Wat begint als een bloederige western verandert al snel in
een Jodorowsky film. En dan mag je zelf bepalen waar het over gaat. Voor wie
geen films van deze regisseur heeft gezien, Alejandro Jodorowsky maakte hardcore
arthouse films. Dit was nummer drie voor mij, na The Holy Mountain en Santa Sangre.
Eigenlijk raar, want ik houd helemaal niet van arthouse. En daarbij geldt: drie
is teveel.
De reden dat ik me toch aan dit vehikel heb gewaagd, is dat
hij werd genoemd in de documentaire Midnight Movies: From The Margin To The
Mainstream. De documentaire gaat over de opkomt van vreemde en duistere films
in de jaren zestig en zeventig. Midnight Movies waren films die te vreemd (en
te ranzig) waren voor het gewone bioscooppubliek en door kleine bioscoopjes in
dito uurtjes werden gedraaid. Een groot succes in deze jaren en een
cultfenomeen. En een genre waar ik me wel in kan vinden. De bekendste
voorbeelden van Midnight Movies zijn El Topo (1970), Night Of The Living Dead
(1968), The Harder They Come (1973), Pink Flamingos (1972), The Rocky Horror
Picture Show (1975) en Eraserhead (1977). Pink Flamingos is wellicht mijn
favoriet uit het rariteitenkabinet van de film, dus iets wat in die context
genoemd wordt, moet ik zien.
De preview van El Topo en de context van Midnight Movies heeft
me op het verkeerde been gezet. Of misschien wilde ik me graag op het verkeerde
laten zetten, want ik hoop altijd op een pareltje tussen de zwijnen. Helaas was
El Topo dat toch niet helemaal. Het is een typische Jodorowsky film: vaag,
arthouse, meer een droom dan een film en met veel verwijzingen naar de Bijbel. Misschien
kun je de film zelfs zien als het leven van Jezus. Maar om dat te kunnen
beweren zou ik echt meer van de Bijbel moeten weten. Al en met al toch een typische
Midnight Movie want hij is bloederig, gewelddadig, met veel naakt en extreem
vaag. Jammer genoeg net niet mijn soort vaag. Blijkbaar heb je daar ook soorten
in.
Genoeg woorden hierover omdat ik me niet kan voorstellen dat
iemand deze film gaat kijken of zelfs gezien heeft. Nou ja, laat ik mijn faceboek
vrienden niet onderschatten. Ik weet in ieder geval één persoon die zich eraan
gewaagd heeft. Als je Jodorowsky nog nooit gezien hebt, is deze film best de
moeite waard, mits je van arthouse houdt. Hij is ook de moeite waard als je
groot fan bent van Jodorowsky, maar dan heb je hem waarschijnlijk al gezien.
Voor alle andere, normale, mensen is deze film niet geschikt. Omdat een 7 te
hoog klinkt, geef ik een 6,9 uit 10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten