Until The Light Takes Us (2008)

IMDB: http://www.imdb.com/title/tt1014809/

“Grondleggers, strontdreggers” zeg ik altijd. Of: grondleggers, broodbeleggers. Maar nee, nu steek ik de draak ermee. “Grondleggers, broodbeleggers” zeg ik nooit. Dat heb ik hier ter plekke bedacht. Anyways, als “men” (ook wel bekend als “ze”) het heeft over grondleggers (vaak in de muziek), wordt dit eigenlijk altijd in een positieve context gebruikt. Alsof je als grondlegger ook direct kwaliteit zou hebben. Ik heb dat nooit helemaal begrepen en ben het er in ieder geval niet mee eens.

Grondleggers, daar gaat het in deze documentaire over. En wel de grondleggers van de Norwegian Black Metal. Voor degenen die onbekend zijn met het genre: black metal klinkt als gekrijs in een kelder waarbij alle instrumenten over één verrotte versterker gaan. De bandleden hebben kleurrijke, mythische namen zoals Blasphemer, Satyr, Frost of Nocturno Culto en ze schminken zich als de bandleden van Kiss. En alsof dat nog niet genoeg is, dragen ze outfits bedekt met enorme spijkers en hebben ze altijd een zwaard bij zich. Verder is het in de (Norwegian) black metalscene van groot belang dat je jezelf heel serieus neemt. En zeg nou zelf, wat is er niet serieus te nemen?

Wat deze documentaire interessant maakt, is de bizarre geschiedenis van de Noorweegse black metal en de kleurrijke hoofdrolspelers. En vergis je niet, de hardcore scene is hier behoorlijk hardcore! In de jaren negentig staken ze bijvoorbeeld een groot aantal kerken in brand. Ook een eigenaardig verhaal is de zelfmoord van “Dead” die zich met een shotgun door het hoofd schoot. Als een van de bandleden hem thuis vindt, besluit hij een foto te maken. Logisch. Nog logischer is om vervolgens een picture disc uit te brengen met de desbetreffende foto. Als je dit allemaal nog te normaal vindt, is er gelukkig nog psychopaat Count Grishnackh die de gitarist van Mayhem met 23 steekwonden om het leven bracht.

Inhoudelijk is Until The Light Takes Us interessant maar ik zou niet willen zeggen dat het een goede documentaire is. Ik vond de film als geheel erg traag en heb me meerder keren zitten ergeren aan pielige achtergrondgeluidjes en sfeerimpressies. Verder ontbreekt de context. Er wordt slechts een handjevol bandleden geïnterviewd die allemaal vergelijkbaar verknipt zijn. Met uitzondering van de hoofdrolspeler die wat mij betreft een typische metalhead is: boos, teruggetrokken en sociaal onhandig. Eigenlijk een nerd.

Tel het allemaal bij elkaar op, deel door vijf zwaarden, smeer bloed over je leren kleding, slacht een kip op het podium en sta naakt op een groot houten kruis. Vergeet niet jezelf serieus te nemen. In tototaal kom je dan op acht uit tien vanwege het interessante verhaal.