Eigenaardig, zeer eigenaardig. Het gaat over een restaurant. Een Franse kok is samen met een sadistische en gewelddadige dief eigenaar van een exclusief restaurant waar de laatste elke avond gaat eten met zijn bende en vrouw terwijl zij in de voorraadkamers van de keuken hartstochtelijke momenten beleefd met haar minnaar. Totdat de dief de ontrouw ontdekt.
Het type is arthouse-drama in een toneeljasje dat ook doet denken aan opera. Het laatste komt mede door de in falset zingende, meisjesachtige afwasjongen. De functie van deze afwasjongen werd mij niet duidelijk. De constante rode belichting, soms gecontrasteerd met fel groen licht, maakt het geheel nog grotesker. Driekwart van de film speelt zich af in één decor: het restaurant. Van dialoog is (bijna) geen sprake: de eerste zestig minuten bestaat bijna alleen uit een doorlopende monoloog waarin de dief fulmineert op het eten, zijn vrienden en zijn vrouw. De overige dialogen zijn eerder uitgesproken zinnen dan gesprekken: door de eigenaardige sfeer is de betekenis verloren gegaan.
Ik weet niet wat ik hiermee moet. Het verhaal is onbeduidend en de eigenaardige en groteske sfeer creëren zoveel afstand dat ik me niet betrokken voel of geraakt wordt door de personages. Zelfs de paar korte, gewelddadige momenten hebben hierdoor weinig shockeffect.
Door de manier van filmen krijg ik de indruk dat het eigenlijk gaat over allerlei verborgen symboliek. Welke symboliek dat dan is, daar ben ik nog niet achter. Wellicht dat wikipedia straks nog wat opheldering kan geven. Tot die tijd snap ik gewoon niet wat de bedoeling is van deze film. Echt vervelend was hij ook niet. Het vreemde, gekke en groteske maakte dat ik bleef kijken. Natuurlijk is de slotscène een klassieker, maar ook dit liet bij onberoerd. Al met al een 6,5 uit 10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten