Het verhaal van Gone With The Wind gaat over Scarlett, een verwende en manipulerende jonge vrouw uit een rijke familie in het zuiden van Amerika. Ze kan alle mannen krijgen die ze wil, maar ze wil alleen de man die ze niet kan krijgen. Hetzelfde geldt eigenlijk voor haar tegenspeler Rhett (Clark Gable). Hij kan alle vrouwen krijgen die hij wil, maar hij wil alleen Scarlett. Het belangrijkste verschil tussen de twee is dat Rhett erkent dat hij wellicht niet de meest fatsoenlijke kerel ter wereld is, terwijl Scarlett alles in het werk stelt om (zelf)kritiek buiten de deur te houden. Al met al herkende ik nogal wat trekken van de theatrale persoonlijkheidsstoornis bij Scarlett.
Ik had verwacht dat Gone With The Wind een zoetsappig liefdesdrama zou zijn, maar dat vond ik toch echt niet. Alhoewel de relatie en liefde tussen Rhett en Scarlett redelijk centraal staat, gaat de film wat mij betreft eerder over de liefdeloosheid van Scarlett. Steeds als je denkt: nu gaat ze het rechte pad op, nu wordt ze volwassen, valt ze terug in haar oude gedrag. Zo raak je steeds de sympathie die ze net had gewonnen, weer kwijt. Totdat ze uiteindelijk alle sympathie verliest.
De film gaat verder over “The South” en de burgeroorlog in Amerika. Ik weet echter zo weinig van deze periode dat ik niet kan beoordelen hoe realistisch of kritisch het in beeld gebracht is. Daarbij vond ik het te weinig uitgewerkt of relevant terwijl het de film enorm verlengde. Gone With The Wind duurt bijna vier (ja, vier!) uur, en dat vind ik aan de lange kant. De hele eerste helft zou je voor het verhaal kunnen schrappen.
Wat me opviel, was hoe modern de film oogde. Al in 1939 gemaakt, maar wel gewoon in kleur. Daarnaast waren de sporadische special effects beter dan ik in een aantal James Bondfilms uit de jaren zestig en zeventig heb gezien. Het acteerwerk van Scarlett is wel weer overmatig dramatisch, maar wellicht heeft dat niet gelegen aan haar acteertalenten maar aan haar rol. Ten slotte was opvallend dat bijna de hele film is doorspekt met steeds aanzwellende zwijmelmuziek, ook als het totaal niet nodig is. Daar kreeg ik op een gegeven moment wel jeuk van.
Ondanks dat ik de film erg lang vond, vond ik het verhaal over de theatrale Scarlett uiteindelijk wel interessant en ook erg tragisch. Als bonus kreeg ik op het eind de oorsprong van een klassieke quote in mijn schoot geworpen: Frankly, my dear, I don’t give a damn! Gewoon 8 uit 10 dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten