My Week With Marilyn (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1655420/

Norma Jeane Mortenson, ofwel Norma Jeane Baker,ofwel Marilyn Monroe. Het verschil in achternamen heeft te maken met het feit dat moeder met beide mannen (Mortenson en Baker) getrouwd is geweest. Monroe is echter waarschijnlijk van geen van beiden de dochter, maar van Charles Stanley Gifford. Drie namen voor één persoon waarbij geen van de achternamen klopt. Monroe zelf trouwde drie keer, voor het eerst toen ze zestien was, om te voorkomen dat ze terug naar het weeshuis moest. Moeder zorgde namelijk al lang niet meer voor Marilyn daar zij (onder andere) verslaafd was. Marilyn scheidde ook drie keer. In totaal ging ze vijf keer in psychoanalyse, waaronder bij Anna Freud. Uiteindelijk heeft het niet mogen baten, Marilyn Monroe is uiteindelijk bezweken aan haar problemen toen ze op zesendertigjarige leeftijd een overdosis slaappillen nam.

De film gaat niet over het hele leven van Marilyn Monroe, maar over de periode in 1957 waarin ze speelde in The Prince And The Showgirl. Gebaseerd op de dagboeken van een van de assistenten van de regisseur die steeds persoonlijker contact krijgt met Marilyn. De assistent dan, de regisseur kan haar wel schieten. En hij is niet de enige, ook tijdens de opnames van Some Like It Hot waren er velen op de set die Monroe niet konden uitstaan. Ze zou compleet haar eigen gang gaan en over het algemeen onaangenaam in de omgang zijn. En daar kan ik me wel wat bij voorstellen.

Maar over het laatste gaat de film eigenlijk niet. Het gaat meer over haar andere kant, namelijk haar vermogen anderen te verleiden en aan haar te binden. Om ze vervolgens weer keihard aan de kant te zetten. Maar haar kinderlijke charmes en maniertjes maken dat het haar steeds weer vergeven wordt. Elke man lijkt te denken: ik kan haar redden, ik kan haar helpen. Ze geeft hen feilloos het gevoel dat ze anders zijn dan de rest, dat ze een speciale band met haar hebben, dat zij niet door haar in de steek gelaten worden, enzovoort, enzovoort. De tragiek zit er natuurlijk in dat zij niet anders kan. Ze kan slechts steeds het patroon herhalen.

De psycholoog in mij is altijd aan het werk en wil de wereld netjes sorteren en in hokjes verdelen. Om dat te kunnen bereiken, moet ik de werkelijkheid soms wat geweld aandoen dus dienen mijn analyses hier met een flinke korrel zout te worden geserveerd. Dat gezegd hebbende, vind ik in deze film mooi naar voren komen hoe een theatrale persoonlijkheidsstoornis eruit kan zien en hoe dat voelt in het contact. Vooral het beroep dat op je gedaan kan worden dat je de ander moet redden, de kinderlijke emoties, het oppervlakkige van het geheel maar ook het aantrekkelijke en het verleidelijke. Het zit er allemaal in.

Zeveneneenhalf uit tien.