Ziek en/of depressief op de bank, wat het ook is, in ieder
geval beide zeer geschikt om me lekker te nestelen voor The Terminal. Van
Steven Spielberg en met Tom Hanks, dus feelgood zonder nadenken. Bij mijn
review van Super 8 heb ik Steven Spielberg nog flink lopen afzeiken, maar hier
moet ik toch een beetje water bij de wijn doen. Gelukkig drink ik geen wijn,
dus voor mij gaat er niks verloren. Ik kan me voorstellen dat grote
wijnliefhebbers zullen zeggen: Doe het niet, doe het niet! Maar ik heb daar
eigenlijk geen boodschap aan.
Natuurlijk heb ik The Terminal al een keer gezien. Niet
alleen in gezapte stukjes op de tv, maar ook in zijn geheel een paar keer. En
weer viel hij niet tegen. Dat komt wat mij betreft doordat Spielberg in deze
film net een iets andere draai heeft gegeven aan zijn vaste thema’s. Het
liefdesverhaal heeft bijvoorbeeld maar een klein rolletje en loopt niet goed af.
En het verplichte thema “familie” is veel meer symbolisch in beeld gebracht dan
Spielberg normaal doet (zoals in War Of The Worlds). En dat maakt dat ik deze
film erg kan waarderen, hij wordt nooit zo cheesy of overdreven dat ik me ga
zitten ergeren. Dat betekent natuurlijk niet dat het niet cheesy is! Maar cheesy
hoeft niet per sé slecht te zijn. Voor mij geldt: als ik maar weet dat het
daarom gaat, kan ik het wel waarderen. Mits met mate hè. Maar als me iets
anders wordt voorgeschoteld (bijvoorbeeld sci-fi) en het blijkt toch cheesy te
zijn (Super 8), dan word ik boos!
Nog even het verhaal, dat is lekker simpel. Man strandt op luchthaven
en moet daar overleven. The end. Nou ja, er is natuurlijk wel iets meer. De man
komt namelijk vast te zitten doordat zijn land uit elkaar valt op het moment
dat hij in Amerika landt waardoor zijn visum niet meer geldig is. Omdat zijn
paspoort ook niet meer geldig is, kan hij ook niet terug. Hij valt dus (niet
letterlijk!) tussen wal en schip. Tom Hanks zou Tom Hanks niet zijn als hij
niet de braafheid zelve is, dus hij blijft braaf op het vliegveld en door
allerlei slimmigheidjes bouwt hij een soort van leven op. En dat is, in
combinatie met de quirky vertolking door Tom Hanks, soms best grappig. Als je
je er aan kunt overgeven.
Als je je er aan kunt overgeven. Dat is het belangrijkste
bij deze film. Als je je hoofd kunt uitzetten en je mee kunt laten voeren door
het feelgood verhaal, is het een mooie film. Vol met slimme analogieën zoals
het wachten van de verschillende karakters. Ook lijkt deze film wat te willen
zeggen over immigratiebeleid en het beeld van immigranten. Waar je in de eerste
instantie denkt dat de hoofdrolspeler nogal dom is (hij spreekt niet eens
Engels!), blijkt steeds meer dat het hier gaat om een intelligente man met
smaak en vele competenties. En dat is weer een mooie analogie tussen het
karakter en de film als geheel, 7½ uit 10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten