Carrie Fisher, wie kent haar nog? Als ik Princess Leia zeg, gaat er wellicht een belletje rinkelen. Als er nog niks rinkelt, is deze blog wellicht niet aan jou besteedt. Ken je klassiekers! In dit geval dus Star Wars. Voor horden jonge mannen was Carrie Fisher hét sekssymbool van de jaren zeventig. En lang daarna. Want Star Wars heeft, net zoals Stark Trek, een miljoenen fanbase. En die zijn niet gewoon fan, nee, die kopen poppen van Princess Leia, zeep van Princess Leia, Pez-dispensers van Princess Leia en levensgrote sekspoppen van Princess Leia. Hoe blijf je daar normaal onder als actrice?
Wishful Drinking is een misleidende titel van deze “film”, want ondanks haar lange verslavingsgeschiedenis, heeft Fisher het daar bijna niet over. Ook de typering van de film door IMDB, documentaire, is misleidend. Het is eerder een soort cabaretvoorstelling. De eerste minuten zat ik dus wat verbaasd en verward te kijken. Omdat ik wel geïnteresseerd ben in achtergronden van acteurs, ben ik toch blijven kijken. Gelukkig, want het levensverhaal van Carrie Fisher is nogal vreemd. Haar vader en moeder waren beide zeer beroemd en deden volop mee aan “wie doet het met wie in Hollywood”. Zonder dit helemaal uit te leggen, kan ik zeggen dat haar familieachtergrond nogal verknipt is.
En dan het hele Star Wars verhaal. Een bizar voorbeeld van het Swiebertje-effect. Het kan bijna niet anders dan dat je daar raar van wordt. Fisher wordt in haar leven meerdere malen opgenomen en behandeld voor onder andere verslaving aan alcohol en pijnstillers. Uiteindelijk heeft ze het stempel manisch-depressief. En hiermee komt ze in het handboek voor bipolaire stoornissen. Met een foto. Maar geen recente foto. Nee, een foto van Princess Leia. Hoe verknipt is dat!
Interessant om het bijzondere verhaal van deze actrice te horen die na haar glorieuze moment in Star Wars niet meer in een noemenswaardige film heeft gespeeld. Fisher vertelt haar verhaal redelijk grappig en vlot. Ik miste echter een zelfkritische blik. Daarnaast wordt ze op geen enkel moment serieus, wat bij mij het gevoel oproept dat ze de ellende probeert weg te lachen. Door haar manier van vertellen blijft het een wat anekdotisch verhaal zonder dat je echt gaat meeleven. Maar wellicht hoeft dat ook niet. Interessant voor de geïnteresseerde en op momenten grappig, 7 uit 10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten