Volgens het internet is een hesher een heavy metalfan met
een matje, gebleekte jeans en een Judas Priest t-shirt die op zijn
achtentwintigste nog steeds bij zijn ouders woont. Volgens mij is hij ook een
beetje bozig. Zo ook de hesher uit Hesher. Met het verschil dat deze niet thuis
woont maar zomaar bij onbekenden intrekt zonder dat de familie hier toestemming
voor geeft. Wel passend bij de omschrijving vind ik zelf.
Het concept klinkt grappig: langharige dude trekt zomaar in
bij een familie. Maar dan vergeet je dat de familie net de moeder heeft
verloren, de vader depressief op de bank ligt, de zoon gepest wordt door een of
andere klier en de oma tevergeefs probeert om het gezin bij elkaar te houden. Toch
geen zwarte komedie dus maar een familiedrama. Niet een dramafilm voor de familie maar een drama over de familie. Een subtiel taalkundig
verschil met grote gevolgen!
Waar gaat de film eigenlijk over? In de laatste cheesy vijf
minuten vertelt de hesher het ons: je moet niet kijken naar wat je bent
kwijtgeraakt maar naar de goede dingen die je nog wel hebt. Eigenlijk een niet
zo passend einde bij deze treurige en pijnlijke film. Anderhalf uur gaat het
over boosheid, frustratie en verdriet. Niet mooi verpakt, gewoon de kutmomenten
in ieders leven. Vooral die lamzakkerige vaders. En dan in de laatste vijf minuten
moet er een strikje om en een cliché overheen om het drama weg te maken. Daar
snap ik niets van.
Ik kijk niet graag naar familiedrama’s. Waarschijnlijk omdat
het me doet denken aan pijnlijke momenten in mijn eigen leven. Boosheid en
verdriet waar ik liever niet aan denk. En bij zulke films zijn die gevoelens
niet zo goed te vermijden. Of je moet de hele tijd door de film heen praten en
stomme opmerkingen maken. Maar dat probeer ik tegenwoordig niet te doen. Dan
maar verdragen.
Volgens mij zit er niet veel samenhang in deze review. Dat komt
misschien doordat het hele waarom van de film me ontgaat. Ergens mist er iets.
Maar voor de liefhebbers van dit soort films hoeft dat geen punt te zijn, het
is namelijk best een goede film met af en toe een goede grap. En Nathalie
Portman die ik steeds maar niet kon thuisbrengen, 7½ uit 10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten