De Japanse studio Ghibli (spreek uit: Jibli) staat bekend om
zijn fantasievolle, sprookjesachtige en bijzondere animatiefilms met een
overduidelijk Aziatisch sausje. Het laatste zit hem in de vanzelfsprekendheid
van bovennatuurlijke wezens en gebeurtenissen. Heel verfrissend in vergelijking
met het Hollywood kader waarin alles uitgelegd en verklaard moet worden. Goed
en kwaad zijn meestal een thema in Ghibli films, maar niet op zijn Amerikaans. Het
kwade blijkt achteraf heel begrijpelijk en het goede blijkt aan het eind vaak niet
helemaal zuiver op de graat. Maar dan zonder cheesy te worden. In 1996 gaat Ghibli samenwerken met Disney.
Hayao Miyazaki is de belangrijkste animator, schrijver en
regisseur van de studio. Zijn beste en misschien meest bekende animatiefilm is Spirited
Away (Sen To Chihiro No Kamikakushi) uit 2001. Zeer fantasievol, soms
hysterisch, erg vreemd en de eerste keer niet altijd even goed te volgen - maar
wel prachtig. Het was mijn eerste kennismaking met de regisseur en de studio en
ben de rest van de films van Miyazaki en een aantal andere van Ghibli gaan
kijken.
Mijn kort-door-de-bocht-conclusie na het zien van de
verschillende films is dat Hollywood en Disney eigenlijk Mr. Smith uit The
Matrix zijn. Ze infecteren iedereen die ermee in aanraking komt om vervolgens alles
hetzelfde te maken. Het doel van Hollywood-Mr. Smith is om alle films
begrijpelijk en vooral niet te vreemd te maken. Niet opvallen is het devies.
Het doel van Disney-Mr. Smith is om alles knuffelig, roze en blij te maken. Geen
sombere verhalen of morele worstelingen. In samenwerking realiseren ze McDonalds
films: geen enkele verassing over wat je krijgt en overal zit suiker in.
Arrietty The Borrower is het resultaat van bovenstaand
proces. Na Spirited Away kwam Howl’s Moving Castle, wat minder interessant dan
zijn voorganger. Vervolgens maakte Miyazaki Ponyo, eigenlijk een Japanse versie
van Finding Nemo. De scherpe randjes waren er duidelijk af en er was ruim
suiker toegevoegd. In Arrietty voegt Ghibli (met als schrijver Miyazaki) de rest
van de suiker toe.
De basis van het verhaal is sprookjesachtig. Het gaat over
kleine mensjes, leners, die bij gewone mensen wonen en leven maar moeten voorkomen
dat ze worden ontdekt. Daar blijft het fantasievolle bij. Met het gegeven van
de kleine mensjes gebeurt er eigenlijk niets bovennatuurlijks. De karakters
blijven plat en het geheel is nogal zoetsappig, met als toppunt een paar
mierzoete liedjes van de soundtrack, mijn tanden doen er zeer van!
Conclusie: Schattig Japans sprookje. Voor een willekeurige
studio een prima productie maar voor Ghibli wat mij betreft ver onder de maat. Maar
begrijp me niet verkeerd: als je de Japanse Bambi verwacht, is dit een prima
film. Zeven uit tien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten