Misschien is dit wel mijn favoriete film. In ieder geval in het genre “luchtig vermaak”. Het is niet de beste film die ooit gemaakt is, maar wellicht wel de leukste. En het is leuk omdat het een modern sprookje is. En wie houdt er nou niet van sprookjes! Ik moet hierbij trouwens meteen aan Star Wars denken, dat is eigenlijk ook een modern sprookje, niet?
Wat de film verder zo leuk en goed maakt, is dat het plezier ervan afstraalt en alles zo over-the-top is. Maar dan wel goed uitgevoerd. Want het risico van overdreven of grotesk is dat het snel belachelijk wordt. Vaak wordt volgens mij de fout gemaakt om het overdrevene, groteske maar ook vooral futuristische te combineren met de realiteit. En dan wordt het snel ongeloofwaardig. Daar deze film geen poging doet realistisch te zijn, laat ik me gemakkelijk meevoeren in de wereld van goddelijke buitenaardse wezens en de eeuwige strijd tussen het goed en het kwaad.
En in welke film vind je zo’n goede combinatie van supers? Superheld Bruce Willis is altijd goed voor een vrolijke noot en vlotte actie. Gary Oldman is de superschurk en bewijst in deze film opnieuw dat hij volledig in zijn rol opgaat zodat je niet in de eerste instantie denkt: hee, dat is Gary Oldman. Dan is er nog superfreak Chris Tucker die een zeer goede impersonatie doet van Prince on speed. Nog meer supers? Jawel, super evil! En geen gedoe hier met boze mannen in maskers. Nee, gewoon een enorme planeet van kokend lava zonder motieven of andere slappe achtergrondverhaaltjes. En tenslotte nog Milla Jovovich, de supermooie vertolking van alle het goede/goddelijke.
Afgezien van alle supers in de acteurs, zitten de supers ook in de decors en natuurlijk de kostuums. Want niemand anders dan Jean Paul Gaultier is verantwoordelijk voor de bizarre, superfuturistische outfits. Hij maakt wat mij betreft één misser: Diva Plavalaguna. Steeds als ik de film kijk, word ik bij de operascène uit het verhaal gerukt en kan ik een cynische grijns niet onderdrukken. Want alhoewel ik de muziek erg ontroerend vind, wordt het me echt teveel als ik die SMURF op het toneel zie staan. En niet zomaar een smurf, een smurf die het bed heeft gedeeld met een van de monsters uit Alien. En dan het dansje en slechte playbacken op het moment dat het klassieke gedeelte overgaat in opera-house! Nee, daar pas ik voor.
Geen gezeik aan de dijk, de Diva is niet lang in beeld en ik krijg daarna weer een portie vrolijke actie voorgeschoteld. En uiteindelijke is er de ontroerende slotscène waarin blijkt dat alleen liefde al het kwaad overwint. Dat is toch prachtig sprookje? Negen uit tien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten