At The Gates is een van de grondleggers van de zogenaamde Gothenburg metal, ook wel melodieuze death metal genoemd. Genoemd naar de stad waar ook de andere twee grote namen vandaan komen: In Flames en Dark Tranquillity. Kenmerkend voor de stijl is, de naam zegt het al, het melodieuze karakter. Alhoewel dat voor de niet-metalkenner waarschijnlijk niet te horen is. Voor mij ook niet echt, maar dat komt doordat ik er nooit echt goed naar geluisterd heb. Ik vind er namelijk niet veel aan. Het schurkt wat mij betreft wat teveel tegen black metal aan, ik houd er meer van een goede grunt dan van een scream.
Hoe dan ook, At The Gates geniet wel grote bekendheid in de scène. Dus ik dacht, laat ik me openstellen voor nieuwe muziek en deze documentaire kijken. Maar helaas werd mijn interesse niet gewekt. Wellicht voornamelijk doordat de documentaire gewoonweg saai is. Dat heeft weer te maken met Zweden, of wellicht in een breder kader: met Scandinavië. Want ik heb bij deze het vooroordeel dat daar hele saaie mensen wonen. Ze lachen niet, ze hebben geen emoties en ze hebben geen gezichtsuitdrukking. Hetzelfde viel me al op bij een documentaire over death metal band Dismember. Echt brute metal, maar wat een slaapverwekkende figuren.
Van een documentaire is eigenlijk amper sprake. Het is meer een soort plakboek op video. Het hele verhaal over het bestaan en het einde van At The Gates wordt verteld met alle saaie, niet ter zake doende details. Het duurt ook lang, twee uur. En dat voor een band die maar vijf jaar bestaand heeft. Verder wordt er totaal niet ingegaan op de vraag waarom At The Gates zo goed of kenmerkend zou zijn. Er is geen enkele verdieping, alleen een lange aaneenschakeling van feitjes.
Als je fan bent van At The Gates is deze documentaire misschien de moeite waard omdat je meer wilt weten over de achtergrond. Of als je ’s nachts niet kunt slapen, is hij ook zeker de moeite waard. Voor alle andere mensen: 5 uit 10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten