The Trip (2010)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1740047/

Verfrissend en fruitig! En ook nog met een beetje iets erin zonder dat je er verplicht over na hoeft te denken. Erg goed is dat het verhaal direct begint en dat ik geen enkel Hollywoodcliché in verhaalopbouw heb gezien. Daardoor kan de film al geen onvoldoende meer krijgen.

Simpel verhaal: Twee vrienden rijden in opdracht van een tijdschrift door Engeland om bij de meest prestigieuze restaurants te eten. Van het verhaal moet de film het niet hebben, wel van de relatie tussen de hoofdrolspelers. Steve Coogan is wellicht bekend bij het grotere publiek, onder andere van Knowing me, Knowing you with Alan Partridge, aha! Vrij briljant als hij het over het Engelse heuvellandschap uitschreeuwt. Steve Coogan speelt zichzelf, een enigszins arrogante komiek die na zijn grote hoogtepunt eigenlijk niet meer aan de bak komt. Een tijdschrift vraagt hem dus om langs dure restaurants te gaan. In de eerste instantie wil hij zijn vriendin meenemen, maar die smeert hem opeens naar Amerika om carrière te maken. Uit nood vraagt hij een vriend mee. Ook een komiek maar niet erg bekend en tevreden met zijn burgerlijke leven. Hij kan het stemmetje nadoen van een klein mannetje in een doos. Ook behoorlijk briljant als je het hoort! En dat is het hele gegeven, niks meer aan doen!

Het leukste aan de film is de “banter” van de twee tijdens de maaltijden. Ze zijn elkaar steeds aan het aftroeven, en dat wordt vooral grappig als ze bekende stemmetjes gaan nadoen. Een stemmetje doen is natuurlijk inherent hilarisch, maar het wordt in dit geval grappig doordat ze er beiden in de meeste gevallen geen hol van kunnen. Dat maakt het erg knuppelig. En grappig dus.

Wat ik wellicht het beste vind aan de film, is dat het verhaal over de twee tegengestelde vrienden gewoon wordt verteld en that’s it. Geen oordeel over wie goed of slecht is, geen verplichte verwikkelingen slash problemen en/of drama’s, en geen karikaturen. Gewoon twee mannen.

Dit verhaaltje is wel klaar. Ik wil nog wel even zeggen dat er ook een serie is van The Trip die een hogere beoordeling krijgt. Helaas zag ik dat pas later, wellicht is die nog beter. De film was in ieder geval verfrissend en grappig. Helaas op een gegeven moment een beetje saai en net niet hilarisch genoeg. Zeveneneenhalf uit tien lekkere maaltijden. En wie heeft me deze film ook alweer aangeraden?

The Three Musketeers (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1509767/

De drie musketiers. Maar eigenlijk zijn het er vier. Waarom is dat? Misschien is het in het boek ook wel zo. Dat weet niet daar ik het boek niet gelezen heb. Musketiers zijn trouwens gewoon Franse ridders in de tijd van de renaissance. Volgens Wiki zijn het eigenlijk soldaten bewapend met een musket die ook een degen dragen. De naam zegt het eigenlijk al. "En garde! Touché! Oh, that's so cliché." Wie heeft er Monkey Island gespeeld? Daar deed het me af en toe aan denken met al dat zwaardvechten. Alhoewel het in Monkey Island piraten zijn. The Three Musketeers is eigenlijk net een piratenfilm. Er zitten zelfs (lucht)schepen in. En Orlando Bloom. Maar dan als slechterik. Die wil misschien af van zijn goody two-shoes Swiebertje effect. Niet echt handig om dan weer in een piratenfilm te gaan spelen.

The Three Musketeers is een kinderfilm. Wel gevechten met degens maar geen bloed. Want in Amerika is de regel: je mag iemand helemaal kapot vermoorden zolang je maar geen bloed ziet. Want daar kunnen de tere kinderzieltjes niet tegen. Je mag ook borsten samenknijpen in veel te strakke jurken zodat het ballonnen lijken die zo kunnen knappen, maar je mag geen tepel laten zien. Dat zou kunnen leiden tot ernstige gedragsproblemen. Grapjes zijn ook niet aan kinderen besteed. Noch is grof taalgebruik. Wel aan kinderen besteed zijn heldendaden, mooie kostuums, kleurrijke plaatjes en veel tierelantijnen.

Musketiers zijn de soldaten van de koning, in dit geval de Franse koning. Of we in Nederland ook musketiers hadden, weet ik eigenlijk niet. We hadden wel Geuzen. En piraten natuurlijk. Maar die noemden wij de VOC. Heldhaftigheid is nou niet typisch Nederlands. Geld verdienen wel. Dus laten we de heldendaden aan de Fransen over. Alhoewel ik die tegenwoordig ook niet erg heldhaftig vind. (Ik ben trouwens dol op het woord alhoewel kom ik steeds vaker achter.) En de Franse koning in de film is uitermate verwijfd, wat ook niet erg indrukwekkend is. Gelukkig zijn de musketiers van het type ruwe pit en dito bolster. Wat is een bolster eigenlijk?

The Three Musketeers behoeft eigenlijk geen uitleg, toelichting of review. Je krijgt precies wat je verwacht. En toch viel hij tegen. De ene vriend zei dat het een baggerfilm was en de andere dat hij wel leuk was. De laatste sluit over het algemeen beter aan bij mijn smaak dan de eerste. Dus ik dacht, dat zit wel goed. Maar helaas ben ik het meer met de eerste vriend eens. Het is een baggerfilm. Maar niet voor degenen die houden kostuums en spektakel voor kinderen. Dan is de film vermakelijk en mooi gemaakt. Een paar bekende acteurs erin en hop, een kaskraker. Wanneer de kas voldoende gekraakt wordt, is er aan het eind nog een hoop ruimte om deel twee te maken.

Wat mij betreft is er niets mis met luchtig vermaak en spektakel. Het mag echter wel wat minder braaf en minder gewoontjes. Nu is het eigenlijk niks meer dan een opgepoetste Pirates Of The Caribbean zonder de leuke grapjes van Johnny Depp of de enge zombie piraten. En als je dat eruit haalt, houd je niet zoveel over. Ja, Mila Jovovich. Maar die had veel te veel kleren aan. Zeseneenhalf uit tien musketiers.

Mr. Nice (2010)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1183911/

Kabbel, kabbel. Knabbel, Babbel en wat gebrabbel. Waar is mijn zwabbel! Mijn ijzersterke vermogen om de meest middelmatige films uit te kiezen heeft weer toegeslagen. En ik bewijs opnieuw dat ik een doorzetter ben en kijk de film netjes af. Niet de moeite waard, maar mijn regel is dat ik alleen hier een verhaaltje mag schrijven dat niks met de film te maken heeft als ik de film heb afgekeken. Alhoewel zulke rare regels mij niet vreemd zijn, is het wel eigenaardig dat ik er voor kies om deze zeer middelmatige film te recenseren terwijl ik ook een andere film had kunnen kiezen die ik laatst heb gezien die wel enigszins de moeite waard was. Maar omdat dat alweer een paar dagen geleden is, doe ik dat toch niet. Die lopen jullie dus mooi mis, ha!

De kern van de zaak is: aardige vent wordt hasjhandelaar op grote schaal. Waargebeurd verhaal danwel gebaseerd op waargebeurde verhalen danwel feiten cq. gebeurtenissen en/of bepaalde zaken. Films die biografisch zijn lopen het risico gewoon saai te zijn maar je vergeeft het ze omdat in het kader van de realiteit het verhaal bijzonder is. En dat is in dit geval ook wel een klein beetje zo, want er zijn natuurlijk niet heel veel aardige hasjsmokkelaars op grote schaal. Maar dat is op zich wat mij betreft niet voldoende reden om er een film over te maken. Want het gegeven "aardige vent" lijkt me nou niet voldoende inhoud voor een film van bijna twee uur. Wel voldoende voor twee uur gekabbel, langzaam sust de film je in slaap. En nu ik dat zo schrijf, bedenk ik me dat dat precies is hoe het is als je heel veel blowt. Want dat doet Howard Marks (de aardige hasjhandelaar). En als je elke dag heel veel blowt, dan sus je je in slaap. Lekker rustig.

Blowen als zelfmedicatie kenmerkt zich misschien wel door het wegmaken van agressie. Alles is relaxt is iedereen is aardig. Of zoals de Ozzies zeggen: No worries mate! Damn, daar kon ik me zo woedend over maken toen ik een blauwe maandag in Australië was! Fucking hell, niemand had ooit een probleem. Niemand was gefrustreerd, geïrriteerd, kwaad of mopperig. Ik geloof er geen reet van! Ik ben benieuwd hoeveel mensen er hartklachten hebben in Australië, want al dat oppotten van agressie kan nooit goed voor je hart zijn.

Back to the story. Of nee, eigenlijk niet want er is verder niks over te melden. De film doet me het meest denken aan Blow, was dat niet ook een waargebeurd verhaal? In ieder geval was die een stuk interessanter. Waarom ze er voor hebben gekozen om in dit geval zo'n oppervlakkig geheel ervan te maken, is mij een raadsel. Ik geef 'm een lekker oppervlakkige 6½ .

Some Like It Hot (1950)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0053291/

Soms is oud gewoon oud. En gedateerd. Terwijl ik toch dacht dat Some Like It Hot een klassieker was. Ook de score op IMDb (8,4) en de vele prijzen (Academy Award, Golden Globe) suggereren dat het hier om een klassieker gaat. Wat mij betreft echter geen klassieker in de positieve zin van het woord: een film die de tand des tijd heeft doorstaan. Wel in de negatieve: een klassieke komedie = klucht. En daar heb ik een hartgrondige hekel aan! Het doet me altijd denken aan die debiele tv-uitzendingen van Nederlandse kluchten op toneel met Piet Bambergen. Aaaarrrrgggghhhh! Oeps, er komt iemand binnen. Ga gauw achter het gordijnen staan! Oh nee, ze kunnen zien dat mijn schoenen uitsteken.

Verhaaltje: twee muzikanten zijn per ongeluk getuige van een afrekening door de maffia. Ze zien kans te ontsnappen en gaan undercover in een vrouwenband. Verkleed als vrouw. Hilarisch natuurlijk, mannen verkleed als vrouw. Universeel grappig. NOT. Gelukkig voegen de makers nog wat extra grappigheid toe, de mannen (verkleed als vrouw) worden allebei verliefd op dezelfde vrouw! (Marilyn Monroe) Hahahaha. Hoe grappig. En zo komen ze natuurlijk in allerlei (hilarische!) precaire situaties terecht. Hoe zal dat aflopen? Ik gok in een heel grappige achtervolging waar je in dezelfde shot ziet hoe ze eerst één kant worden op achtervolgd om vervolgens uit diezelfde richting weer de andere kant op achtervolgd te worden.

Misschien ben ik gewoon chagrijnig omdat mijn fijne, nieuwe, paarse bank niet lekker zit en de winkel vindt dat dat aan mij ligt en niet aan hen. Ben ik nou een zeikerd of proberen ze me af te schepen? Ik ga toch niet voor mijn lol lopen zeiken over mijn nieuwe bankstel! Ik heb nog genoeg andere dingen om over te mekkeren. Maar dat terzijde.

Lichtpuntje in de duisternis is het optreden van Marilyn waarin ze het liedje "I Wanna Be Loved By You" vertolkt. Boo boo bee doo (klinkt als poepoepiedoe). Die staat mooi in mijn verzameling bekende filmmomenten en quotes. Ook leuk is het te lezen op Wikipedia dat Monroe tijdens de opnames verschrikkelijk was om mee samen te werken en dat een van de heren zou hebben gezegd dat het kussen van Monroe voelde als "kissing Hitler". Die gaat ook bij de verzameling.

Ondanks de verzamelwaardigheid van deze film kan ik er toch geen hoge waardering aan geven. Ik vond hem saai, voorspelbaar en gedateerd. Als ik me niet had voorgenomen er hier iets over te schrijven, had ik hem na twintig minuten, of elk moment daarna, afgezet. Omdat Monroe erin zit, een armzalige vier.

p.s. Lelijke poster trouwens!

The Grey (2011)

IMDB: http://www.imdb.com/title/tt1601913/

Standaard Hollywoodfilm. Na een vliegtuigcrash midden in de winter van Alaska moet een groepje oliewerkers de kou en een roedel wolven zien te overleven. Een van de oliewerkers is toevallig een geboren leider en heeft een tragisch liefdesverhaal waar de film steeds naar kan flashbacken. Gelukkig doet het romantische verhaal er verder totaal niet toe. Categorie film: survival adventure. In IMDB-termen een action-thriller-drama.

