.jpg)
Even een inhaalslag, de afgelopen dagen heb ik wel voldoende
aan de buis gekluisterd gezeten maar ik had ook een sociaal leven met dito
activiteiten waardoor ik geen tijd had, maar ook geen zin, om ook een beetje
aan jullie, mijn lieve lezertjes, te denken en hier een mooi verhaal te
schrijven waarmee ik dan direct twee vliegen in één klap zou vangen: het
schrijven van een leuk stukje en het geven van advies op het gebied van films
die je juist wel of niet zou moeten kijken. Hè, dat is een lekker fijn lange
zin om mee te beginnen. De kop is eraf! Het spits ook. En wat betreft het
laatste is goed op te merken dat zowel het als de spits mag. Mijn reviews
hebben dus nog een derde functie, educatie op taalgebied!
Wat stond er deze week ook alweer op het menu? Ik werk van
achter naar voor. Gister was het dieptepunt met Haywire (2011).
Verbazingwekkend slecht! Geregisseerd door Steven Soderbergh, bekend van onder
andere Ocean’s Eleven, Erin Brockovich en Contagion. Dus films die minimaal
iets interessants of leuks hebben. Maar zo niet Haywire. Wel grote namen
trouwens: Ewan McGregor, Antonio Banderas en Michael Douglas. In hele kleine
rolletjes. Type: spionagethriller met een beetje actie. Verhaal: MI6 agente
wordt tijdens een missie verraden en wil wraak. Maar geen touw aan vast te
knopen! En met geregeld extreem saaie en nutteloze scènes waarvan niemand weet
hoe ze in de film zijn beland. Vier uit tien.
Gistermiddag had ik er ook nog eentje, Poupoupidou. Een
Franse film waarin een detectiveschrijver in een klein dorp op onderzoek gaat
naar de dood van een jonge vrouw die aan het eind van haar leven denkt dat ze
de reïncarnatie is van Marilyn Monroe. IMDb vindt het een comedy/crime/mystery
maar ik vond het gewoon een drama. In genre dan, want in zijn geheel vond ik de
film wel aardig. Het heeft niet veel om het lijf, het is wel leuk om de parallellen
te zien tussen het kaasmeisje en Monroe. En het getal 5 speelt een belangrijke
rol. Als ik me goed herinner heet dat het thema. Maar wat het nut van de 5 is,
weet ik niet. De titel slaat trouwens op het liedje Nobody Else But You maar
zoals ik al eerder heb gezegd, het is niet Poupoupidou maar boop-boop-bi-doo. Dus!
Nummer C is Absentia, die kwam donderdag voorbij. Horror,
uit het programma van het Imagine Film Festival. Anders had ik ‘m ook niet
gekeken, want ik ben wel een beetje klaar met het horrorgenre. Ik heb zoveel
troep in mijn leven gezien, qua kwaliteit maar ook qua nare shit, dat ik weinig
behoefte heb om daar nog aan toe te voegen. Toch heb ik me weer laten verleiden
omdat er in de beschrijving stond dat het een beetje Lovecraftiaans zou zijn. En
daar ben ik dan wel weer gevoelig voor. En op zich, het was ook wel een beetje
Lovecraftiaans. Maar veel te weinig! Het verhaal gaat over een man die
verdwijnt en zijn vrouw na zeven jaar eindelijk een doodsverklaring kan
opvragen “in absentia”. Maar dan ontdekken zij en haar zus dat er “iets” is dat
hem heeft gesloten naar “het donker”. Maar daar krijg je helemaal niks van te
zien! Het is een beetje als een seksfilm op Blue Hustler: heel lang allemaal
suggestie maar uiteindelijk krijg je helemaal niks te zien. Boeeeeeeee! Wel wat
spannende momenten, zes uit tien.
Zo, dat was het voor de afgelopen dagen. Wat een lap tekst.
Tijd om er een eind aan te breien. Wacht, ik vergeet een beoordeling van
Poupoupidou: zeven uit tien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten