters maar over Amerikaanse monsters. Namelijk twee jonge jongens die op koelbloedige wijze een vrouw en twee kinderen vermoorden om een auto. Ik besloot de film te gaan kijken vanwege de regisseur (Werner Herzog: Grizzly Man, 2005 en Jeder Für Sich Und Gott Gegen Alle, 1974) en omdat ik dacht dat het over een psychopaat zou gaan. En over zeemonsters. Kwam ik even bedrogen uit! Want de film draait helemaal niet om de daders of wat voor mensen dat zijn. Waar de film wel over gaat, werd mij niet duidelijk. En dat ging me na een half uur enorm irriteren.

Into The Abyss begint met een vage proloog van een predikant die ter dood veroordeelden bijstaat in hun laatste minuten. Dan volgt een feitelijke uiteenzetting van de moorden. En wat er dan volgt, ik kan het niet reproduceren. In ieder geval een aaneenschakeling van interviews. Tijdens het kijken kreeg ik de indruk dat de regisseur al associërend in gesprek raakte met betrokkenen en betrokkenen van betrokkenen en vervolgens vergat waar zijn film ook alweer over moest gaan. Zo worden niet alleen de daders geïnterviewd, maar ook een man die lang assisteerde bij de uitvoering van de doodstraf, een of andere vage dude uit hetzelfde dorp als de daders, de dochter van een van de slachtoffers en een barmeisje. Het gemeenschappelijke thema is dat het allemaal indrukwekkende verhalen zijn. Door de veelheid en een gebrek aan een rode draad, verliezen ze echter allemaal aan kracht. Daarnaast wordt helemaal niemand opgegeten door een enorme haai, ook niet aan het eind. Bummer!

Tijdens het kijken ging ik me steeds meer ergeren. De interviewer, die ook de regisseur is, heeft een ontzettend irritante manier van interviewen waarbij hij óf een gesloten vraag stelt óf helemaal geen vraag. Soms lijkt hij bijna letterlijk te zeggen: nu moet je dat zielige verhaal vertellen. Of: nu moet je geëmotioneerd raken. Geregeld moest ik aan De Mannen Van De Radio denken waarbij een Duitse dominee de hele tijd met een Duits accent zegt: Precies ja.

Met het laatste sla ik de spijker op zijn kop: Herzog heeft een onstilbare honger naar zwaar dramatische verhalen en is zo onverzadigbaar dat hij zich compleet verliest in zijn gulzigheid. Hierdoor verliest hij uit het oog dat een dramatisch verhaal op zich niet voldoende is om een interessante documentaire te maken. Ik stel me zo voor dat Herzog bij een auto-ongeluk uitgebreid zou gaan staan kijken en zou vragen (met een Duits accent): Jij hebt veel pijn hè, wat erg voor jou. Vertel maar hoe erg alles ist. Zes uit tien.

p.s. Check die cheesy tagline!

Mission: Impossible - Ghost Protocol (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1229238/

Wist je dat Tom Cruise over drie maanden alweer 50 wordt? Vijftig! Weet je hoe oud dat is? Echt heel oud. Of in ieder geval heel oud voor hoe hij eruit ziet. In een intakeverslag zou ik schrijven: Zijn uiterlijk is jonger dan zijn kalenderleeftijd. Geen rimpeltje te bekennen! Op zijn gezicht dan. Hoe het zit met zijn zak weet ik natuurlijk niet. Wellicht heeft hij die ook laten botoxen. Daar zijn echter geen foto’s van op internet te vinden. Ook niet na heel lang zoeken. Maar dat zou ik dan allemaal niet in het intakeverslag zetten.

Een verklaring voor de superfitheid en dito uiterlijk van onze Tom is misschien te vinden in zijn geloof. Of sekte voor de normale mens. Mr. Cruise is namelijk lid van de Scientologykerk. Scientology is uniek omdat zelfs het gebruik van aliens niet word geschuwd als verklaring voor dingen die we niet begrijpen. Hoe het allemaal zit, weet ik niet precies, South Park heeft een verhelderende aflevering over gemaakt. Voor het verhaal doet het er eigenlijk ook niet toe. Het bruggetje dat ik wilde maken, is dat ik vermoed dat Cruise contact heeft gemaakt met zijn buitenaardse ziel slash voorvaders waardoor hij nu onsterfelijk is en altijd jong blijft. Nadeel hiervan is dat we voorlopig nog niet af zijn van de onzin die deze man produceert. Voordeel is dat hij tijdens de ontmoeting ook het verhaal en gadgets heeft geleend waarmee vervolgens Mission: Impossible - Ghost Protocol is gemaakt.

Niet alleen aliens hebben invloed gehad op dit deel, ook de makers van James Bond. Want in wezen is dit vierde exemplaar in de serie gewoon de James Bond film uit de jaren tachtig die niet gemaakt werd omdat de muur plotseling viel en de koude oorlog van de baan was. Gevolg: verhalen over gemene Russen die de wereld willen opblazen met een nucleair wapen, zijn niet meer van deze tijd. Omdat het altijd zonde is om een goed, degelijk, waarschijnlijk en geloofwaardig verhaal op de plank te laten liggen, is dit James Bond script omgetoverd in een Mission Impossible script

Alles wat je verwacht van Mission Impossible zit erin: het gebruik van onzichtbare maskers, gadgets, contra-contra-contra-contra-contra-oh, toch niet contra-contra spionage, Tom Cruise, een niet te volgen verhaal, gadgets, Tom Cruise, gadgets en spionage (al dan niet contra). Plus dus een gemene Rus oftewel een James Bond script. Maar de gadgets zijn overduidelijk niet geleend van dubbelnulzeven, want ik heb James nog nooit een onzichtbaar verplaatsbare muur zien gebruiken, vet!

Resumerend: James Bond script met Rus gemengd met Mission Impossible verwarring, gadgets en Tom Cruise. En niet te vergeten: grapjes! Ik weet niet hoe het mogelijk is, maar ik heb gewoon een paar keer hard moeten lachen. Blijkbaar wilden de makers niet in dezelfde valkuil van de vorige edities lopen: een veel te serieuze Tom Cruise show. Om dat te voorkomen, werd de Engelse Simon Pegg (Shaun Of The Dead, Hot Fuzz, Paul) ingevlogen. Flauw en uit de toon maar daardoor wordt de film lekker luchtig vermaak. Met vette gadgets en een boze Rus. En dan valt het helemaal niet zo heel erg op dat Tom Cruise er ook in meedoet. Zeveneneenhalf uit tien.

Sand Sharks (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1844770/

Het kenmerkende van debiele zeemonsterfilms is dat elk nieuw exemplaar iets nieuws moet bedenken om op te vallen en zijn voorganger te toppen. En dat is natuurlijk goed nieuws, want daardoor kan het alleen maar nòg diebeler worden!

Binnen dit genre is Jaws natuurlijk opa. Na deel 1 volgden natuurlijk deel 2 en 3 (hoe is het mogelijk!) die de mooie traditie aftrapten. Deel 4 laat ik even buiten beschouwing, dat is namelijk buitencategorie eigenaardig. In de Jaws films lossen ze het probleem van de vergrotende trap op door meer mensen dood te laten gaan en de haai groter te laten worden. Maar allemaal binnen het (betrekkelijk) normale spectrum. In de jaren na Jaws worden er vele goedkopere pogingen gedaan om het haaiengenre levend te houden, waaronder Shark Attack. Shark Attack is noemenswaardig omdat in deel 3 Megalodon wordt opgevoerd (prehistorische haai). Hiermee wordt de toon gezet: groter is beter! Oh, en lelijker is beter!

Zoals ik al eerder heb geschreven, is er de laatste jaren een kleine explosie van het genre. Mijn eerste her-kennismaking was Mega Shark vs. Giant Octupus. Dus: groter en een ander raar beest erin. Dat doen ze twee keer (Mega Shark vs. Crocosaurus). Twee verschillende monsters: ouwe koek! We doen gewoon 2 in 1: Sharktopus. Hmmm, where do we go from here? Ik weet het, ik weet het: we geven de haai super powers! Super Shark dus. Die kan ook op het strand lopen. Maar wat nu, kan het nog gekker? Jawel! Want nu is er Sand Sharks. De naam zegt het al: haaien die in het zand kunnen zwemmen. De tagline is natuurlijk niet te missen: Just when you thought you were safe on the beach….

Dit is Jaws' debiele broertje, want er zijn volop verwijzingen naar de grootvader: de arrogante burgemeester, het geplande feest in het slaperige strandplaatsje, de politieagent en de baby vs. de moederhaai. Allemaal eervolle verwijzingen naar de moeder des haaienfilms. En ze zijn de quotes ook niet vergeten: sh-sh-sh-sh-sh-shark! En twee mooie variaties: We’re gonna need a bigger beach! (in Jaws: we’re gonna need a bigger boat) En: Eat this, you son of a beach! (op het moment dat de haai een gasfles naar binnen geschoven krijgt) Schitterend!

De lol van dergelijke films zit altijd in de eerste en de laatste tien minuten. De eerste omdat daar het debiele concept wordt gelanceerd. De laatste omdat daarin steevast met iets op de proppen wordt gekomen wat ongekend is. In Super Shark was het het gevecht tussen de haai en de robot-tank. Nu is het vooral het plan om de zandhaaien te vangen: door middel van enorme speakers worden ze naar een zandvlakte gelokt om daar met napalm bestookt te worden. Waarom? Omdat het zand dan smelt en in glas veranderd zodat de haaien niet meer weg kunnen! Niks meer aan doen.

Mijn enthousiasme is weer helemaal aangewakkerd en ik ben vol verwachting want ik zie net op internet dat er vorig jaar nog een hoogtepunt is uitgebracht in dit fantastische genre: 2-Headed Shark Attack! Ik kan niet wachten! Voor nu 7,5 voor deze zandhaaien.

p.s. Hoogtepunt is de een-na-laatste scène die ze exact hebben gekopieerd uit Zombie Honeymoon!

Synecdoche, New York (2008)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0383028/

Het belangrijkste van deze film is hoe je het uitspreekt. En dat is minder voorspelbaar dan je denkt. Ik dacht: sienekdotsj. Maar het is: sin-NECK-duh-key. Het twee-na belangrijkste van de film is wat de titel betekent. En dat is al een stuk minder makkelijk uit te leggen. Het verwijst (niet letterlijk (dubbele betekenis van niet letterlijk hier!)) naar een stad in de staat New York, Schenectady. En het is een stijlvorm. Als ik Wiki goed begrijp. Bij verder checken blijkt het ook een Nederlands woord te zijn. Het woordenboek legt uit: “stijlfiguur van de gedeeltelijke aanduiding”. Met als zeer verhelderend (?!?!!) voorbeeld: “het gebruik van ‘kiel’ voor schip is een synecdoche”. Wiki voegt ook een link toe naar het Droste-effect.

De uitleg van de Van Dale van synecdoche vind ik precies passen bij de inhoud van de film: nogal vaag maar ook weer niet zo vaag dat je helemaal niet meer weet waar het over gaat. Philip Seymour Hoffman speelt Caden Cotard, een briljant toneelschrijver die steeds verder vervreemd van zijn vrouw en dochter. Kort nadat ze hem verlaat, wint hij een grote toneelprijs waardoor hij zich creatief helemaal kan uitleven. Ongeremd door financiële beperkingen begint Cotard aan een enorm project waarin hij het echte leven wil uitbeelden. Het toneelstuk speelt zich af in een gigantisch magazijn en is niets minder dan een steeds verder groeiende replica van de wijk waarin Cotard woont. Uiteindelijk is het project van een dermate omvang dat Cotard een complete replica van New York City heeft gebouwd. Inclusief het magazijn waarin hij zijn replica heeft gebouwd. Hetzelfde doet hij met sommige karakters en hun acteurs.

Tot zover het concrete gedeelte. Wat de film “vaag” maakt, is het onconventionele gebruik van tijd. Zo verstrijken er tijdens de openingsscène meerdere maanden terwijl het lijkt alsof het slechts om één ochtend gaat. Regisseur Charlie Kaufman (schrijver van onder andere Eternal Sunshine Of The Spotless Mind en Being John Malkovich) bereikt dit door geen duidelijke en expliciete tijdsaanduidingen te gebruiken. Het effect is dat de scènes als een soort droomsequentie op elkaar aansluiten.

Andere elementen die de film vreemd maken, zijn bijvoorbeeld de vage aandoeningen die Cotard heeft (geen tranen, semi-epileptische aanvallen, een trillend been, rode urine). Ook eigenaardig is het eeuwig brandende huis van de latere vriendin van Cotard. En zo zijn er vele voorbeelden te noemen die ik nu niet kan bedenken. Het is gewoon een rare film. Vooral als Cotard zich voordoet als schoonmaakster Ellen om zo het huis van zijn ex-vrouw te kunnen schoonmaken. ?!?!

Synecdoche, New York laat zich misschien het best omschrijven als een artistieke droom. Die trouwens af en toe erg grappig is. Maar toch ook vooral raar, vaag en vreemd. Ondanks dat is Synecdoche, New York wel een interessante en goede film. Gelukkig keek ik hem niet alleen, want dan had ik hem wellicht afgezet. Acht uit tien.

They Live (1988)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0096256/

Concepten kunnen bedrieglijk zijn. Regisseurs ook. En het jaar van release. Eigenlijk alles wat je op IMDb kunt vinden aan informatie kan bedrieglijk zijn. Of ik heb vaak de verkeerde verwachtingen. Waarschijnlijk is het een combinatie van dat alles samen met nog andere zaken of dingen. Hoe dan ook, na twintig minuten was mijn aandacht dusdanig verslapt dat ik half andere dingen ben gaan doen. Waaronder deze review schrijven. Dus hij is zeer vers van de pers! Vergis je niet hoor, ik heb geen daadwerkelijke pers in mijn huis staan. Dat zou veel te omslachtig zijn. Ik zou eerst op papier mijn review moeten schrijven (met een ganzenveer). Die moet ik dan met losse letters gaan zetten. Vervolgens besmeren met inkt en met behulp van de pers het verhaal op papier drukken. Dat moet dan even drogen voordat ik het kan scannen en met een of ander programma van plaatje naar tekst kan omzetten. Dan nog een keertje nalopen en dan zou ik het pas in mijn blog kunnen plakken. Nee, daar begin ik niet aan. Noem me maar ouderwets, maar ik houd het liever bij het rechtstreeks in de computer intypen.

Na 30 minuten werd mijn aandacht weer gegrepen toen het concept eindelijk in beeld kwam. Wat is dat interessante concept? Dude vindt zonnebril waardoor hij kan zien dat de wereld geregeerd wordt door aliens! Dat leek me meer dan genoeg reden om deze film te downloaden. Maar de realiteit blijkt weer eens weerbarstiger dan de wereld in mijn hoofd. En na vijftig minuten was mijn aandacht alweer op. Maar tien minuten later zat ik weer met verbazing te kijken naar een vuistgevecht dat veels te lang duurde. Met elementen uit Amerikaans worstelen. Huh? IMDb leert dat de hoofdrolspeler veertien jaar professioneel worstelaar was. Geen pluspunt dus. Ik vond al dat hij een opvallend dikke stierennek had.

Over het verhaal heb ik al wat gezegd, ex-worstelaar met bijzondere zonnebril ontdekt dat de wereld geregeerd wordt door aliens. Waarom wordt in de film trouwens niet goed duidelijk, de suggestie wordt gewekt dat het iets met geld te maken heeft. Maar wat, Joost mag het weten! Het doet er trouwens ook niet toe, het is een verhaal van niks dus zo’n gebrek valt niet op. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Mij viel het wel op!

Wat deze films enigszins interessant maakt, is dat het verhaal wat wegheeft van het verhaal van The Matrix. Iets. Niet veel hoor. Maar dat vind ik dan wel weer leuk om gezien te hebben. Past mooi in mijn verzameling. Net als deze, helaas niet klassiek geworden, uitspraak: "I've come here to chew bubblegum and kick ass. And I've run all out of bubblegum."

Laat je niet belazeren door IMDb, They Live is geen horror maar een actiefilm. En ook al heeft regisseur John Carpenter een aantal klassiekers gemaakt (Halloween, Escape From New York, The Thing) heeft hij met They Live een uitzondering willen maken. En dat is prima gelukt! Waardeloze film met leuk concept en prettig jaren tachtig. Een 6,3.