Oude films zijn net nieuwe films: soms zijn ze leuk, soms
zijn ze stom. Ook de hoeveelzeggendheid van IMDB is vergelijkbaar.
Waarschijnlijk ging het vroegâh net zoals tegenwoordig: iemand verzint iets vernieuwends
en dat wordt vervolgens tot op het bod uitgemolken. (Zie hier het incorrect
samenvoegen van twee spreekwoorden! Ik zou ook nog “letterlijk” kunnen
toevoegen. Of “spreekwoordelijk”. Maar dat doe ik niet, letterlijk!) 20000
Leagues Under The Sea is een typische uitmelker. Van welk vernieuwends weet ik even
niet.
20000 Leagues Under The Sea is een verfilming van het
gelijknamige boek van Jules Verne uit 1870. Op mysterieuze wijze verdwijnen er
allerlei schepen op zee, vermoed wordt dat ze worden verzwolgen door een enorm
zeemonster. Een expeditie gaat op onderzoek uit en ontdekt dat het niet gaat om
een enorm zeemonster (gemiste kans!) maar om een onderzeeboot. Drie
bemanningsleden worden gevangengenomen en komen terecht in de wereld van
Kapitein Nemo. Vernoemd naar de gelijknamige vis uit de gelijknamige
Disneyfilm. Geen toeval, want ook 20000 mijlen komt uit de koker van de Disney
studios. Wellicht dat dat een verklaring is voor het oppervlakkige karakter van
het ding.
Kapitein Nemo heeft zich afgezonderd van de wereld. Zijn
land zou hem slechte dingen hebben laten doen en zijn familie hebben gemarteld.
Hij vindt de mensheid slecht en verdorven. Verteerd door zijn haat maakt hij
echter beslissingen die hem niet anders maken dan de mensen die hij zo is gaan
haten. De drie bemanningsleden vertegenwoordigen misschien wel de meerdere
kanten van Nemo: eentje die boos is op zijn vader, eentje die in het mooie
aquarium wil blijven en eentje die het liefst met zijn vriendjes in de
vissenschool wil spelen.
Voor het boek onterecht dat ik hier zo over de diepere
betekenissen heen zwans, maar de film besteedt zo weinig aandacht aan alles wat
de diepte ingaat dat ik ook geen zin heb om het te doen. Het is geen
boeken-review-blog. Leuke tegenstrijdigheid trouwens: film over enorme dieptes
blijft opvallend oppervlakkig. En dat is het mankement van de hele film
waardoor ik me niet gegrepen voel. Ik zie vooral een nietszeggend verhaal en platte
karakters.
Laat ik enigszins relativeren: voor een film uit de jaren vijftig
is dit zeker geen slecht exemplaar. De special effects zijn voor die tijd zeer
goed geslaagd en overall is het een aardige adventure. Voor mij is dat echter
onvoldoende voor een oude film, daar verwacht ik meer psychologische
strubbelingen. Zes uit tien dan maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten