Wat een kùùùùùùùtfilm! Als ik me niet had voorgenomen om te proberen elke dag hier een prachtige review te posten, had ik deze hoop stront na 10-20 minuten afgezet. Want met komedies is het al snel duidelijk: als je in de eerste tien minuten niet gelachen hebt, worden de komende tachtig minuten een drama. Deze film is daar een mooi voorbeeld van.
De film is ook een mooi voorbeeld van het driehonderdtweeënzeventig-in-een-dozijn principe van Hollywood. Men neme een lekker wijf (Cameron Diaz), een handjevol redelijk bekende acteurs (Jason Siegel – How I Met Your Mother, Justin Timerlake – geen acteur, Phyllis Smith – The Office USA, John Michael Higgins – Best In Show) en instant-plot™ (only add money). Voordeel van instant-plot™ is dat ik het verhaal niet hoef te vertellen, als je vijf minuten van de film hebt gezien, weet je wat er gaat gebeuren en hoe het af gaat lopen. Het is als een McDonald’s hamburger. Alhoewel ik die zelden met tegenzin zit op te eten. Het gevoel van een orale verkrachting is wel weer vergelijkbaar, maar dan met betrekking tot mijn ogen en hersenen.
Ik had beter moeten weten. Maar elke keer hoop ik dat mijn cynische kijk op de wereld voortkomt uit een moeilijke jeugd met vele teleurstellingen en niet uit keihard realisme. Zat ik er deze keer weer naast! We leven in een geldbeluste wereld waar enige vorm van creativiteit wordt weggehoond door mediageile Hollywoodregisseurs en dito acteurs.
Omdat Cameron Diaz een lekker wijf is, ik twee random titties heb gezien en stiekem een paar keer gegniffeld heb, 4,5 uit 10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten