Man On A Ledge (2012)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1568338/

Wat voor weer zal het zaterdag worden? De voorspellingen zijn niet al te gunstig maar eerlijk gezegd ben ik niet altijd even onder de indruk van predicties over het weer. Zeker niet als een onderdeel van de verwachting is dat het wisselvallig weer wordt. Dan zitten ze er altijd naast. Want meestal is het dan prima weer. Of regent het de hele dag. Of is dat nou juist wisselvallig? In de film is het trouwens best goed weer. De hoofdrolspeler draagt wel een lange regenjas maar het ziet er naar uit dat het zonnig is. Misschien niet al te warm. Alhoewel een van de vrouwelijke acteurs op een gegeven moment in haar string en bh staat. Niet buiten hoor, want daar is het niet warm genoeg voor. De reden dat ze in haar ondergoed staat, is dat de film dan beter verkoopt bij de doelgroep. Ik denk jonge mannen ergens in de range van 16 tot en met 36. Ik vind het in ieder geval prima om naar te kijken. Het duurde wel wat kort en het had na verloop van tijd wel meer bloot mogen worden.

Iets anders waar deze film zich door kenmerkt, is het gebruik van gebouwen. Er zijn er meerdere te zien. De twee belangrijkste zijn hoge gebouwen. Ook wel flats genoemd. Heten hoge kantoorgebouwen ook flats? Bij een flat denk ik eerder aan een hoog gebouw waar mensen in wonen. Als het alleen is om in te werken zou ik het eerder een kantoorflat noemen. Dat is toch echt wat anders. De grootste flat van Nederland staat in Zeist. De L-flat in de wijk Vollenhoven. Dan zou je denken: dat moet wel een hoge flat zijn. Maar nee hoor. Het is een hele brede flat. In een L vorm. Van bovenaf gezien hè. De film speelt zich trouwens niet af in Zeist. Wel in een flat. Ik heb nog nooit een speelfilm gezien die zich afspeelt in Zeist. Zombie Honeymoon is trouwens wel gedeeltelijk opgenomen in Zeist. Maar die gaat dan weer niet over flatgebouwen. Man On A Ledge ook niet.

Het belangrijkste van Man On A Ledge is het gebruik van telefoons en walkie-talkies. Als je het laatste letterlijk vertaalt, is het loopie-praatie. Wat een debiele naam voor een apparaat. Het zou zo uit het Zuid-Afrikaans kunnen komen. Maar dat zou onwaarschijnlijk zijn. Dan zouden de Engelsen het debiele woord loopie-praatie letterlijk hebben overgenomen en vertaald. En ondanks het feit dat Nederlands eigenlijk de moedertaal is van alle talen, gaat dit scenario mij zelfs een beetje te ver.

Er zit een mug op mijn muur. Als ik hem dood zou drukken of slaan, komt er allemaal prut en bloed op mijn stucwerk. Dus doe ik het niet, want ik wil geen vlek op mijn muur. Bij mijn fornuis zitten wel allemaal vlekken op de muur. Dat is gekomen doordat ik een keer met mijn hoofd de met een magneet bevestigde kookwekker van mijn afzuigkap kopte en in de rode pastasaus belandde. Gevolg: overal rode pastasaus. En de wekker deed het niet meer. Er was trouwens niets van te proeven, dat er een wekker in de saus had gezeten. Stond ook niet in het recept.

Nog even de film. Crime/actie, kruising tussen The Negotiator (1998) en Inside Man (2006). Een man wil zijn onschuld bewijzen en een bankoverval. In het begin redelijk interessant, naar verloop van tijd iets voorspelbaar. Toch wel redelijk vermakelijk en het tempo was hoog genoeg om mijn aandacht te behouden. Ik doe deze keer een zeven. Kortste review ever!

The Raven (2012)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1486192/

Deze film is net te langzaam om mijn aandacht volledig te kunnen houden en net te snel om geconcentreerd aan mijn review te kunnen schrijven tijdens het kijken. Dat schiet dus niet op. Het gevolg zal waarschijnlijk zijn dat ik het allebei half doe. Niet goed opletten en slecht schrijven. Zo gaat ie lekker. Wel meteen het belangrijkste kenmerk van de film wat mij betreft, het is het steeds net niet. Lees die zin nog maar een keer. Dat kon ik van tevoren wel verwachten trouwens van een film van het Fantastische Film Festival met een 6,2 op IMDb. Geen gelukkige combinatie.

Voeg John Cusack toe en de verwarring is compleet. De laatste speelde trouwens wel verdienstelijk in 1408 (2007). Een film die enigszins vergelijkbaar is wat betreft genre: thriller/horror/mystery. De vergelijking is verder te trekken daar 1408 een kort verhaal betrof van Stephen King en The Raven elementen gebruikt uit de korte verhalen van Edgar Allan Poe. De schrijvers hebben wel wat van elkaar weg, beide vooral bekend door hun horror/thrillers. Poe is echter bedenker van het genre en volgens mij zelfs de grootvader van de detective.

Toen ik een jaar of vijftien was, las ik in de zomervakantie meestal een boek. Of twee. Ik weet niet meer precies wat de volgorde was, maar ergens kwam ik in aanraking met een dikke verhalenbundel van Lovecraft. Macabere verhalen, niet erg detective maar wel erg horror. Mijn vader raadde me Psycho aan. Wat meer detective maar toch ook erg griezelig. Wat minder horror. Het boek is beter dan de film trouwens. Niet dat de film slecht is. Vervolgens kwam ik uit op Edgar Allan Poe. Maar dat was me toch wat te gedateerd en te weinig horror. Misery van Stephen King ging er vervolgens wel weer in.

Als ik het zo beschrijf, is The Raven eigenlijk een prima film voor de stijl van Poe. Het verhaal gaat over het oplossen van een serie enigszins gruwelijke en duistere moorden. Het uiterlijk van de film doet een beetje denken aan Sherlock Holmes (2009). Ergens meen ik ook wat Saw (2004) achtige elementen te herkennen, alhoewel ik dat lastig uit te leggen vind. Misschien komt het door de scène uit The Pit And The Pendulum waarin iemand langzaam doormidden gehakt wordt. Een aan te raden film trouwens, de versie uit 1991.

Het verhaal is fictief. Poe moet in de laatste dagen van zijn leven een mysterieuze moordenaar opsporen die de moorden uit zijn verhalen kopieert. Niet bijster origineel volgens mij. Ik weet niet waar, maar ik heb dit verhaal eerder gehoord. Door het ontbreken van iets metafysisch of echt gruwelijks kan het mijn aandacht uiteindelijk onvoldoende behouden. Ik heb het idee dat ik daar de laatste tijd vaker last van heb. Deze keer begon ik echter wel met volle interesse aan de film, aan mijn aanvankelijke aandacht heeft het dus niet gelegen.

Whodunnit? Ik ga het niet verklappen want dat is flauw. Het was in ieder geval niet een duister monster uit prehistorische tijden, met tentakels gruwelijker dan wat een zinnig mens zou kunnen bevatten. En dat vind ik wel jammer want ik vind dat wel fijne monsters. Ik vind het kabbelende van deze review trouwens wel mooi passen bij het enigszins gezapige karakter van de film. Dat doet me denken aan Henny Vrienten bij Zomergasten. Een aanrader voor mensen met een slaapprobleem. En hop! Daar is de 6,7 weer.

p.s. Ik zie op de poster dat V For Vendetta van dezelfde regisseur is. Passend, want dat vond ik ook net niks. Voor wie dat wel een leuke film vond is The Raven natuurlijk automatisch een aanrader.

The Deliberate Stranger (1986)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0090925/

Driemaal is scheepsrecht. Three strikes you're out. Alle goede dingen bestaan in drieën (maar niet alle dingen die uit drie bestaan, zijn goed). Drie ei is een paasei. Allemaal spreekwoorden met drie erin. Slechts de tweede slaat op de drie slechte films op rij. De derde ook na mijn toevoeging. Drie ei is een paasei slaat in deze context nergens op. Mede doordat films geen paaseieren zijn. Ik weet eigenlijk helemaal geen context waarin je dat spreekwoord zou kunnen gebruiken. Behalve met Pasen als ik drie eieren heb gegeten. Ik vermoed dat ik dat misschien ook wel heb gedaan dit jaar. Zeker als het gaat om de eieren in de gerechten die werden geserveerd bij de Paasbrunch. Maar misschien ook wel drie eieren zo uit 't vuistje. Dat is ook een eigenaardig spreekwoord, niet? Kaas uit 't vuistje. Het betekent dat je geen mes en vork gebruikt. In principe kun je het dus altijd gebruiken als je bijvoorbeeld een Mars eet. Niet als je in Seinfeld speelt, bedenk ik me nu, daar was een aflevering waarin ze een Mars en ander snoepgoed met mes en vork aten. Niet uit het vuistje dus.

Ted Bundy heeft bekend 30 vrouwen te hebben vermoord. Waarschijnlijk waren het er veel meer, misschien wel 100. Of nog meer. Volgens Wiki was hij ook een necrofiel, hij verkrachtte zijn slachtoffers in ieder geval ook voor de dood. Probleem bij Ted Bundy is dat hij een pathologische leugenaar, gladde prater en een charmeur was. Hij veranderde zijn verhaal steeds en omdat er bijna geen direct bewijs is gevonden, kan eigenlijk niets met zekerheid over hem gezegd worden. Het is wel een interessant verhaal, maar het staat heel gedetailleerd op Wiki en omdat de film verder niks toevoegt en ik amper geïnspireerd ben, heb ik geen zin om daar heel uitgebreid over op te schrijven.

De film richt zich op het volwassen leven van Bundy, vanaf dat hij pas begonnen is met moorden tot zijn uiteindelijke executie. Tussendoor ontsnapt hij tweemaal. Tijdens zijn laatste ontsnapping valt hij vier vrouwen aan waarvan hij één aanrandt, twee ernstig mishandelt en twee vermoordt. En dat allemaal in 15 minuten. Deze gruwelijke kant van Bundy komt niet tot amper in beeld waardoor je dus helemaal geen goed beeld van deze man krijgt. Ja, hij komt over als een aardige vent. Op zich is dat wel goed gedaan en kenmerkend voor Bundy maar zonder zijn andere kant te zien, blijft het geheel erg oppervlakkig. Ook passend bij Bundy trouwens. Het is echter vooral de tegenstelling van de twee kanten die het karakter van Bundy uiteindelijk interessant maken.

Mijn advies voor filmmakers die een film willen gaan maken over een seriemoordenaar: vraag een forensisch psycholoog om te vertellen over de complexiteit van het te verfilmen karakter. Voor de geïnteresseerden: lees het verhaal op Wiki, dat scheelt je twee uur. De film duurt er drie. En dat is een mooie verwijzing naar het begin waarmee ik ook bewijs dat niet alle dingen in drie goed zijn. Pluspunt van de film is de feitelijkheid en dat voorkomt een extreem laag cijfer: een vijf.

In The Light Of The Moon (2000)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0230169/

Het vermogen van filmmakers om een prima verhaal te verpesten tot een uitermate matige film blijft me verbazen. Ik doel hiermee op waargebeurde verhalen waar inhoudelijk eigenlijk niets meer aan hoeft te gebeuren. Het enige wat nodig is, is een goed script en een handjevol goede acteurs. In Amerika is vooral aan het laatste een groot gebrek. Gevolg: wederom een teleurstellende verfilming van het levensverhaal van Ed Gein. Gisteren wilde ik al een review schrijven naar aanleiding van Deranged (1974) maar die film week zoveel af van de gebeurtenissen dat ik het exemplaar van vandaag wilde afwachten. En ik ben alweer teleurgesteld! Maar niet boos. Alhoewel mijn therapeut daar heel anders over denkt.

Ed Gein wordt vaak genoemd in het rijtje van beruchte Amerikaanse seriemoordenaars terwijl hij officieel geen seriemoordenaar is. Ondanks zijn gruwelijke daden bekende hij slechts twee moorden. Vermoed werd wel dat hij voor meer moorden verantwoordelijk was. Dit naar aanleiding van de gevonden lichaamsdelen in zijn huis... Ed Gein stond model voor een aantal beroemde fictieve seriemoordenaars. De meest bekende is Norman Bates uit Psycho (1960). Twee andere grootheden zijn Buffalo Bill uit The Silence Of The Lambs (1991) en Leather Face uit The Texas Chain Saw Massacre (1974).

Gein wordt geboren in 1906 in een piepklein dorp in Wisconsin, Plainfield. Zijn vader is een mishandelende alcoholist en moeder is geobsedeerd met het geloof en de onreinheid van vrouwen. Even kort door de bocht: Gein vormt uiteindelijk een symbiotische eenheid met moeder die waarschijnlijk alleen maar sterker wordt na het overlijden van vader. Gein blijft zijn hele leven thuis wonen en verzorgt zijn moeder nadat ze een aantal beroertes krijgt. Als Gein 39 is, overlijdt moeder. En dan wordt het hommeles!

Overeenkomstig met het verhaal van Psycho spijkerde Gein in de loop der jaren alle kamers van zijn huis dicht en woonde hij slechts in de woonkamer en keuken. Hij zette zijn moeder niet op (zoals Norman Bates) alhoewel hij wel probeerde haar op te graven, wat niet lukte. Gein groef wel een aantal andere vrouwen op. Alhoewel het opgraven van lijken al een eigenaardige zaak is, was wat hij met de lichamen deed nog wel wat raarder. Bij zijn arrestatie werden verschillende zeer vreemde voorwerpen gevonden. Bijvoorbeeld: stoelen bekleed met menselijke huid, vier neuzen, kommetjes gemaakt van schedels, negen maskers van menselijke huid (Dead Skin Mask), tien hoofden van vrouwen waar de bovenkant van afgezaagd was, een riem van tepels en een doos met negen vulva’s... Ed Gein wordt gearresteerd kort nadat hij een vrouw van een kruidenier heeft vermoord. Als de politie zijn huis binnenvalt, vinden ze de vrouw ondersteboven aan de enkels opgeknoopt met de benen wijd, onthoofd en geheel "gutted". Voor de liefhebbers: zoek op Google naar Ed Gein bij afbeeldingen.

Ik kan gemakkelijk nog een paar kantjes volschrijven over deze man maar het moet een beetje behapbaar blijven voor deze blog. Gein werd uiteindelijk levenslang opgenomen in een gesticht, hij bleek schizofreen. En het laatste is waar de film totaal de mist in gaat: Gein was waarschijnlijk vooral een hele vreemde, teruggetrokken man die op de meest extreme manier poogde de symbiose met moeder te herstellen. Daar is in de film niets van terug te zien. Wel lijkt het een redelijke weergave van de feiten, maar daarvoor kun je ook Wiki lezen.

Voor de mensen die denken dat dit soort dingen alleen in Amerika gebeuren wil ik even vermelden dat er in Nederland in 2005 een man tijdens carnaval zijn moeder vilde, daar een jasje van maakte en er vervolgens mee over straat ging. Mogelijk dat er een onbewust psychodynamisch principe schuilgaat achter een dergelijke daad. Niet dat dat de film beter maakt: een vijf. Next up: Bundy!

To Catch A Killer (1992)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0105604/

Ik begin maar vast te schrijven want deze film duurt nog anderhalf uur en het schiet niet heel erg op. Dat betekent trouwens niet automatisch dat het een slechte film is. Het is meer dat als ik vast begin met schrijven ik toch nog productief ben tijdens het televisiekijken. Zo sla ik twee vliegen in één klap. Of, zoals de Amerikanen zeggen, kill two birds with one stone. Maar dat vind ik eigenlijk nogal bloederig. Wel toepasselijk voor het onderwerp van de film. Toch gaat het me te ver om een vogel dood te maken met een steen. Laat staan twee. Ik vraag me trouwens af hoe dat in zijn werk gaat. Dan zou je heel goed moeten kunnen gooien of de vogel eerst moeten vangen. Twee vliegen in één klap vind ik een stuk minder vergezocht. Desalniettemin is dat ook niet erg waarschijnlijk.

To Catch A Killer is een tv-film. Dat betekent een laag budget, niet spectaculair, vrij langzaam en meestal moeilijk te vinden op internet. En als je 'm dan vindt, word je geconfronteerd met de kwaliteit van VHS en ben je blij met de hedendaagse technologie van dvd en blu-ray. To Catch A Killer doet nog een schepje bovenop het hele tv-film concept door de gebeurtenissen van tien dagen over drie uur film uit te smeren. En ondanks dat de onderhavige politiezaak zeer interessant is, is het resultaat toch erg traag en na dik anderhalf uur ronduit saai.

De genoemde politiezaak is het onderzoek naar seriemoordenaar John Wayne Gacy. Waargebeurd en als Wiki enigszins betrouwbaar is, een waarheidsgetrouwe film. Gacy misbruikte en mishandelde/martelde tussen 1972 en 1978 minstens 33 jonge jongens die hij vervolgens vermoordde. Zesentwintig slachtoffers begroef hij in de kruipruimte onder zijn huis. Gacy werd gerespecteerd in zijn gemeenschap, hij had een succesvol bouwbedrijfje, deed veel vrijwilligerswerk voor de Democratische Partij en trad op als Pogo de clown voor kinderen. Van het laatste raad ik aan om op Google even zijn foto op te zoeken. Clowns zijn sowieso eng maar dit is wel een zeer naar exemplaar. Zeker als je in gedachten houdt  hoe ziek Gacy was.

Psychopaten heb je in allerlei soorten en maten, Gacy is een mooi voorbeeld van The Mask Of Sanity. Een prototypische gladde prater en in zijn jeugd ernstig mishandeld en gekleineerd door zijn vader. Waarschijnlijk homoseksueel, alhoewel hij zelf beweerde biseksueel te zijn. Illustratief de gevangenzetting van Gacy in 1969. Hij werd veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf wegens verkrachting van een jongeman. Hij gedroeg zich echter zo voorbeeldig dat hij na anderhalf jaar met voorwaardelijk ontslag ging. Diagnostisch zou ik een mooi ingewikkeld verhaal over Gacy kunnen ophangen, maar dat doe ik niet. Ik denk in ieder geval dat hij na zijn eerste veroordeling gedacht heeft dat hij de mannen die hij verkrachtte of aanrandde beter kon vermoorden, dan had hij geen last meer van ze. Ik denk verder dat de delicten op psychodynamisch vlak (ook) het doel hadden de nare relatie met zijn geïnternaliseerde vader te herstellen.

Het verhaal van John Wayne Gacy is fascinerend maar To Catch A Killer gaat eigenlijk niet over Gacy maar over de politie die de moorden onderzoekt. De film is een mooi feitenrelaas maar wel erg traag en ook nog langdurend. Om iets meer te voelen van wat Gacy mogelijk deed in het contact met anderen, raad ik Dear Mr. Gacy (2010) aan. To Catch A Killer komt niet hoog op mijn lijstje, ik maak er een 6½ van omdat ik het geheel wel goed vind als neutrale beschouwing van het onderzoek naar Gacy. Next up: Gein!

Young Adult (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1625346/

Komedie is een breed begrip. Maar is komedie wel een begrip? En wat is een begrip eigenlijk? In dit geval trouwens geheel niet relevant, met de openingszin wilde ik alleen laten weten dat er veel variatie is in het komediegenre. Maar dat is zo omslachtig om te zeggen. Vandaar: komedie is een breed begrip. Er is vrij veel komedie in omloop die niet om te lachen is. Verwar omloop hier niet met Omloop, de straat waar ik tot januari 2012 woonde. Als je je toch had vergist, geeft niets, de zin klopt met beide betekenissen van het woord.

Blijkbaar hoeft komedie niet per sé om te lachen te zijn. Eventueel kan het ook iets met smaak te maken hebben, maar dat durf ik te betwijfelen. Ik heb zeer goede smaak wat betreft humor. Daarnaast ben ik zelf ook zeer grappig. Young Adult vond ik niet zo grappig. Er zat weinig humor in die om te lachen was. Toch moest ik op een paar momenten wel hardop lachen en/of gniffelen. Ik denk dat Young Adult in het genre zwarte komedie valt, maar daar is geen vakje voor op IMDb. En zwarte humor is wat mij betreft het voorbeeld van humor die niet om te lachen is. Alhoewel, ik moet nu aan een vriend denken die kan schateren om zwarte humor. Maar die is ook een beetje raar.

Young Adult gaat over Mavis (Charlize Theron). Nu spookschrijver van pulpboekjes voor jongeren, toen hèt populaire meisje van de middelbare school. Alhoewel velen haar aanbaden en aanbidden, is haar leven blijkbaar niet over rozen gegaan. Ze heeft een enorme plaat voor haar kop en zuipt als een tempelier. Mavis is een treurig geval, het is overduidelijk dat ze veel verdriet met haar meedraagt. Als ze op een dag een geboortekaartje krijgt van haar vroegere schoolliefde, besluit ze, in een ultieme poging haar verdriet van haar lege leven weg te maken, terug te gaan naar haar geboortedorp om haar jeugdvlam terug te winnen. Met de te verwachten pijnlijke gevolgen en situaties.

Een film met Charlize Theron is natuurlijk altijd goed omdat ze gewoon lekker is. Maar niet echt in deze film. In Young Adult laat ze (opnieuw) zien dat ze ook echt kan acteren. Prettig dat ze soms van het Hollywoodpad afwijkt om in een echte film te spelen. In dat kader is vooral haar hoofdrol in Monster (2003) memorabel. Als iemand me er niet op had gewezen, had ik me niet gerealiseerd dat het hier gaat om dezelfde actrice. Young Adult is verder noemenswaardig omdat het van de regisseur is van Juno (2007) en Thank You For Smoking (2005) en de schrijver van Juno. Als ik dit zo opschrijf, realiseer ik me dat ik Juno eigenlijk niet zo geweldig vond. Thank You For Smoking vond ik dan wel weer goed.

Over het geheel genomen vond ik Young Adult redelijk. Het verhaal is wat voorspelbaar, positief is dat grote clichés worden vermeden. Verder waren er een aantal momenten waar ik om moest lachen en een paar scènes die me raakten. Het verhaal is wat standaard maar de film vermijdt clichés en extremiteiten. Ik volg IMDb voor de beoordeling en kom op een 6,6(6). Verder merk ik op dat deze film een aanrader is voor de liefhebbers van het genre gevoelige zwarte komedie waar wat mij betreft ook Juno onder valt. Young Adult is echter een stuk minder luchtig en vrolijk dan haar voorganger, Juno is volwassen geworden.

The Revenant (2009)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1336006/

Iets schrijven als je er eigenlijk niet zoveel zin in hebt, werkt volgens mij niet. Ik heb het een paar keer geprobeerd maar ben dan steeds niet tevreden over het resultaat. Ik kan natuurlijk ook besluiten helemaal niets te schrijven maar dan blijft het weer zo stil op mijn blog. En ergens heb ik ook het idee dat door het steeds te doen, het ook vlotter gaat. Zo’n beetje het basisprincipe van gedragstherapie. En dat werkt bij mij niet. Ik ben geen konijn.

Eigenlijk is The Revenant een moderne vampierfilm. Maar omdat de desbetreffende vampier uiterlijk ook veel weg heeft van een zombie en ik dacht dat dit een zombiefilm was, spreek ik hier van een kruising: zompies. Met komedie erin. En omdat er ook veel slechteriken voor straf worden afgeknald, heeft het ook wat weg van een superheldenfilm of iets wat past in het genre van The Punisher. Wat een vreemde mengelmoes. Met eten houd ik daar trouwens niet zo van, dan houd ik graag mijn aardappelen, groenten en vlees dwangmatig van elkaar gescheiden. Op het gebied van voedsel hanteer ik een strikt apartheidsbeleid. Maar niet bij stamppot, dat zou niet te doen zijn.

Revenant slaat trouwens niet op iemand van de kerk maar is blijkbaar een soort vampier, het wordt in de film wel uitgelegd maar toen zat ik niet op te letten. Deze bijzin kan ik nergens kwijt maar ik wilde het toch zeggen.

Verhaal. Soldaat wordt neergeknald in Irak door zombies (huh?), in Amerika begraven en staat vervolgens weer op uit het graf. Hij heeft geen idee wat er aan de hand is en gaat naar zijn beste vriend. Na wat omzwervingen komen ze tot de conclusie dat hij een vampier is. Geen klassieke want hij heeft geen hoektanden. Wel heeft hij bloed nodig en slaapt hij overdag. Om aan bloed te komen gaan ze samen, nadat de vriend ook is bekeerd tot het zompieïsme, op een grote moordpartij door de stad waarbij ze alle slechteriken afknallen. Het gaat mis als een van de slechteriken ook terugkomt uit de dood en wraak neemt op een van de twee. Ach, wat doet het er ook toe. Grappige zompies is de conclusie.

Begrijp me niet verkeerd, dit is geen beste film. Maar wel erg origineel. Het geeft een hele nieuwe draai aan het klassieke vampierverhaal waarbij ik vooral de no-nonsense aanpak erg goed vind. Geen gedoe met superkrachten, vleermuizen, zilver of kruisbeelden. Wesley Snipes blijft ook gewoon thuis. Wat wel? Een dude die wakker wordt uit de dood en de gebeurtenissen die erop volgen als je betrekkelijk normaal omgaat met de gevolgen van het vampier zijn. Je moet wel bloed drinken, anders bederf je. En uiteindelijk loopt het natuurlijk uit de hand en loopt het niet zo best af voor deze en gene.

De film heeft soms hilarische momenten, bijvoorbeeld als een vibrator gebruikt wordt op het afgezaagde hoofd als stemversterker à la Stephen Hawking. Verder een paar flinke splattermomenten, bijvoorbeeld als er een enorme hoeveelheid zwart bloed opkotst wordt. Altijd wel goed wat mij betreft. Opkotsen is trouwens geen woord volgens mij maar Word rekent het wel goed.

Geen origineel einde aan mijn review, ik doe gewoon een score. Originele vampierfilm die op momenten erg grappig is maar soms ook een beetje saai, traag en stom. Het geheel rammelt een beetje. Vooral geschikt voor mensen die het leuk vinden om iets raars te zien en houden van originaliteit. Een zeven dus. En deze review bewijst maar weer dat ik geen konijn ben.

God Bless America (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1912398/

In de tijd dat ik nog flink dronk kwam het geregeld voor dat ik met een enorme kater in combinatie met enige ontremming op zaterdagmiddag in een veel te drukke Albert Heijn boodschappen moest doen. De Albert Heijn op de Voorstraat in Utrecht is een veel te kleine supermarkt die op zaterdagmiddagen vooral studenten aantrekt die aangesloten zijn bij een studentenvereniging. Het concept van een studentenvereniging is afstotelijk en de studenten in de bewuste Albert Heijn zijn daar een prima voorbeeld van: kakkerige Ufjes in hun gore joggingbroeken zonder enig vermogen andere mensen waar te nemen. Of hun mannelijke tegenhangers: lullo’s. Beide exacte voorbeelden van wat er mis is met deze wereld.

Hoe dan ook, op zaterdag met een kater en dronken in een te drukke Albert Heijn terwijl het zweet me uitbreekt en ik het trillen en mijn angsten van de drank probeer buiten mijn beleving te houden. Eigenlijk ben ik al kwaad voordat ik een voet in de winkel heb gezet, misschien door een of andere mongool die op straat niet uitkijkt, misschien gewoon omdat ik een kater heb. Omdat het zaterdag is, moeten we redelijk wat boodschappen doen dus hebben we een winkelwagentje nodig. Eigenlijk is de winkel daar te klein voor. Ik voel woede in me opkomen als ik het “stemgeluid” van een schorre kaktrut hoor die een of ander kutverhaal staat op te hangen. De irritatie wordt moeilijk om onder controle te houden als ik mijn winkelwagentje tussen een groepje blonde Ufjes en de courgettes probeer te duwen. Natuurlijk gaan ze niet aan de kant, de wereld draait toch geheel om hen? Ik mopper net iets te hard waardoor ik nog wat chagrijnige blikken naar me toegeworpen krijg. Ik worstel me verder door de winkel tot er een of andere langzame trut het hele gangpad in beslag neemt omdat ze niet doorheeft dat het fucking druk is en er verschillende mensen zijn (ik!!!!) die er zo snel mogelijk weer uit willen. Ik mopper hardop maar het heeft geen zin. De trut neemt gewoon haar tijd. Het is trouwens geen Ufje, maar gewoon een vrouw van een jaar of vijftig. Nog erger. Grappend zeg ik tegen mijn huisgenoot dat ik het haar het liefst een harde beuk wil geven met mijn winkelwagentje. Blijkbaar onvoldoende in staat om mijn impulsen onder controle te houden, rijd ik vrij hard met mijn wagentje tegen haar enkels. Auw! Zegt de mevrouw geïrriteerd. Bedoelt ongemeend zeg ik sorry en werk ik me in hoog tempo door de rest van de winkel. Thuis kruip ik weer in bed en vervloek ik alle mensen die geen aandacht voor hun omgeving hebben en neem ik mij voor nooit meer te drinken.

Behalve de Ufjes in de Albert Heijn op zaterdag zijn er nog verschillende andere categorieën kutmensen. Bejaarden die op het drukste moment van de week boodschappen gaan doen bijvoorbeeld. Kan dat niet op enig ander moment van de week?! Mensen met kinderen (in het algemeen) en specifiek ouders die hun kinderen in de kinderwagen op zaterdag mee naar de markt moeten nemen. Why?! Zaterdag was er een moeder die een fucking dubbele kinderwagen over de Oudegracht aan het duwen was aan de kant waar ook de bloemenstalletjes staan. Zo van: omdat ik kinderen heb, ben ik het centrum van het universum en hoef ik totaal geen rekening meer te houden met de rest van de wereld. Nog erger zijn ouders die niet kunnen opvoeden en wier kinderen de hele dag op straat lopen te gillen totdat het natuurlijk een keer uit de hand loopt. Verder: mensen in rolstoelen op drukke momenten, mensen die een fiets lopend aan de hand meenemen tijdens de Koninginnemarkt, mensen die niet opletten in het verkeer en eigenlijk: mensen in het algemeen!

Zo, dat lucht wel een beetje op. Ik ben geen misantroop maar kan me ontzettend ergeren aan mensen die geen oog hebben voor anderen en er stilzwijgend van uitgaan dat anderen dat wel doen. Daar gaat deze film een beetje over. Maar misschien nog wel meer over mensen die gemeen zijn, mensen die angst zaaien, mensen die oppervlakkig zijn, mensen die bijdehand zijn en mensen die onbeschoft zijn. De MTV-generatie, Amerikanen dus.

Op een dag wordt Frank wakker en heeft hij er genoeg van. Op MTV ziet hij een zestienjarig meisje die een hysterische aanval krijgt als ze de verkeerde auto krijgt voor haar verjaardag. Hij rijdt naar haar school en schiet haar dood. Gebeurde dat nu echt? Jawel! Vervolgens pikt hij zijn partner in crime op in de vorm van een zeventienjarig meisje en samen trekken ze door Amerika als Natural Born Killers die bijdehante mensen afknallen. Heerlijk!

Een compromisloze film, op momenten “brutal”. Verder goede teksten van de hoofdrolspeler die wat mij betreft precies aankaart wat er mis is met de wereld van vandaag. Verder grappig, geen standaard verhaal en gewoon goed. En aan het einde? Dan is de film gewoon afgelopen, geen gezeik aan de dijk. 8½ uit 10.

p.s. De regisseur is Bobcat Goldthwait, Zed uit Police Academy met die hoge, piepende stem.

The Woman In Black (2012)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1596365/

Mijn eerste openingszin was: Tjongejonge, wat ze tegenwoordig allemaal niet kunnen met de hedendaagse technologie, ongelooflijk! Je kunt helemaal niet meer zien dat de hoofdrolspeler eigenlijk een hobbit is. Maar toen ging ik even op IMDb kijken en bleek dat ik me vergiste. De hoofdrolspeler is helemaal geen hobbit, het is Harry Potter. Goed, een begrijpelijke vergissing en persoonsverwarring, maar toch niet helemaal dezelfde pot natte lakens. Hij (Harry Potter) is in ieder geval aanzienlijk ouder geworden. En zonder dat brilletje is het eigenlijk gewoon een volwassen kerel. Dus dit commentaar over de hoofdrolspeler kan gewoon geschrapt worden.

Even een stukje geschiedenis. Zoals een ware Hollywoodfilm betaamt, is ook hier geen sprake van een origineel verhaal van de schrijvers. The Woman In Black is van origine een boek uit 1983 van Susan Hill. In 1987 werd het voor het eerst opgevoerd als toneelstuk. Een goed verhaal kun je in alle vormen uitbrengen, dus een film volgde in 1989. Het computerspel laat nog even op zich wachten. Ik moet trouwens wel een beetje op blijven letten bij de film. Schrijven en kijken gaat eigenlijk niet samen. De reden dat ik maar half zit op te letten, is dat ik de film uit 1989 al enkele jaren geleden heb gezien. En zover ik kan zien is het verhaal identiek. Op IMDb zie ik trouwens dat er een vervolg gepland staat voor 2014: The Woman In Black: Angels Of Death. Naar het nummer van Slayer, die ook de soundtrack zal verzorgen. Maar nu ga ik weer even verder kijken want ik mis alle spannende stukjes.

Ik vind de griezelstukjes behoorlijk effectief. Ook de schrikmomenten zijn goed getimed. Voor degenen die niet bekend zijn met de film, het gaat hier om een klassieke griezelfilm. Een spookachtig huis in een dito omgeving waar een vrouw in zwart gewaad ronddoolt. Ze zou verantwoordelijk zijn voor de dood van vele kinderen in het nabijgelegen dorp. Na het overlijden van de bewoonster van het huis moet een jurist de financiële zaken en verkoop van het huis regelen en verlijft hij noodgedwongen in het oude huis. En dan weet je wel hoe laat het is! Twee minuten voor negen.

De versie uit 1989 vond ik spannend maar een beetje saai. Ik kan me herinneren dat ik vond dat er net iets te weinig schrik- en griezelmomenten in zaten. In deze versie maken ze dat helemaal goed. Natuurlijk is het heel persoonlijk wat je spannend vindt maar volgens mij zijn vage schimmen en steeds denken "zie ik daar nu iemand staan?" universeel eng. Iets met Jung is dat.

Voor de liefhebbers van het genre raad ik aan om met de lichten uit en het geluid hard met je partner of een goede vriend of vriendin op de bank te kruipen en je lekker mee te laten voeren met deze enge film. De echte durfal kijkt hem gewoon alleen en laat 's avonds zijn nachtlampje aan. Ik dus. Na een uur werd alles iets concreter wat afdoet aan de spanning. Daardoor geen negen maar 8½ uit 10. Aanrader!

Dagon (2001)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0264508/

Omdat ik bijna geen boeken lees, kan ik zelden zeggen: het boek was beter. Zelden is echter niet nooit en toen ik Psycho zag, dacht ik: het boek was beter. Niet omdat de film niet goed was, maar omdat je bij het lezen van een boek je je eigen magische wereld creëert die altijd spannender, mooier, leuker en interessanter is dan wat je kunt maken in een film. Door het expliciet maken van beelden is er minder ruimte voor projectie van minder concrete en juist meer magische gevoelens. Ik vergelijk het met het herinneren van een bijzondere droom. Als je wakker wordt uit de droom kun je er een bijzonder of magisch gevoel aan overhouden. Op het moment dat je de droom zo goed mogelijk in beelden probeert te herinneren, verdwijnen de bijzondere er magische gevoelens. De vergelijking met een 3D poster komt ook in me op. Als je er niet gefocust bent, kun je zien wat het is maar als je scherp probeert te kijken, zie je alleen de buitenkant.

Zoals gezegd lees ik zelden of nooit boeken. Dat is echter niet altijd zo geweest. Op de lagere school las ik vrij veel en ook aan het begin van de middelbare school heb ik nog behoorlijk wat gelezen. Ik kan het dus wel. Tijdens een zomervakantie rond mijn dertiende heb ik eens een dikke verhalenbundel van Lovecraft met veel plezier gelezen. De verhalen waren over het algemeen kort en betrekkelijk eng en ranzig. Zeker voor zijn tijd, Lovecraft werd geboren in 1890. Hij werd niet erg oud, op zijn 47ste was hij alweer dood. Lovecraft is Poe+. Kenmerkend voor zijn werk zijn de in verschillende vormen terugkomen prehistorische, buitenaardse monsters, culten en rites. Het woord "ancient" is kenmerkend voor zijn verhalen. Het occulte dus. Lovecraft staat bekend om de Cthulhu mythe, een serie verhalen waarin kosmische monsters voorkomen. Zoek even op Google voor mooie plaatjes.

Alhoewel Dagon ook een verhaal van Lovecraft is, is de film vooral gebaseerd op zijn novelle The Shadow Over Innsmouth. Het verhaal gaat over een groepje vrienden die stranden in een dorpje waar een soort vismensen wonen. Er zijn echter ook elementen uit Dagon: de verering van een prehistorische god / kosmisch monster. In die zin past de film enigszins binnen de Cthulhu mythe. Dagon staat echter niet centraal in het verhaal, helaas! De film wordt daardoor namelijk veel te concreet wat mij betreft. Dit in tegenstelling tot een film die ik laatst zag en ook geïnspireerd was door Lovecraft: Absentia. Die was me weer te weinig concreet. Maar wel behoorlijk spannend. En daar schiet Dagon tekort. Daarnaast is er een gebrek aan gore shit. Alhoewel de scène waarin iemands gezicht eraf gerukt werd toch behoorlijk plastisch was. Maar verder: veel te weinig slijm. Want kosmische monsters zijn slijmerig.

Door het gebrek aan “lurking” en slijm is Dagon niet zo mysterieus, spannend, goor of eng als het had kunnen zijn. Toch vind ik Dagon best een redelijke poging en het eind is typisch Lovecraft, een pluspunt. Ik kom tot een 7 voor de dappere poging.

Play It Again, Sam (1972)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0069097/

Mopper, mopper. Cynisch commentaar, ironische opmerking, scherpe observatie. Gedachtestroom expliciet maken en doorgaan over een nutteloos onderwerp wat ergens ook een beetje grappig is. Misschien in combinatie met een woordgrapje of een loos taalfeitje. Iets zeggen over het produceren van tekst. Toewerken naar de volgende alinea. Eventueel een totaal andere aanpak door serieus op de film in te gaan. Proberen niet in herhaling te vallen.

Na de inleiding terug naar de film. In ieder geval ergens in de review iets over het verhaal zeggen. In dit geval een klassieke comedy. Vrouw scheidt van extreem neurotische man (Woody Allen). Bevriend stel probeert hem te koppelen aan een leuke vrouw wat natuurlijk allerlei komische situaties oplevert. Ondertussen groeien Allen en de vrouw (Diane Keaton) steeds meer naar elkaar toe. Mede doordat de man van Keaton steeds aan het werk is. Nadat Allen en Keaton bij elkaar in bed zijn beland, komt de man natuurlijk naar hem toe met het vermoeden dat zijn vrouw een affaire heeft. Oplopende kluchtigheid en uiteindelijk een slot dat net iets anders is dan je verwacht.

Überneuroot Woody Allen doet slapstick. En dat is nogal een specifiek genre waar je van moet houden. Natuurlijk is het geen echte slapstick maar Allen's karakter is zo uit proportie dat het slapstick wordt. En dat is mijn grootste bezwaar bij deze film. Woody is trouwens ook niet een al te best acteur. Dat in combinatie met Woody Allen. Want dat is natuurlijk al bezwaarlijk op zich. Toch heb ik ook goede dingen van hem gezien. Zelig vond ik vrij briljant en bij Whatever Works heb ik hard moeten lachen. In de laatste speelt Allen trouwens zelf niet mee.

Woody Allen speelt in deze film een filmcriticus die grote bewondering heeft voor Humprey Bogart. Zo wordt hij op zijn neurotisch moeilijke momenten door hem bijgestaan en bediend van advies. De slotscène is bijna een kopie van de slotscène van Casablanca en een mooie ode. De titel van de film, Play It Again, Sam slaat op een quote uit de film: Play it, Sam. En dat is een leuk weetje omdat volgens mij de titel van de film bekender is dan de quote zelf. Het is een mooie gelegenheid om iemand te corrigeren die de quote verkeerd gebruikt of je kennis op te dringen over de incorrectheid van de quote. Een andere bekende uit Casablanca die terugkomt in de film, is “Here’s looking at you, kid”.

Vandaag heb ik maar weinig inspiratie voor mijn review, het rolt er niet zo lekker uit. Komt misschien ook door het weer. En de film hielp ook niet. Soms begin ik verkeerd aan de tekst of lukt het me helemaal niet een opening te vinden. Figuurlijk dan hè. En dan raakt het voor mezelf kant nog wal. En zo heb ik dan toch nog een spreekwoord en een taalgrapje weten te verwerken in mijn tekst. De film krijgt een 6½ omdat ik de ode aan Casablanca wel leuk vormgegeven vind en blij was met het wat alternatieve einde. Verder niet grappig en Woody Allen blijft een eikel.

Love (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1541874/

Arthouse-farthouse. Oké, een beetje kinderachtig. En zo slecht is deze film helemaal niet. Maar toch. Ergens gaat het jeuken als ik over het verhaal lees op Wiki. Daar kan ik heel psychologisch over gaan doen in de zin dat ik ook kwetsbaar ben en dat moet afweren om me groot te houden. Op die voet zou ik nog wel even door kunnen gaan. Maar dat doe ik niet. Zoals ik hier vaker niet doe. Soms ga ik wel ergens op door. In die gevallen heeft het meestal geen enkele relevantie. Dit is nu ook het geval. Grappig hoe al schrijvend een soort Droste-effect ontstaat, niet? Wie volgt het nog? Ik volg het nog. Want ik schrijf het zelf op. Niet dat er een causaal verband tussen die twee bestaat. Ik kan ook gemakkelijk iets opschrijven zonder er een touw aan te kunnen vastknopen. Überhaupt is de vraag of het mogelijk is een touw vast te knopen aan een stuk tekst. Daar komt bij dat ik mijn twijfels heb over de juistheid van het woord “vastknopen”. Ik vermoed dat het hier gaat om een zogenaamde contaminatie.

Love gaat over een astronaut die alleen in een ruimtestation verblijft en door apocalyptische gebeurtenissen het contact met de aarde verliest. In de eerste instantie snapte ik niet waar de titel op sloeg, maar bij het lezen van Wiki begrijp ik dat het niet alleens slaat als een tang op een varken. Het snijdt hout. Geen dik hout, eerder een twijgje of een latje. De onderliggende boodschap van Love is namelijk dat we niet zonder contact met anderen kunnen of zonder liefde. En dat is een boodschap waar ik niet serieus op in kan gaan. Zeker in het licht van de stijl van de film. Want die doet het meeste denken aan 2001: A Space Odyssey. Vaag en onbegrijpelijk maar toch met het onvermijdelijke gevoel dat het ergens over gaat. En dat intrigeert.

Ik vind het wel mooi zo met deze review. Lekker kort. Net als de film, want die duurde nog geen 85 minuten. Love is een arthouse film die doet denken aan 2001: A Space Odyssey maar ook een boodschap over liefde wil overbrengen. Dat gaat wat mij betreft niet goed samen en ik vind het afdoen aan het mysterie. Gelukkig hoef je niks van de boodschap mee te krijgen als je er niet naar zoekt. In totaal kom ik dan op een 7.

Rise Of The Planet Of The Apes (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1318514/

De apen zijn het zat! Het is welletjes geweest, de (r)apen zijn gaar. No more monkey business! Het is tijd voor de apenopstand. En als je geen aap bent, ben je mooi in de aap gelogeerd. Ik vind het maar een broodje aap verhaal. En: ook al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. En dat slaat dan op de aap. Want apen zijn lelijk. En ze hebben een gore apenreet. Dat dacht ik in ieder geval. Maar Rise Of The Planet Of The Apes heeft zo'n hoog Disney gehalte dat de apenreten zijn weggewerkt. En dus ging ik twijfelen. Hebben chimpansees wel vieze apenreten? Zoeken op Google is het devies. Maar zoeken op chimpansee of "chimpansee reet" of "chimpansee kont" geeft wel chimpansees en konten, maar een reet van een chimpansee! Dus wie verlost mij van dit raadsel?!

No monkeys were hurt during the writing of this review. Tijdens het maken van de film ook niet, alle apen zijn geanimeerd. Want apen mogen dan sprekend op mensen lijken en een groot gedeelte van onze genen delen, onze werkgenen hebben ze niet geërfd! Een beetje aan hun vieze apenreet krabben, oe-oe-oe roepen, met poep gooien of gekke bekken trekken, dat kunnen ze. Maar werken, ho maar! Ik vraag me af of het voor het uiteindelijke resultaat wat had uitgemaakt. Rise Of The Planet Of The Apes is een belachelijke film en echte apen hadden dat waarschijnlijk niet anders gemaakt. Gorilla valt paard aan.

Het dieptepunt van de film is het gedeelte waarin de hoofdaap wordt opgesloten in de apengevangenis. Want hij is stout geweest. In mensentermen: hij heeft een delict gepleegd. En dat mag niet. En dan ga je naar de apengevangenis. En de apengevangenis is helemaal niet zo verschillend van de grote mensengevangenis. Er heerst een duidelijke hiërarchie, er zijn sadistische bewakers en het eten is niet te vreten. Ik had even het gevoel dat ik in een of ander gevangenisdrama was beland. Maar dan met apen. What the fuck?! Het viel me nog mee dat de hoofdaap niet probeerde te ontsnappen door met een lepel een gat in de muur te maken. Gorilla houdt huis in vliegende helikopter.

De Planet Of The Apes franchise is al oud. In de eerste instantie was het een Frans boek, voor het eerst uitgegeven in 1963. En wat doe je met een goed verhaal? Juist, dat melk je uit door het te verfilmen. Het origineel kwam uit in 1968. Hollywood is een hongerig monster en wil altijd meer, meer, meer! Dus volgden een aantal sequels: Beneath The Planet Of The Apes (1970), Escape From The Planet Of The Apes (1971), Conquest Of The Planet Of The Apes (1972) en Battle For The Planet Of The Apes (1973). Het concept werd verder uitgemolken met de televisieserie Planet Of The Apes (1974), hoe ze op die titel zijn gekomen! En toen de melktiet bijna droog was, wisten ze er nog een animatieserie uit te knijpen: Return To The Planet Of The Apes (1976). In de jaren zeventig was er nog enige moraal en toen ze zagen dat de melktiet helemaal verschrompeld was, hebben ze haar met rust gelaten.

Maar daar heeft deze eeuw natuurlijk helemaal niets mee te schaften. Het verhaal was niks meer mee te doen, maar oppoetsen en een gebrek aan diepgang opvullen met oppervlakkige special effects kan natuurlijk altijd. Gevolg: de remake: Planet Of The Apes (2001). En wat doe je in dit decennium als er niets meer over is van een origineel concept maar het Hollywood monster toch hongerig is naar makkelijk geld? Juist, dan maak je een prequel! Gelukkig zie ik op IMDb dat het dieptepunt nog niet is bereikt, er wordt genoemd dat er plannen zijn voor een vervolg op dit stukje cinematografische geschiedenis.

Ik zit allang aan mijn taks qua tekst, maar ik zou nog zoveel goede, nuttige en waardevolle dingen kunnen vertellen! Bijvoorbeeld: There's no business like monkey business. Of iets over de inhoud van de film. Maar dat vind ik niet nodig. Ik vond er niet veel aan en het verhaal te dom voor woorden. Wel een leuke Disneyfilm voor kinderen die apen leuk vinden. Niet leuk voor mij dus, ik haat apen! Ik heb trouwens ook wel eens slechtere films gezien: een vijf.

Corman's World: Exploits Of A Hollywood Rebel (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1185371/

Roger Corman, wat een held! Hij wordt wel de koning van de B-film genoemd, en met recht. Regisseerde 56 films maar is vooral heer en meester op productiegebied: vierhonderdenéén stuks! Hij begon in 1954 en is nog steeds zeer actief met tussen de twee en vijf films per jaar. En er zitten een paar pareltjes tussen: Death Race 2000, Piranha en Sharktopus. Maar zoals het hoort bij de betere B-film en exploitation film: de trailer was beter. Maar wat wil je ook met films die allemaal ruim onder het miljoen blijven? Als ik de documentaire goed heb gevolgd, zat er zelfs een film tussen die in twee dagen was afgerond.

Corman is niet alleen bekend door de enorme hoeveelheid films die hij heeft afgeleverd, hij wordt ook alom geprezen omdat de groten van Hollywood in hun jonge jaren allemaal met hem hebben samengewerkt en de kunst van het filmmaken bij hem hebben geleerd. Jack Nicholson komt in dat kader het meest aan het woord en het is mooi om hem met enige weemoed over de oude dagen te horen praten. Ron Howard, Francis Ford Coppola en Martin Scorsese zijn een aantal grote regisseurs die hun eerste films maakten onder de vleugels van Corman.

Een aantal grote films hebben hun success mede te danken aan de exploitation koning. Zo is Easy Rider een gevolg van twee producties van Corman: The Wild Angels en The Trip. De laatste heb ik gezien, dat zou ik de kijker thuis dan weer niet aanraden. Want Corman heeft leuke dingen gedaan, maar er zit ook flinke poep tussen. Zo vertellen Nicholson en Corman vermakelijk over de productie van The Terror waar in totaal vijf regisseurs bij betrokken waren en waar zelfs Corman van zegt dat het verhaal “enigszins verwarrend” kan zijn. Geloof me, The Terror is geen touw aan vast te knopen en het is gewoon een rukfilm. In de zin van slecht dan hè, niet in die andere zin. Want borsten zitten er niet in.

Corman’s World is een leuke documentaire, vooral geschikt voor de filmliefhebber en kenner maar ook leuk voor de algemeen geïnteresseerde kijker die eigenzinnigheid kan waarderen. Veel filmclipjes, misschien zijn de monsters uit de jaren vijftig nog wel het mooist. In totaal acht uit tien omdat het enigszins oppervlakkig blijft. Niet dat dat erg is trouwens. Prima film voor de zondagmiddag.

Poupoupidou (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1736636/

Even een inhaalslag, de afgelopen dagen heb ik wel voldoende aan de buis gekluisterd gezeten maar ik had ook een sociaal leven met dito activiteiten waardoor ik geen tijd had, maar ook geen zin, om ook een beetje aan jullie, mijn lieve lezertjes, te denken en hier een mooi verhaal te schrijven waarmee ik dan direct twee vliegen in één klap zou vangen: het schrijven van een leuk stukje en het geven van advies op het gebied van films die je juist wel of niet zou moeten kijken. Hè, dat is een lekker fijn lange zin om mee te beginnen. De kop is eraf! Het spits ook. En wat betreft het laatste is goed op te merken dat zowel het als de spits mag. Mijn reviews hebben dus nog een derde functie, educatie op taalgebied!

Wat stond er deze week ook alweer op het menu? Ik werk van achter naar voor. Gister was het dieptepunt met Haywire (2011). Verbazingwekkend slecht! Geregisseerd door Steven Soderbergh, bekend van onder andere Ocean’s Eleven, Erin Brockovich en Contagion. Dus films die minimaal iets interessants of leuks hebben. Maar zo niet Haywire. Wel grote namen trouwens: Ewan McGregor, Antonio Banderas en Michael Douglas. In hele kleine rolletjes. Type: spionagethriller met een beetje actie. Verhaal: MI6 agente wordt tijdens een missie verraden en wil wraak. Maar geen touw aan vast te knopen! En met geregeld extreem saaie en nutteloze scènes waarvan niemand weet hoe ze in de film zijn beland. Vier uit tien.

Gistermiddag had ik er ook nog eentje, Poupoupidou. Een Franse film waarin een detectiveschrijver in een klein dorp op onderzoek gaat naar de dood van een jonge vrouw die aan het eind van haar leven denkt dat ze de reïncarnatie is van Marilyn Monroe. IMDb vindt het een comedy/crime/mystery maar ik vond het gewoon een drama. In genre dan, want in zijn geheel vond ik de film wel aardig. Het heeft niet veel om het lijf, het is wel leuk om de parallellen te zien tussen het kaasmeisje en Monroe. En het getal 5 speelt een belangrijke rol. Als ik me goed herinner heet dat het thema. Maar wat het nut van de 5 is, weet ik niet. De titel slaat trouwens op het liedje Nobody Else But You maar zoals ik al eerder heb gezegd, het is niet Poupoupidou maar boop-boop-bi-doo. Dus!

Nummer C is Absentia, die kwam donderdag voorbij. Horror, uit het programma van het Imagine Film Festival. Anders had ik ‘m ook niet gekeken, want ik ben wel een beetje klaar met het horrorgenre. Ik heb zoveel troep in mijn leven gezien, qua kwaliteit maar ook qua nare shit, dat ik weinig behoefte heb om daar nog aan toe te voegen. Toch heb ik me weer laten verleiden omdat er in de beschrijving stond dat het een beetje Lovecraftiaans zou zijn. En daar ben ik dan wel weer gevoelig voor. En op zich, het was ook wel een beetje Lovecraftiaans. Maar veel te weinig! Het verhaal gaat over een man die verdwijnt en zijn vrouw na zeven jaar eindelijk een doodsverklaring kan opvragen “in absentia”. Maar dan ontdekken zij en haar zus dat er “iets” is dat hem heeft gesloten naar “het donker”. Maar daar krijg je helemaal niks van te zien! Het is een beetje als een seksfilm op Blue Hustler: heel lang allemaal suggestie maar uiteindelijk krijg je helemaal niks te zien. Boeeeeeeee! Wel wat spannende momenten, zes uit tien.

Zo, dat was het voor de afgelopen dagen. Wat een lap tekst. Tijd om er een eind aan te breien. Wacht, ik vergeet een beoordeling van Poupoupidou: zeven uit tien.

Tinker Tailor Soldier Spy (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1340800/

Wie is de mol? En wie is Karla? Wat is het Circus? En hoeveel geld zit er in het reptielenfonds? Allemaal vragen waar je geen antwoord op krijgt. Behalve de eerste trouwens, want daar draait het verhaal om. Wie Tinker, Tailor en Soldier zijn, dat wordt ook nog uitgelegd. En Control. Waarom ze deze namen hebben werd mij niet duidelijk. Eigenlijk werd mij maar heel weinig duidelijk tijdens het kijken. Zelfs de ontknoping ging enigszins aan me voorbij omdat ik op geen enkel moment begreep wie wie was. Echt zo’n film waarbij ik constant denk: Zit ik niet goed op te letten? Heb ik iets gemist? Is er geknipt in deze gedownloade versie? Wat is hier aan de hand? Mijn conclusie is vervolgens: deze film is te hoog voor mij gegrepen. Op een goede dag dan. Op een slechte dag zeg ik: wat een waardeloze film, deze filmmaker kan er niks van!

Tinker Tailor Soldier Spy is (dus) een spionagefilm. Maar geen typische. Het verhaal speelt zich af in de jaren zeventig en de film zou gemakkelijk in die tijd gemaakt kunnen zijn. Vanwege het lage tempo en het ontbreken van enige flitsendheid. En dat zeg ik zonder daarmee kritiek te willen uiten. Wat de film wel heeft is een heleboel onduidelijkheid en vaagheid. Bij het nadenken erover kom ik vooral tot de conclusie dat er bijna niets concreet wordt gemaakt. Het blijft allemaal schimmig, vluchtig en ongrijpbaar. En dat geeft de film charme. Het is een mooi voorbeeld van een film waarbij de aard van de film samensmelt met het verhaal. Het concrete verhaal is in dergelijke films niet relevant, het verhaal dient alleen het overbrengen van de sfeer. Ik moest tijdens het kijken ook een beetje denken aan The Conversation, waar iets vergelijkbaars gebeurd.

Gary Oldman bewijst in deze film opnieuw dat hij een briljante acteur is door de hoofdrol te hebben en toch totaal onzichtbaar te zijn. Zelfs zijn stemgeluid laat geen herinnering achter, hij is de perfecte spion: ingehouden, onopvallend, stil en onzichtbaar. De rol is passend bij Oldman omdat hij geen opvallende karakteristieken heeft die je altijd blijft zien, zoals de lach van Jack Nicholson. Ik vind dat een prestatie, alles wat je kenmerkt loslaten om zo helemaal op te kunnen gaan in je rol. Naast Oldman heeft ook John Hurt een kleine rol. Bij hem valt me altijd weer op hoe zijn gezicht perfect past bij zijn naam.

Spionnen dus. En dus een verhaal wat niet te begrijpen is. Dat vond ik toch wel een beetje irritant. Het gebrek aan tempo geeft wel een mooie sfeer maar verveelde me op een gegeven ook. Tinker Tailor Soldier Spy is wat mij betreft een film die je moet kijken om de sfeer. Eigenlijk echt een Arthouse film. En daar ben ik niet zo heel superdol op. Toch vond ik deze wel mooi in zijn ongrijpbaarheid. Ik doe gewoon weer een 7½.

My Week With Marilyn (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1655420/

Norma Jeane Mortenson, ofwel Norma Jeane Baker,ofwel Marilyn Monroe. Het verschil in achternamen heeft te maken met het feit dat moeder met beide mannen (Mortenson en Baker) getrouwd is geweest. Monroe is echter waarschijnlijk van geen van beiden de dochter, maar van Charles Stanley Gifford. Drie namen voor één persoon waarbij geen van de achternamen klopt. Monroe zelf trouwde drie keer, voor het eerst toen ze zestien was, om te voorkomen dat ze terug naar het weeshuis moest. Moeder zorgde namelijk al lang niet meer voor Marilyn daar zij (onder andere) verslaafd was. Marilyn scheidde ook drie keer. In totaal ging ze vijf keer in psychoanalyse, waaronder bij Anna Freud. Uiteindelijk heeft het niet mogen baten, Marilyn Monroe is uiteindelijk bezweken aan haar problemen toen ze op zesendertigjarige leeftijd een overdosis slaappillen nam.

De film gaat niet over het hele leven van Marilyn Monroe, maar over de periode in 1957 waarin ze speelde in The Prince And The Showgirl. Gebaseerd op de dagboeken van een van de assistenten van de regisseur die steeds persoonlijker contact krijgt met Marilyn. De assistent dan, de regisseur kan haar wel schieten. En hij is niet de enige, ook tijdens de opnames van Some Like It Hot waren er velen op de set die Monroe niet konden uitstaan. Ze zou compleet haar eigen gang gaan en over het algemeen onaangenaam in de omgang zijn. En daar kan ik me wel wat bij voorstellen.

Maar over het laatste gaat de film eigenlijk niet. Het gaat meer over haar andere kant, namelijk haar vermogen anderen te verleiden en aan haar te binden. Om ze vervolgens weer keihard aan de kant te zetten. Maar haar kinderlijke charmes en maniertjes maken dat het haar steeds weer vergeven wordt. Elke man lijkt te denken: ik kan haar redden, ik kan haar helpen. Ze geeft hen feilloos het gevoel dat ze anders zijn dan de rest, dat ze een speciale band met haar hebben, dat zij niet door haar in de steek gelaten worden, enzovoort, enzovoort. De tragiek zit er natuurlijk in dat zij niet anders kan. Ze kan slechts steeds het patroon herhalen.

De psycholoog in mij is altijd aan het werk en wil de wereld netjes sorteren en in hokjes verdelen. Om dat te kunnen bereiken, moet ik de werkelijkheid soms wat geweld aandoen dus dienen mijn analyses hier met een flinke korrel zout te worden geserveerd. Dat gezegd hebbende, vind ik in deze film mooi naar voren komen hoe een theatrale persoonlijkheidsstoornis eruit kan zien en hoe dat voelt in het contact. Vooral het beroep dat op je gedaan kan worden dat je de ander moet redden, de kinderlijke emoties, het oppervlakkige van het geheel maar ook het aantrekkelijke en het verleidelijke. Het zit er allemaal in.

Zeveneneenhalf uit tien.

Choi-Jong-Byeong-Gi Hwal (2011) [Arrow, The Ultimate Weapon]

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2025526/

Het Imagine Film Festival is weer voorbij. Gelukkig dat ik nooit naar de bioscoop ga, anders was ik een hoop goede films misgelopen. Dus thank God for the internet. Lekker alles downloaden. Want er zitten soms pareltjes tussen bij het IFF. Twee jaar geleden Symbol en een paar andere hoogvliegers. Dit jaar volgens mij The Raid, maar die kan ik nog nergens vinden. Oh, en natuurlijk de film die The Asylum heeft gebruikt voor hun rip-off “Nazis At The Center Of The Earth”: Iron Sky. Maar die kan ik ook nog niet vinden. Helaas, want ik heb er nu al zin in!

Geen dwaze actie met of zonder Nazis dus, wel pijl en boogschieten. En veel drama. Waar ik totaal geen zin in had, dus dat schoot me in het verkeerde keelgat. Zeker omdat op de site van het IFF iets stond van zinderende of non-stop actie. Geloof het niet! De eerste 50 minuten dacht ik geregeld: stop, actie! Maar de film zei "non". Terwijl het niet eens een Franse film is. Gek hè?

Alinea drie. Iets over het verhaal? Saai om iets over het verhaal te zeggen omdat het verhaal niet echt interessant is. Een grote pijl en boogschieter wordt vermoord en draagt zijn zoon op voor zijn jongere zusje te zorgen. In een klein dorp met vechtkunstleraar krijgen ze onderdak en de zoon les in pijl en boogschieten. Dan wordt het dorp overvallen door het leger van de prins en wordt er bruut gemoord. En dan wil de zoon wraak, mwuhahahaha! En dit allemaal in het oude China. Wanneer weet ik niet precies, maar wel lang geleden. Ergens deed het met denken aan Robin Hood.

Soms zit er wat slapstickachtige humor in. Waarom is mij een raadsel. Ik vond het niet grappig. Misschien was het ook niet grappig bedoeld. Wat zit er nog meer in de film? Menselijk drama, maar niet erg interessant gebracht. Ook niet heel slecht hoor, daar niet van. Verder nog wat pijl en boogschieten en zwaardvechten. Alles bijelkaar niet al te interessant.

Conclusie en resumerend. Chinese ridderfilm over wrede overheersers met dramatische kanten. Ik vond het kaas nog vis. Niet echt mijn ding, zeker niet in het kader van het IFF want daar vond ik hem een beetje te gewoontjes voor. Ik denk trouwens dat er zat mensen zijn die dit wel een leuke film vinden. Ik doe een 6,7 uit 10.

Foute Vrienden (2010)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2339457/

Ondanks mijn writer’s block wil ik hier toch even twee documentaires noemen. Vorige week was "Vrijheid, Gelijkheid En Broederschap" op televisie. Wetenschappers vertellen aan de hand van deze klassieke begrippen over nieuwe, verfrissende en vooral sociale inzichten in het kapitalisme en andere hedendaagse maatschappelijke onderwerpen. Ze beschrijven de bouwstenen van de betere wereld en bewijzen aan de hand van wetenschappelijk onderzoek dat een vredige en gelukkige samenleving wel degelijk mogelijk is. Vooral inspirerend vond ik het gedeelte waarin werd uitgelegd hoe sociaal gedrag het enige is dat meer wordt als je het uitdeelt. Ik moest meteen denken aan de symboliek van Jezus die het brood en de vissen brak. Typisch dat de Westerse maatschappij in dit verhaal de nadruk legt op het materiële van het verhaal (brood en vissen) in plaats van het immateriële (elkaar helpen).

Voordat we die perfecte samenleving hebben, moeten we het nog even met de onze doen. In dat kader past de documentaire Foute Vrienden beter. Er werd kort aan gerefereerd in Vrijheid, Gelijkheid En Broederschap om te illustreren dat mensen alles zullen doen om zich niet de minste te voelen. In het geval van Foute Vrienden werd dit geïllustreerd door Verbrande Herman, een aan lager wal geraakte crimineel die een pedofiel in elkaar slaat. Ik had niet de indruk dat Herman in die scène probeerde te bewijzen dat hij niet onderaan de ladder stond; ik kreeg eerder het gevoel dat hij wellicht zelf misbruikt was en in deze crisisachtige situatie (onbewust) probeerde af te rekenen met zijn verleden.

De film Foute Vrienden gaat over vier Amsterdammers aan de onderkant van de samenleving. Mijn kort door de bocht analyse: typische klanten van een forensische polikliniek. De een is wat meer antisociaal dan de ander en de een drinkt meer dan de ander. Wat ze gemeenschappelijk hebben, is hun treurige levensverhaal. De filmmaker volgt het groepje gedurende tien jaar waarin ik ze zie veranderen van vrolijke, betrekkelijk jonge asocialen in oude, treurige, psychiatrisch patiënten. Zonder daarmee denigrerend te willen zijn. Want ik vond de film vooral erg treurig. Ik zag de onmacht om hun leven op orde te krijgen, iets op te zetten voor zichzelf, relaties aan te gaan en de vernietigende gevolgen van alcohol.

De documentaire kun je gewoon op internet zien, check de website documentairenet.nl. Eigenlijk is deze film voor iedereen interessant die interesse heeft in mensen. Daarnaast voer voor (forensich) psychologen en alle domme politici die denken dat deze mensen een financiële prikkel nodig hebben om weer normaal mee te doen aan de samenleving. Eigenlijk heb ik er niks op aan te merken: tien uit tien.

Sherlock Holmes (2009)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0988045/

De inspiratie om iets op papier te krijgen, laat de laatste dagen, en misschien wel weken, niets van zich horen. Ik klop aan en vraag: ben je thuis? Maar er komt geen antwoord. Ook na flink aan de deurknop rammelen, door het raam turen, met de brievenbus klapperen en hard roepen komt er geen antwoord. Waar meneertje (of mevrouwtje) inspiratie naar toe is gegaan, Joost mag het weten. En omdat ik nu al voor de derde keer, en zoals je weet: drie keer is scheepsrecht, aangeef dat Joost het mag weten, lijkt het me goed uit te leggen hoe het nu precies zit met die Joost.

Volgens het de alleswetende website Onze Taal slaat Joost hier niet op een persoon Joost maar op de duivel! Verdomd als het niet waar is, ik wist het wel. De naam Joost zou terug te voeren zijn op het woord Joos dat op Java veel werd gebruikt om een bepaalde godheid mee aan te duiden. En dan volgt er een heel ingewikkeld verhaal wat ik niet helemaal wil citeren c.q. aangepast overnemen. Waar is c.q. eigenlijk een afkorting van? Casu Quo. Wat betekent: in welk geval. Hier dus totaal verkeerd gebruikt. Weer wat geleerd, c.q. betekent dus niet “of”.

Een hele verhandeling over taal maar nog niks over de en/of een film. Terwijl ik de afgelopen dagen niet stil heb gezeten. Of eigenlijk wel, anders komt er van dat film kijken helemaal niets terecht. En zo zie je maar weer: het gebruik van spreekwoorden of gezegden hoeft je leven helemaal niet makkelijker te maken. Integendeel! Het gebruik van spreekwoorden of gezegden maakt je leven wel makkelijker. Een Theo Maassen grapje. Die terecht impliciet opmerkte hoe het woord “integendeel” meestal verkeerd wordt gebruikt. Of in ieder geval, niet letterlijk. Volgens Onze Taal mag je integendeel ook gebruiken als “sterker nog” als er in de voorgaande zin sprake is van een ontkenning. Geloof ik, maar pin me er niet op vast.

Ik laat even snel de revue passeren wat er in de afgelopen dagen allemaal voorbij is gekomen op mijn kijkkassie: Bad Ass (2012, Danny Trejo, poepfilm); Contraband (2012, Mark Wahlberg, tegenvaller); Sherlock Holmes: A Game Of Shadows (2011, niet wat ik er van verwacht had). En volgens mij nog een paar, maar die kan ik me even niet zo snel herinneren. Ik ben ook nog aan Star Wars: The Return Of The Jedi begonnen. Maar toen die irritante koalabeertjes in beeld kwamen, had ik er geen zin meer in. Misschien dat ik die vandaag nog ga afkijken.

Conclusie: Sherlock Holmes is erg vermakelijk! Ik had hem natuurlijk al drie keer gezien dus het kon (bijna) niet meer tegenvallen. Eigenlijk Mission Impossible in de negentiende eeuw. Niet al te serieus, Sherlock Holmes is een beetje als Jack Sparrow en leuke knok-gevechten. Deel 2 viel me dus erg tegen, er zat minder in dan in de eerste. Raar! Wel handig om deel 1 eerst te kijken, dan sluit het verhaal meer aan. Score voor deel 1: acht uit tien.

Titanic II (2010)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1640571/

Op verzoek! Dus voorlopig geen verzoekjes meer. Titanic II krijg een 1,8 op IMDb, en een één krijg je al voor je naam op het blaadje schrijven. Geen goed begin dus. Het volgende slechte nieuws is dat Titanic II geproduceerd is door The Asylum. En die staan bekend om hoogvliegers als 2010: Moby Dick en Mega Shark vs Giant Octopus. Alles van The Asylum gaat Straight To Video, wat altijd garant staat voor de betere bagger. En ze maken films die volgens eigen zeggen altijd ruim onder het budget van een miljoen dollar blijven. In dit geval zeer ruim, de film kostte vijfhonderdduizend dollar. Daarvan had James Cameron in Titanic 1 Leonardo DiCaprio nog niet eens kunnen betalen.

Verder kenmerkend voor The Asylum is dat ze zogenaamde Mockbusters maken: Goedkope films die meeliften op het succes van hun dure broertjes en zusjes. Zo maakten ze ten tijde van Piranha 3D "Mega Piranha". Natuurlijk heb ik deze ook gezien, het hoogtepunt waren de enorme piranha’s die uit zee sprongen om zo hele happen uit flatgebouwen te nemen. Echt mega dus. Toen Death Race uitkwam, bracht The Asylum "Death Racers" uit. Heb ik ook gezien. Kutfilm. Ook hebben ze The 18 Year Old Virgin uitgebracht. Die heb ik volgens mij geskipt. Een laatste voorbeeld: in plaats van Transformers bracht The Asylum Transmorphers uit. Volgens Wiki inclusief een subplot dat met lesbo's te maken heeft. Die ga ik dus nog kijken.

Titanic II kent vele hoogtepunten, maar mijn persoonlijke favoriet is als een vrouw gewond raakt in de ziekenboeg. Haar vriendin is verpleegkundige en roept: Give me your creditcard! Ik denk, hè, wat moet je daar nou mee? Maar natuurlijk, met behulp van de creditcard en hansaplast tape wordt de wond verbonden. Een nieuwe functie van de creditcard! En weer een debiele scène voor mijn verzameling, uniek. Niet zo uniek is de rest van de film. Namelijk gewoon een ramp met de Titanic II. Wel een stuk korter dan het origineel, en daar scoor je normaliter bij mij wel punten mee. Maar in dit geval was hij niet kort genoeg.

Eigenlijk heeft deze film niets wat het leuk zou kunnen maken. Slechte acteurs, saai plot, geen budget en geen haaien. Wel spelen ze in op de actualiteit, want het schip zinkt door een enorme tsunami, veroorzaakt door een stuk ijs dat van een gletsjer afbreekt (global warming, gevaarlijk!). No budget kan heel leuk zijn maar meestal is het gewoon slecht. Helaas kun je dat pas weten als je de film hebt gekeken. De titel kan wel informatie verschaffen trouwens. Als Titanic II het beste is wat ze kunnen verzinnen, geeft dat natuurlijk te denken. Vergelijk met SharkTopus, met zo'n titel kun je al niet meer mislukken!

Resumerend kan ik stellen dat je deze film met een gerust hart kunt overslaan. Ik volg IMDb, 1,8 uit tien punten. En dan knijp ik een oogje toe over het feit dat ze hun naam verkeerd op het blaadje hebben geschreven. Ik ben trouwens wel erg benieuwd naar de volgende productie van The Asylum: Nazis At The Center Of The Earth.