The Conversation gaat over professioneel afluisteraar Harry Caul (Gene Hackman). Hij krijgt de opdracht om een gesprek tussen een onbekende man en vrouw af te luisteren en op te nemen. In de eerste instantie lijkt het gesprek nergens over te gaan. Door de opnames vaker te beluisteren en op te poetsen, krijgt Caul steeds meer het gevoel dat het leven van de man en vrouw in gevaar is. En dan wil hij voorkomen dat de opnames in handen komen van zijn opdrachtgever.
Ik zou de film categoriseren als een “whodunnit”. Hij wijkt echter af van andere films in dit genre. Aan de oppervlakte is de film namelijk nogal saai en niet heel spannend. Het is meer de sfeer van de film die het interessant maakt. Ik kan niet goed definiëren wat het precies is, maar de film is zo gemaakt dat de kijker ook een afluisteraar en toeschouwer wordt. Je moet bijvoorbeeld steeds goed luisteren en opletten om belangrijke informatie niet te missen. Net als de hoofdrolspeler. Het grote verschil met andere films in dit genre zit hem wellicht in de keuze van de hoofdrolspeler. Want dat is meestal de afgeluisterde!
Niet alleen de manier van het in beeld brengen van het verhaal creëert afstand. Ook de manier waarop het personage Harry Caul in beeld wordt gebracht, creëert afstand. Caul is een afstandelijke, sociaal onhandige en paranoïde man die altijd een doorzichtige plastic regenjas aanheeft. Hij denkt puur rationeel en schuift verantwoordelijkheid af door te zeggen: Ik ben niet verantwoordelijk voor wat de opdrachtgevers doen met mijn opnames. In de huidige afluisterzaak gaat hij daar echter anders over te denken. Er speelt ook een conflict tussen zijn geloof, zijn paranoia en de aard van zijn werk. Over het algemeen kun je je door dergelijke conflicten beter identificeren met het personage. Maar dat is bij deze film niet het geval omdat de conflicten in gedrag niet leiden tot een innerlijk conflict. En dat werkt vervreemdend en creëert afstand. Je mag niet meekijken in de innerlijke belevingswereld van Harry Caul.
Twee jaar geleden heb ik deze film gedraaid in de MovieTuesday. Toen vond ik hem vervreemdend en niet geschikt om doorheen te praten. Wat we natuurlijk wel uitgebreid deden. Reden om hem nog een keer te kijken dus. En wat mij betreft de moeite waard, want alhoewel niet spectaculair, is hij wel filmisch interessant. Ik overweeg om hem nog een keer te kijken. Vorige keer 5 uit 10, nu 7,5 uit 10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten