Gaaaaaaaaaap. Wat een slaapverwekkende boel zeg. En saai. Hoe kan ik hier überhaupt een hele review over schrijven? Iets zinnigs weet ik eigenlijk niet te zeggen. Wat kun je er wel over zeggen? Weinig. Ja, dat snap ik, maar weinig is niet niks. Nee, weinig is niet niks. Je kunt er dus wel iets over zeggen? Ja, ik kan er wel iets over zeggen. Maar niet veel.
Het verhaal is klein, drie astronauten gaan richting maan. Eentje blijft in een baan cirkelen, twee landen erop. En doen daar wat onderzoek. = Stenen oprapen. Waarom je daar mensen voor naar de maan moet sturen, is mij een raadsel. Kan zo’n wagentje volgens mij ook prima. Voor het verhaal zijn de mensen wel essentieel, anders zou het gaan over een wagentje op de maan die stenen opraapt. En dat zou wellicht een beetje raar zijn. Ik had het wel grappig gevonden, in ieder geval origineler dan wat het nu geworden is.
Maar goed, het verhaal. Geen autootje op de maan maar twee mannetjes. En dan blijkt het toch niet helemaal pluis te zijn op de maan! Beweegt daar nou iets? Wat hoor ik voor mysterieus geluid? En wat voelen die maanstenen vreemd aan! Spannend hè?
Dit soort films zijn er ook weer dertien in een dozijn en deze is niet het gouden ei van moeder de gans. De makers hebben wat spanning proberen toe te voegen door de film in het concept van een documentaire te gieten. Dus: deze beelden zijn teruggevonden en daar hebben we een filmpie van gemaakt. Dat werkt realisme verhogend. NOT. Flikker toch op met je beestjes op de maan. Ik vind het ook een belediging voor de kijker trouwens. Net alsof die niet in staat zou zijn om zich mee te laten voeren door het verhaal. Daar ga je toch voor naar de film?!
Opvallend genoeg heb ik me ook niet geërgerd. Want door er niks in te stoppen, was er ook weinig om me aan te ergeren. Vijf uit tien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten