Some Like It Hot (1950)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0053291/

Soms is oud gewoon oud. En gedateerd. Terwijl ik toch dacht dat Some Like It Hot een klassieker was. Ook de score op IMDb (8,4) en de vele prijzen (Academy Award, Golden Globe) suggereren dat het hier om een klassieker gaat. Wat mij betreft echter geen klassieker in de positieve zin van het woord: een film die de tand des tijd heeft doorstaan. Wel in de negatieve: een klassieke komedie = klucht. En daar heb ik een hartgrondige hekel aan! Het doet me altijd denken aan die debiele tv-uitzendingen van Nederlandse kluchten op toneel met Piet Bambergen. Aaaarrrrgggghhhh! Oeps, er komt iemand binnen. Ga gauw achter het gordijnen staan! Oh nee, ze kunnen zien dat mijn schoenen uitsteken.

Verhaaltje: twee muzikanten zijn per ongeluk getuige van een afrekening door de maffia. Ze zien kans te ontsnappen en gaan undercover in een vrouwenband. Verkleed als vrouw. Hilarisch natuurlijk, mannen verkleed als vrouw. Universeel grappig. NOT. Gelukkig voegen de makers nog wat extra grappigheid toe, de mannen (verkleed als vrouw) worden allebei verliefd op dezelfde vrouw! (Marilyn Monroe) Hahahaha. Hoe grappig. En zo komen ze natuurlijk in allerlei (hilarische!) precaire situaties terecht. Hoe zal dat aflopen? Ik gok in een heel grappige achtervolging waar je in dezelfde shot ziet hoe ze eerst één kant worden op achtervolgd om vervolgens uit diezelfde richting weer de andere kant op achtervolgd te worden.

Misschien ben ik gewoon chagrijnig omdat mijn fijne, nieuwe, paarse bank niet lekker zit en de winkel vindt dat dat aan mij ligt en niet aan hen. Ben ik nou een zeikerd of proberen ze me af te schepen? Ik ga toch niet voor mijn lol lopen zeiken over mijn nieuwe bankstel! Ik heb nog genoeg andere dingen om over te mekkeren. Maar dat terzijde.

Lichtpuntje in de duisternis is het optreden van Marilyn waarin ze het liedje "I Wanna Be Loved By You" vertolkt. Boo boo bee doo (klinkt als poepoepiedoe). Die staat mooi in mijn verzameling bekende filmmomenten en quotes. Ook leuk is het te lezen op Wikipedia dat Monroe tijdens de opnames verschrikkelijk was om mee samen te werken en dat een van de heren zou hebben gezegd dat het kussen van Monroe voelde als "kissing Hitler". Die gaat ook bij de verzameling.

Ondanks de verzamelwaardigheid van deze film kan ik er toch geen hoge waardering aan geven. Ik vond hem saai, voorspelbaar en gedateerd. Als ik me niet had voorgenomen er hier iets over te schrijven, had ik hem na twintig minuten, of elk moment daarna, afgezet. Omdat Monroe erin zit, een armzalige vier.

p.s. Lelijke poster trouwens!