Tja, en nu? Dat is maar een heel minimale alinea voor een review. Terwijl ik eigenlijk niet zoveel meer te melden heb. Niet over de film en in het algemeen ook niet. Natuurlijk komt er aan het eind van dit verhaal nog iets van een conclusie en een beoordeling, dat is ook weer een paar regels. En deze opvultekst vult ook weer een alinea, zo heb ik in totaal dan al drie alinea’s volgeschreven. Dat is echter nog steeds vrij weinig vergeleken met voorgaande verhaaltjes en ik probeer elke keer wel ongeveer dezelfde lengte aan te houden. Daarom ben ik maar aan een nieuwe alinea begonnen, zo schiet het iets meer op. Elke witregel komt weer een stukje dichterbij het einddoel. (Bij het herlezen heb ik deze witregel verwijderd waardoor dit stukje tekst nog minder inhoud heeft gekregen!)

Alhoewel ik op deze manier probeer het hele vel vol te lullen, merk ik dat ik nu een beetje stilval. Wellicht is er dus meer sprake van algehele nietszeggendheid dan alleen maar nietszeggendheid van de film. Of een combinatie van beide, dat is misschien waarschijnlijker. Want de film was ook behoorlijk nietszeggend. Op momenten wel redelijk spannend trouwens. Het verhaal was minimalistisch, dat helpt bij mij ook altijd in de waardering. Niet opleuken waar dat niet nodig is. Ga ik nu toch nog wat inhoudelijks zeggen?

Waar het verhaal minimalistisch was, waren de geluidseffecten dat niet. De oorverdovende wind die de hele tijd waaide, begon me al snel de keel uit te hangen waardoor ik hoopte dat ze snel het bos zouden bereiken. Het gegrom van de wolven had iets hilarisch, volgens de geluidseffecten waren ze met ongeveer honderd en leken het meer op gigantische monsters dan op wolven. Dit alles kan ook veroorzaakt zijn doordat het een slechte download was, daar kan nog wel eens iets misgaan in het geluid.

Misschien dat de overkill aan geluid diende om het gebrekkige budget voor de special effects te compenseren. Want de wolven zijn amper in beeld. In principe kan dat prima werken voor de spanning. Maar op momenten dát er eentje in beeld is, moet je ‘m ook wel goed laten zien. Nu had ik het gevoel dat ik het gemist had doordat ik met mijn ogen knipperde.

Hoera! Het papier is vol! Niet onverdienstelijk, al zeg ik het zelf. Ik wil nog toevoegen dat ik het einde kul vond. Alles bij elkaar vind ik deze film een gemiste kans, het had met weinig extra moeite een goede en spannende survival adventure kunnen zijn. Nu is het slechts zes uit tien. Dertien in een dozijn dus. Alhoewel dat letterlijk dertien uit twaalf is. En dat is natuurlijk een extreem hoge score!

Panique Au Village (2009) [A Town Called Panic]

IMDB: http://www.imdb.com/title/tt1433540/

Paard is jarig. Als cadeau willen Indiaan en Cowboy hem een zelfgebouwde barbecue geven. Bij het bestellen van de bakstenen op internet (alleen je naam en het aantal invullen) gaat er wat mis en bestelt Indiaan geen 50 maar 50 miljoen bakstenen! Om te voorkomen dat Paard erachter komt dat Indiaan zo'n stomme vergissing heeft gemaakt, verstoppen Cowboy en Indiaan de 50 miljoen bakstenen op het dak van het huis. 's Avonds is er een knalfeest ter ere van de verjaardag van Paard. Vroeg in de ochtend wordt hij wakker van een raar geluid. Het huis is aan het instorten! Of nee, door het enorme gewicht van de bakstenen zakt het huis in de aarde! Net op tijd weten Paard, Indiaan en Cowboy te ontsnappen. Van het huis is niets meer over dan een hele grote berg bakstenen. Er zit niets anders op dan een nieuw huis te bouwen. Maar wat blijkt de volgende dag tot hun stomme verbazing? De muren zijn verdwenen! Dan maar opnieuw beginnen, en deze keer legt Paard de muur aan de ketting. Zo! Die kunnen nergens meer heen. Of toch? Hoe kan dat nou, de muren zijn weer verdwenen! Paard, Indiaan en Cowboy bouwen opnieuw het huis en staan die nacht op wacht. Als het donker is, ziet Cowboy iets bewegen. Wat is dat daar? Het blijken mysterieuze onderwaterwezens te zijn die hun muren steeds stelen! Via de bron van Boer nemen ze ze mee naar hun onderwatterrijk. Daar laten Paard, Cowboy en Indiaan het niet bij zitten. In een wilde achtervolging belanden ze in een gat dat tot het middelste van de aarde loopt. En dan begint hun bizarre tocht terug naar hun eigen dorpje...

Panique Au Village is (bijna) volledig stop-motion, en ik vind stop-motion altijd een beetje gek. Gelukkig is het verhaal wel heel normaal. Vooral het stuk waar Paard, Cowboy, Indiaan en Onderwaterwezen worden gekidnapt door een aantal professoren in een enorme mechanische pinguïn die sneeuwballen gooit. Extra gekheid wordt toegevoegd door de poppetjes. Bij het selecteren ervan lijkt het belangrijkste criterium te zijn geweest wat er in de speelgoedkist zat van de kinderen. Prima criterium! Want anders had Paard nooit de hoofdrol gekregen in deze blije animatiefilm.

Het geheel deed me een beetje denken aan de verhalen van Toon Tellegen en Buurman & Buurman. Een combinatie van vanzelfsprekendheid van maffe gebeurtenissen met onbezorgde vrolijkheid. Helemaal prima dus! Ook leuk om te zien hoe varkens en koeien ingezet kunnen worden als wapens in het gevecht om het huis van Boer.

Geen slap gelul deze keer, dit was gewoon een leuke film. Blij, maf, anders, origineel en het totaal duurt slechts een dik uur. Een dikke acht voor deze supercreatieve animatie!

Tank Girl (1995)

IMDB: http://www.imdb.com/title/tt0114614/

Raar is niet per definitie leuk, blijkens Tank Girl. Normaliter had ik deze film niet de aandacht gegund van een review, maar omdat de drie films die ik ervoor had opgezet nog slechter waren, ik het vehikel wel helemaal heb uitgezeten en ik deze blog toch op de een of andere manier vol moet krijgen, probeer ik er maar een of ander wauwelverhaaltje over op te schrijven. Ik ben benieuwd wat ik er van ga bakken! Sla de bladzijde maar om.

Tank Girl is gebaseerd op de gelijknamige Britse comic uit de jaren tachtig. Waar het in de strip over gaat, weet ik niet. In de film is het “verhaal” dat er een komeet op de aarde is gevallen waardoor alle beschaving is vernietigd en ook bijna al het water is verdampt. Huh? Hoe kan dat nou? Op de radio hebben ze trouwens het over tbc, dat vind ik wel eigenaardig. Vooral omdat er een gesloten instelling is / gaat komen voor patiënten met tbc. Hieruit blijkt dat tbc en tbs minder van elkaar verschillen dan je misschien in de eerste instantie zou denken!

Even terug naar het verhaal, in de postapocalyptische wereld is er natuurlijk een megaslechterik die al het water beheerst (mwoehahaha!). Tank Girl wordt in de eerste instantie gevangengenomen maar ontsnapt door een tank te jatten. Deze bouwt ze om in dezelfde postapocalyptische punkstijl als haar kleding en dito haar. Vandaar de naam. Niet dat de tank er verder toe doet in het verhaal. Het verhaal trouwens ook niet.

Wel van enorm belang zijn de kangoeroesoldaten, mensen gemixt met kangoeroes. Iedereen weet natuurlijk van de superieure kwaliteiten van kangoeroes in oorlogssituaties. In diepgaand onderzoek heeft het leger dit ook ontdekt en heeft deze supersoldaten ontworpen. Wat er vervolgens gebeurde met het leger, is niet duidelijk. De kangoeroes zijn in ieder geval hun eigen weg gegaan en verzetten zich tegen het watermonopolie van de megaslechterik. Hoe zien kangoeroemensen eruit? Als gewone mensen met een grote staart, oren als een haas en een lelijk hoofd. Uiteindelijk sluit Tank Girl zich aan bij deze groep mongolen om vervolgens in een spetterende finale de eindbaas te verslaan.

Hoe het lukt om zo’n extreem debiel concept te verprutsen tot zo’n saaie en irritante film is mij een raadsel. De kangoeroesoldaten deden me sterk denken aan een kinderprogramma op Nederland 2 waar mensen in konijnenpakken spelen. En dat vind ik ook mega-irritant.

Het enige wat deze film de moeite waard maakt, is de glansrol van Ice-T in debiel konijnenpak. Chapeau voor degenen die belastende foto’s van deze gangsta hadden, want een andere reden om aan deze film mee te doen, kan ik niet bedenken. Hij moet financieel totaal aan de grond hebben gezeten. Voor die rariteit krijgt de film niet één, maar twee punten uit tien.

Machine Gun Preacher (2011)

IMDB: http://www.imdb.com/title/tt1586752/

Titel + projectie + associatie + niet (goed) lezen + IMDB-genre = verkeerde verwachtingen. De associatie was vooral met Hobo With A Shotgun, dat heeft toch wel wat weg van Machine Gun Preacher, niet? De projectie zat hem erin dat ik hoopte dat het een domme actiefilm was, daar ga ik vaker de mist in. Het verhaal op IMDB sla ik sowieso altijd over en van het IMDB-genre zou ik onderhand moeten weten dat dat kant nog wal raakt. Ofwel als een tang op een varken slaat. Wat mij betreft precies de letterlijke betekenis is van dat spreekwoord. Goed, ik dacht dus simpele schietactie met iets leuks doms erin.

Machine Gun Preacher is het waargebeurde (jeuk!) verhaal van Sam Childers, een asociale, gewelddadige biker en heroïnejunk die zich bekeerd tot God om vervolgens kinderen te gaan redden in de extreem gewelddadige burgeroorlog in Sudan. Als waargebeurd verhaal indrukwekkend, als Hollywoodfilm saai en oppervlakkig. De karakters zijn plat en de film geeft eigenlijk alleen een overzicht van de gebeurtenissen, niet van psychologische drijfveren. En dat is natuurlijk het meest interessante aan dit verhaal, de tegenstelling tussen het antisociale en het heldhaftige. Maar daar wordt geen enkele aandacht aan besteed, want dan zou misschien zichtbaar kunnen worden dat Childers helemaal niet zulke altruïstische motieven heeft.

Omdat de film geen enkele poging doet om de hoofdrolspeler te begrijpen, geef ik maar even mijn kort door de bocht analyse: het is vooral afhankelijk van je omgeving of je persoonlijkheid gestoord is of niet. Verder natte vingerwerk diagnostiek leidt tot de conclusie dat sprake is van een antisociale persoonlijkheidsstoornis, in dit specifieke geval met een flinke dosis egoïsme. Hoe het kan dat een antisociale, verslaafde en egoïstische man totaal vastloopt in een moderne Westerse samenleving om vervolgens heldendaden te verrichten in Sudan? Het meest simpele antwoordt: oorlog. Waar Childers in Amerika steeds in de problemen komt door zijn agressieproblematiek, kan hij deze in Sudan met een geweer in de hand inzetten om “de slechteriken” te vermoorden en kinderen te redden.

Laat bovenstaande je echter niet de verleiding brengen om te denken dat Childers eigenlijk een lieve, warme, zachtaardige man is. Bijvoorbeeld: als hij op een gegeven moment niet het geld krijgt dat hij nodig heeft, reageert hij dit verbaal af op zijn goede vriend die vervolgens terugvalt in heroïnegebruik en overlijdt aan een overdosis. De schuld legt Childers bij God.

Terug naar de film zelf, het is geen aanrader. Je moet zelf fantaseren over motieven en doordat het een speelfilm is, is onvoldoende duidelijk wat echt gebeurd is en wat gedramatiseerd. Hierdoor blijft het verhaal erg oppervlakkig. Wat overblijft, is een semiheroïsch verhaal over een biker die God heeft gevonden. En dat kan nooit meer dan zes punten opleveren.

Taxi To The Dark Side (2007)

IMDB: http://www.imdb.com/title/tt0854678/

Documentaire over Amerikanen die gevangen martelen. Punt.

Films als Taxi To The Dark Side zijn de reden dat ik (soms) geen nieuws kijk en documentaires over Amerika / rechts sociaal maatschappelijke ontwikkelingen steeds vaker links laat liggen. Een enorme woede komt er over me als ik politici leugens hoor vertellen, bankiers zichzelf zie verrijken of kleinburgelijke, rechtse conservatieven oerdomme of verkapt racistische conclusies hoor trekken. De woede neemt alleen maar toe als ik vervolgens dezelfde figuren na een opeenvolging van slecht doordachte regelgeving verbaasd zie reageren wanneer het (verrijking bankiers, martelingen in gevangenissen, etc.) compleet uit de hand loopt. Hoe is het mogelijk dat mensen dat niet zien aankomen? En hoe kan het dat er in zoveel landen, op zoveel belangrijke posities, zoveel ongelooflijk domme en vooral kortzichtige mannen zitten?

De wereld wordt geregeerd door asociale korte termijndenkers die door een ernstig gebrek aan introspectief vermogen, zelfreflectie en vooral zelfkritiek beslissingen nemen waar hele generaties over doen om de ontstane schade ongedaan te maken. De huidige regering is er een mooi voorbeeld van. Alle nare aspecten van de mens zijn erin vertegenwoordigd: de asociale VVD’ers die nog steeds de achterlijke overtuiging hebben dat geld een van de belangrijkste prikkels is voor mensen om in actie te komen; de racistische en boze PVV’ers die door een onvermogen te psychologiseren en te internaliseren al hun woede projecteren op de buitenwereld en zo als woedende kleine kinderen door het beeld stampen. En dan zijn er nog de conservatieve, kleinburgelijke CDA’ers die eigenlijk nog veel erger zijn dan de voorgaande partijen bij elkaar doordat ze te schijterig zijn om voor hun rechtse idealen te gaan staan. Precies wat je kunt verwachten van machtshongerige, klein Christelijke provincialen.

Daarom kijk ik maar even geen nieuws of documentaires over Amerikaanse toestanden. Ik kan het moeilijk verdragen dat we niet in een wereld leven waarin het algemene principe van wetgeving het wint van de eventuele mazen, verdraagzaamheid voorop staat, waarin we uitgaan van het goede in mensen en waarin mensen vooral kritisch naar zichzelf kijken en zonder schade of schande kunnen zeggen: dat heb ik niet goed gedaan, of: nu denk ik er anders over. In plaats van leugens te moeten volhouden om niet aan de schandpaal genageld te worden.

Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Natuurlijk is de wereld meer genuanceerd dan ik hierboven schets en zullen onze huidige politici vast naar eer en geweten handelen. Soms ben ik (ook) gewoon boos en gefrustreerd.

Wat betreft de documentaire: een heldere en expliciete uiteenzetting van de gebeurtenissen rondom de Abu Ghraib gevangenis. Inhoudelijk weinig nieuws maar feitelijk gezien wel schokkend. Een goed voorbeeld van hoe Das Experiment (Stanford-gevangenisexperiment) in de praktijk in zijn werk gaat. En de werkelijkheid haalt de fictie in: A Few Good Men. Voor dat alles 8 uit 10.

Until The Light Takes Us (2008)

IMDB: http://www.imdb.com/title/tt1014809/

“Grondleggers, strontdreggers” zeg ik altijd. Of: grondleggers, broodbeleggers. Maar nee, nu steek ik de draak ermee. “Grondleggers, broodbeleggers” zeg ik nooit. Dat heb ik hier ter plekke bedacht. Anyways, als “men” (ook wel bekend als “ze”) het heeft over grondleggers (vaak in de muziek), wordt dit eigenlijk altijd in een positieve context gebruikt. Alsof je als grondlegger ook direct kwaliteit zou hebben. Ik heb dat nooit helemaal begrepen en ben het er in ieder geval niet mee eens.

Grondleggers, daar gaat het in deze documentaire over. En wel de grondleggers van de Norwegian Black Metal. Voor degenen die onbekend zijn met het genre: black metal klinkt als gekrijs in een kelder waarbij alle instrumenten over één verrotte versterker gaan. De bandleden hebben kleurrijke, mythische namen zoals Blasphemer, Satyr, Frost of Nocturno Culto en ze schminken zich als de bandleden van Kiss. En alsof dat nog niet genoeg is, dragen ze outfits bedekt met enorme spijkers en hebben ze altijd een zwaard bij zich. Verder is het in de (Norwegian) black metalscene van groot belang dat je jezelf heel serieus neemt. En zeg nou zelf, wat is er niet serieus te nemen?

Wat deze documentaire interessant maakt, is de bizarre geschiedenis van de Noorweegse black metal en de kleurrijke hoofdrolspelers. En vergis je niet, de hardcore scene is hier behoorlijk hardcore! In de jaren negentig staken ze bijvoorbeeld een groot aantal kerken in brand. Ook een eigenaardig verhaal is de zelfmoord van “Dead” die zich met een shotgun door het hoofd schoot. Als een van de bandleden hem thuis vindt, besluit hij een foto te maken. Logisch. Nog logischer is om vervolgens een picture disc uit te brengen met de desbetreffende foto. Als je dit allemaal nog te normaal vindt, is er gelukkig nog psychopaat Count Grishnackh die de gitarist van Mayhem met 23 steekwonden om het leven bracht.

Inhoudelijk is Until The Light Takes Us interessant maar ik zou niet willen zeggen dat het een goede documentaire is. Ik vond de film als geheel erg traag en heb me meerder keren zitten ergeren aan pielige achtergrondgeluidjes en sfeerimpressies. Verder ontbreekt de context. Er wordt slechts een handjevol bandleden geïnterviewd die allemaal vergelijkbaar verknipt zijn. Met uitzondering van de hoofdrolspeler die wat mij betreft een typische metalhead is: boos, teruggetrokken en sociaal onhandig. Eigenlijk een nerd.

Tel het allemaal bij elkaar op, deel door vijf zwaarden, smeer bloed over je leren kleding, slacht een kip op het podium en sta naakt op een groot houten kruis. Vergeet niet jezelf serieus te nemen. In tototaal kom je dan op acht uit tien vanwege het interessante verhaal.

Seeking Justice (2011)

IMDB: http://www.imdb.com/title/tt1214962/

Laura en Will (Nicholas Cage) zijn een gelukkig getrouwd stel. Als Laura op een nacht bruut verkracht wordt, biedt een onbekende man, Simon (Guy Pearce), aan om de verkrachter voor Will om te brengen. Will zou hier slechts een paar kleine dingetjes voor terug hoeven te doen. Na zes maanden laat Simon weer van zich horen met een verzoek. Na wat eenvoudige opdrachten wordt Will gevraagd iemand te vermoorden. Als hij in de eerste instantie weigert, ontdekt hij dat hij niet zo gemakkelijk onder zijn afspraak uitkomt. En dan raakt hij steeds verder verstrikt in een duister en gevaarlijk complot in een poging zijn onschuld te bewijzen…

Dat is nog eens een andere boeg, niet? Een nette en serieuze verhaalsbeschrijving, ik denk een unicum voor mijn blog. Het voelt ook direct als dertien in een dozijn, een beetje als erwtensoep van Unox. Wel degelijk (niet: weldegelijk). Alhoewel, ik zou Unox-soep niet degelijk willen noemen. Voornamelijk omdat het alleen maar zout is en niet gezond volgens mij. Als je echt lekkere erwtensoep wilt, maak het dan zelf! Of kom het een keer bij mij eten in de winter, ik kan vrij goed erwtensoep maken. Momenteel is het echter niet het weer voor erwtensoep. Maar wie weet, als je me eens aardig vraagt. Erwtensoep wordt trouwens ook wel snert genoemd. En niet alleen de erwtensoep van Unox.

Seeking Justice is gewoon een thriller. Erg basic met alle verplichte ingrediënten: een complot, dingen zijn niet wat ze lijken te zijn (of is dat altijd bij een complot?), moord, gepakt worden en weer ontsnappen, politie op de hielen en onduidelijkheid over het verhaal tot op het laatst. En wat betreft het laatste, slaagt deze film daar wat mij betreft best goed in. Misschien ook doordat ik niet vol aandachtig zat te kijken waardoor ik niet alle verplichte thriller-scripts aan het afgaan was in mijn hoofd. Het betrekkelijk niet-voorspelbare verloop wordt trouwens uiteindelijk geheel teniet gedaan door een extreem cliché en daardoor irritant einde.

Als je groot fan bent van Nicholas Cage en thrillers is deze film de moeite waard. Hij is ook de moeite waard als je echt niet meer weet wat je moet kijken en je op je katerzondag per sé een thriller wilt kijken. Andere redenen om deze film te kijken, kan ik niet bedenken. En dat geldt ook voor Unox erwtensoep. Ik geef deze film wel een hoger cijfer dan de soep, 6 uit 10.